Liefde.

Ruim een jaar mag ik mijzelf partner van noemen. Een plek die ik kreeg van mijn lief. Een plek die mijn hart nog verder opende. Opende op een diepere laag. Dat ging niet zonder slag of stoot. Zeker niet. Dat vroeg heel, heel veel geduld en verduren van mijn lief. Ik was namelijk van de dammen en dijkjes. Ik damde diepe, mogelijk overspoelende gevoelens af. Wat zij in mij losmaakt. Wat zij in mij zichtbaar maakt, aanraakt, blootlegt. Dat deed mij schrikken, terugdeinzen. Verdwijnen in oude traumasporen. Vanuit die traumasporen ben en was ik geen leuke man. En toch, zij bleef. Zij bleef mijn ziel voelen. Wat een geschenk voor mij. Een giga klus voor haar. Zeker zes lange maanden. Terwijl ik ook wel waarnam dat wij zo nu en dan intens konden botsen, had ik nog niet half in de gaten wat ik soms op haar afvuurde. Vanuit mijn gekwetste zijn. Pijn veroorzaakt door haar voorganger. Zodra ze iets deed wat ik enigszins vond lijken op gedrag van haar voorganger, soms slechts een gefronste wenkbrauw en pats. Pats, ik verdween in mijn trauma. Gedrag en woorden die er dan uit mij kwamen? Ik bleek er zelf dan niet meer bij te zijn. Als ik daarna weer in het hier en nu was en zij durfde te delen wat ik allemaal uit geroepen had. Waar ik haar allemaal van betichtte. Dan schaamde ik mij diep. Dat is niet de man die ik ben. Die ik wil zijn. Mijn eerste beweging in het hier en nu was ontkenning. Ik ontkende het hele traumaspoor. Ik heb immers al jaren gewerkt aan alle pijn uit mijn verleden. Ik ken mijn verleden goed. Onderzocht en doorleefd door en met mensen in mijn omgeving. In iedere ontmoeting. Echter verbinden op deze liefdes laag.  De diepte waarmee ik mijzelf met haar verbond. En zij met mij. Daar was nog nooit iemand gekomen. Daar kwam nog heel, heel veel oud zeer vrij. Al dat oud zeer kreeg zij over haar heen. 

Geven.

 

Grenzeloos gaf ik mijzelf vroeger weg. Grenzeloos nam mijn vorige partner. Ik gaf, zij nam. Nooit tevreden, nooit genoeg. Door de discussies die daar ontstonden bleef ik steevast achter met het gevoel dat ik het niet goed had gedaan. Dat ik tekortschoot. Daar wilde ik nooit meer terecht komen. Zodra mijn nieuwe liefde mij aansprak op een manier die ik als een tekortkoming kon oppakken. Iets wat ik heel, heel snel deed, dan koos ik de aanval. Mij van deze dynamiek totaal onbewust. In plaats van haar te vragen wat bedoel jij met deze opmerking, Voelde ik mij al schuldig. Voelde ik in mijn hele lijf, dat ik het niet goed deed. Dat ook zij mij terecht wees. In werkelijkheid deed ze dat helemaal niet. Zij vroeg zich gewoon af, waarom ik iets deed op de manier hoe ik het deed. Ze wil mij beter leren kennen. Ze is oprecht in mij geïnteresseerd. Ze wil mij op een diepe laag leren kennen. Mij in de diepte ontmoeten. Precies waar ik ook naar verlang. Echter ik beet keer op keer haar kop eraf. Nu we een jaar samen op reis zijn, gebeurt het nog steeds met enige regelmaat. Zeg maar iedere keer. Iedere keer voel ik weer schuld. Voel ik weer dat ik het niet goed doe. Echter ik heb er veel meer bewustzijn op. Zij is Cheronne, niet haar voorgangster. Bij haar hoef ik mijzelf niet te verdedigen. Daar val ik in eerste instantie nog wel eens in. Echter haar kop eraf bijten, dan gebeurt gelukkig steeds minder vaak en zeker niet zo heftig. Echter ze is er wel alerter op. Ze benadert mij wat voorzichtiger. Haar vertrouwen in mij is wat gereserveerder geworden. Dat ik begrijpelijk en jammer op hetzelfde moment. Ik heb dat vertrouwen terug te winnen. Door verantwoordelijkheid te nemen voor mijn traumasporen uit mijn verleden. Ik heel ze nu volop in het contact met haar.

Weg blijven bij de grens.

Nu ik samenwoon met Cheronne delen wij veel. Door met haar te delen, te bespreken. Onze reacties op elkaars gedrag te doorvoelen, heb ik ontdekt dat ik vooral goed was geworden om uit de grensoverschrijding te blijven. Of als het wel gebeurt, er een mooi verhaal van te maken. De grensoverschrijding goed te praten. Aan mijzelf verkopen dat ik er wat aan heb. Een vriendin die mij met regelmaat op de mond kuste. Een andere die veel te innige knuffels met mij uitwisselde. Ik voelde dat het voor mij “te” was. Ik zei echter niets. Ik slikte dat gevoel van “te” direct weer in. Iets wat ik zo had geleerd in mijn huwelijk. Want mijzelf daar uitspreken leidde gegarandeerd tot ruzie. Ik ervaar nu, dat ik mijzelf uitspreken op de momenten dat zoiets gebeurt, moeilijk vind. Wanneer ik voel, oei dit klopt voor mij niet, dan bevries ik een soort van. Daarna verkoop ik het met een mooi verhaal aan mijzelf. Een ander trauma dat ik blijkbaar eerder opliep in mijn leven. Ik geef makkelijk een stukje van mijn grensbesef weg. Daarmee de beweging maken naar grenzenloosheid.

Gezonde grens.

Tien jaar een vorm van co-ouderschap. Waarbij de dynamiek van moeder neemt en vader Arthur geeft nooit helemaal verdween. Ik heb in deze dynamiek heel veel bewustzijn gekregen in die afgelopen jaren. Echter ik geef nog steeds veel te makkelijk. Tien jaar waarin heel veel negatieve roering was. Tien jaar waarin ik onze kinderen onbewust te vaak zielig vond. Waardoor ik ze meer ruimte gaf, als gezond is. Niet gezond voor hen en niet gezond voor mij. In de week dat ze bij mij waren, gaf ik ze veel te veel ruimte in mijn huis. Het verhaaltje waarmee ik het in mijn hoofd goed sprak, volgende week is het huis weer helemaal van mij. Ik liet mij verleiden tot discussie over mijn huisregels. Onder het mom van; dat is goed voor de ontwikkeling een discussie leren voeren. Beargumenteren waarom jij iets op een andere manier wil. Resultaat was dat ik ongemerkt wat meebewoog. Niet veel, wel teveel. Ongemerkt, beetje bij beetje gaf ik de ruimte aan hen. Wederom bewoog ik richting grenzenloosheid.

Ultieme grens.

Toen Cheronne bij ons kwam wonen, moest de ruimte opnieuw verdeeld worden. Op dat moment werd mij deze dynamiek heel snel helder. De kinderen namen in de week dat ze bij ons waren zoals vanouds het huis grotendeels over. Ik maakte immers altijd plaats. Drie lange maanden van heel veel discussie volgden. Uitleggen dat ruimte verdeeld moet worden en dat ik ze teveel ruimte had gegeven. Ik werd politieagent in eigen huis. Mijn jongvolwassen kinderen van zestien en achttien jaar gaven keer op keer aan het probleem te begrijpen, echter waren ze niet van plan om mee te werken aan een oplossing. Ik werd ongelofelijk uitgedaagd op mijn grensbesef. Ik kon en wilde nu geen mooi verhaal meer maken. Mijzelf wegcijferen om de relatie goed te houden. Iets wat ik onbewust nog steeds heel makkelijk doe. Mijn kinderen gaven mij een ultieme les. In mijn beleving kon ik niet anders dan mijn gezonde plek terugpakken. Terugnemen wat van mij was. Voor hen voelde het alsof ik iets van ze afpakte. Dat deed ik in principe ook. Maar ik pakte enkel terug wat altijd al van mij was. Ik bewoog terug naar gezond. Ik geloof dat zij het als een verlies ervaren. Als een uithuisplaatsing. Resultaat is dat ze er beide voor gekozen hebben om voltijd bij hun moeder te wonen. Ze kiezen ervoor om op dit moment geen contact met mij te hebben. Dat doet mij zo nu en dan intens pijn. In mij zit dan direct een beweging om maar (weer) van mijn gezonde grensbesef af te stappen. Gelukkig direct gevolgd met bewustzijn hierop. Dus ik blijf op mijn plek.  Waar ik dan ook direct kan voelen hoe fijn dat is. Hoeveel rust gezonde grenzen mij geven. Op een ander moment neem ik mijn pijn en verdriet over de keuze van mijn kinderen. Over de afstand die er op dit moment is. Dat is zo veel gezonder als mooie verhalen maken. Want die verhalen maken stinkende traumasporen, waar vroeg of laat iemand anders de volle laag van krijgt.

---

Hoe is het met jouw grenzen besef? raak jij het gevoel met jouw grenzen wel eens kwijt? Ik reis graag een stukje met jou mee om hierin wat meer inzicht te krijgen.

Bergen van geluk, liefde en verbinding

Gelukkig ben ik en het gros van de mensen in mijn omgeving nog gevrijwaard gebleven van het virus wat zijn ronde maakt over de wereld. De huidige situatie geeft mij behoorlijk wat lege ruimte in mijn agenda. Ruimte en tijd voor zelfreflectie. Wat die reflectie en de acties die ik daarop ondernam mij brachten beschreef ik mijn laatste twee blogs. Daar ga ik nu mee door. Want ik word erg blij van de wijze waarop ik de vrije ruimte nu invul.

Het busje

Mijn eerste ritje met mijn nieuwe aankoop bracht mij direct een gevoel van vrijheid. Naast vrijheid brengt het ook vertraging. In zo’n groot ding snij je de bochten toch in een wat ander tempo aan als met mijn vorige auto. Mijzelf haasten, dat ken ik zo goed. Terwijl mijn agenda alle ruimte geeft om rustig aan te doen. Merk ik dat ik toch met grote regelmaat in “ff snel doen” kan schieten. Een rit in mijn busje is een les in vertragen. Rustig de bochten en rotondes nemen. Armpjes op de leuningen en lekker toeren. Hierdoor merkt ik ook op andere momenten als ik in haast schiet. Haasten brengt bij mij spierspanning. Die zet ik dan in mijn hele lijf. Spanning die niets toevoegt. Spanning die de werkzaamheden zeker niet sneller laat gaan. Eerder het tegenover gestelde.  Die spanning trekt mij dan automatisch uit mijn levensstroom. Via het busje blijf ik daar nu beter in. 

Bijzondere ontmoetingen

De lege ruimte in mijn agenda worden mooi opgevuld met ontmoetingen waar ik “normaal” niet aan toekom. Of extra ontmoetingen met mooie mensen uit mijn netwerk. Ik wandel de laatste weken meer op deze wijze als met klanten. En dat voelt helemaal prima. De combinatie voelt als pure rijkdom. Tijdens deze verbindende wandelingen ontmoet ik de ander. En via die ander ontmoet ik mijzelf. Met een collega, vriend of klant, dat maakt niet uit. En voor hem of haar werkt dat hetzelfde. Zo ontmoeten wij onszelf via elkaar. Gaan wij beide als een rijkere ziel huiswaarts. Mijn hart gloeit dan altijd enige tijd na van dankbaarheid. Dankbaarheid, omdat ik mijzelf diep mag verbinden met die ander. Dat de ander mij puur kan zien. Mij kan spiegelen. Zielsverbindingen in allerlei kleuren, geuren en vormen. Pure rijkdom.

Levenspad

Mijn levenspad brengt mij hier. Corona schept een situatie die mij rust en ruimte brengt. Daar ben ik dankbaar voor. En dat opschrijven maakt dat ik langs de stemmen van mijn geweten moet. Want hoe kan je zo positief zaken beschrijven als andere mensen tijdens deze periode de dood recht in de ogen kijken? Zo geleerd om dan mijn mond te houden. Echter mijn wijsheid van nu is dat beide werkelijkheden elkaar prima kunnen verduren. Dat ze beide naast elkaar mogen bestaan. Beide zijn waar. En ik prijs mij gelukkig dat ik in die positieve werkelijkheid leef. Mijzelf beseffend dat, dit zo kan veranderen.  Dat erkennen, maakt dat ik nog meer geniet van wat mijn levenspad mij momenteel biedt. 

Levensstroom

De foto boven deze blog? Een compositie van mijn kelderdeur. Spreuken die ik zelf tot mij liet komen. Kaartjes die ik kreeg van dierbare. Spreuken die mij helpen om in overgave mijn levensstroom te durven blijven volgen. Ik ben via mijn levenspad zo vaak uit die levensstroom gestapt. Ging ik uit angst mij verstoppen. Of begaf ik mij voor allerlei fouten redenen plotseling in de levensstroom van en ander.  Als ik op mijn kelderdeur kijk, dan zie ik spreuken die ik leef. Of aan het leren ben om te leven. Blijkbaar inspireer ik met die levenswijze andere. Andere die dan mijn naam gaan noemen. Dat brengt dat dan weer beweging bij mensen die mijn naam ontvangen. 

Ik leef liefde

Zo durfde een moedige wijze vrouw het aan om mij een bericht te sturen. Dat ze mijn naam via, via had door gekregen. Dat ze een blog van mij had gelezen en dat ze daar wel het een en ander in herkende. We raakte in gesprek. Direct op een diepe laag, een avond lang. Intussen maken wij al bijna een maand een hele mooie reis. Samen reizen we door verbindings- en verlatingsangst. Raken wij elkaar in oude wonden. Daardoor verandert onze liefdesdans soms plots in een worstel- of bokspartij. Echter wij kennen onze eigen geschiedenis goed. Dus we kunnen van het boxen ook weer terugkeren naar een dans van liefde en verbinding. 

Bange hart

Zij raakt zo ongeveer alles in mij aan. Ik raak zo ongeveer alles in haar aan. Ontmoeten wij elkaar tot in de diepste kamers van ons hart. Het is ongelofelijk prachtig. Door mijn bange hart ook mee en dan intens vermoeiend. En daarvoor krijg ik van haar alle ruimte. Om mijn pijn zelf te onderzoeken. Om de oude wonden die onze liefde nu aanraakt te helen. Om daarna samen weer in contact te delen wat “ons” allemaal met ieder van ons doet. Tijdens het worstelen, kunnen wij elkaar soms wel eens kwijt zijn. Echter blijven wij beide ook dan nog de diepe verbinding onder de aangeraakte pijn voelen. Zo helen onze intense intieme ontmoetingen oude wonden. Worden onze verbindings- en verlatingsangsten steeds een beetje kleiner. Daardoor de verbinding groter, dieper, voller. En dan weer die angst, om in die grootsheid te verdwijnen. Twee stapjes vooruit, ééntje terug. Zo dansen wij samen onze dans. Samen op de bergtoppen van geluk, liefde en verbinding.

---

Ben jij trouw aan jouw levensstroom? Of blokker jij om een of andere reden? Ik loop graag en met een liefdevol open hart een stukje naast jou tijdens jouw zoektocht. 

Authentieke zichtbaarheid

 

Ik ben een beuk.

Ik ben en een berk. Ik ben een spar.

Ik ben een machtige eik.

Ik ben ook een Magnolia.

Echter zo vol bloeien als zij, dat durf ik nog niet.

 

Zo eindige ik mijn vorige blog. Een blog die mooie reacties bracht. Van waaruit mooie ontmoetingen ontstonden. Onder andere via die ontmoetingen kon ik mijn omgang met Yang-energie onderzoeken.

Hoe bekijk ik de werkelijkheid?

Verschillende mensen attendeerde er mij op dat ze mij niet herkende in het beeld wat ik omschreef. Vooral het niet vol bloeien, dat zagen zij anders. Blijkbaar bloei ik volop in de ogen van de ander. Doordat ze dat aan mij teruggave, kon ik het van ze aannemen. Door het werkelijk aan te nemen, kon ik ook voelen dat zij gelijk hadden. Kon ik voelen hoe fijn het is om werkelijk gezien te worden door de ander. Wat er ook gelijk is, is verdriet. Het gevoel van gemis. Onbewust vermijd ik die pijn. Vermijd ik die pijn door net te doen alsof ik niet bloei. Niet voluit in ieder geval. Een verdedigingsmechanisme tegen oude pijn. Door de bloei klein te houden, houd ik het vat van oud gemis en eenzaamheid controleerbaar. De deksel er in een keer af halen voelt te groot. Echter is dat werkelijk ook zo? Of zit ik nog vast in een verdedigingsstrategie die niet meer past bij het pad waar ik mij nu bevind?

Door wie zijn ogen bekijk ik de wereld?

Ik begon te onderzoeken wat mijn eerste gedachtes/gevoelens waren. En of die gedachtes/gevoelens voor mij wel als authentiek voelde? Zo kwam ik op straat een man tegen. Ik kende deze man niet. Echter zijn voorkomen. Lang haar, pet, baardje. Direct had ik een stevig negatief oordeel over deze man; “klaploper” nu ik zo bewust mijn aandacht daar op vestigde, schrok ik enorm van mijn eigen oordeel. Ik ademde een keertje door de schrik heen. Nu kon ik voelen, dit oordeel. Deze manier van kijken. Die is niet van mij. Nu zag ik een zachtaardige jongeman die meer zichzelf was, als ik met mijn oordeel. Zo moet ik ook eerst door een oordeel ademen als ik wandel op een pad voor paarden of een mountainbike route. Dat pad is niet voor een wandelaar. Voordat ik dat pad kies, heb ik door mijn regeltjestrouw heen te ademen. Regeltjestrouw die ik ooit mijzelf heb opgelegd. Voor welke reden? Geen idee. Echter is dat in het nu nodig? Absoluut niet!

Valse yang

Yang-energie is een energie die naar buiten is gericht. Die creëert. Met die regeltjestrouw creëerde ik een valse yang-energie. Die waarschijnlijk ooit ontstond om in die fase van mijn leven een soort van veiligheid te creëren.  Een kader, waarbinnen ik mij veilig waande. In het nu is het omgevormd tot een soort gevangenis. Zorgt het voor stagnatie. Ik richt me wel naar buiten, echter niet op een natuurlijke authentiek stromende wijze.

Authentieke yang

Deze week zou ik samen met mijn broertje aan de wandel moeten zijn in Noord-Frankrijk. Helaas gaat dat in deze tijd niet. “Terug aan het werk”; zei mijn valse yang. “Ho eens even”: zei mijn authentieke yang. “Je hebt toch vrij? Je bent toch op vakantie deze week? Laat die energie is stromen. De natuur nodigt je van harte uit”. JAAA. Die voel ik. Ik wil wandelen. Iedere dag. Precies zoals gepland. Niet met mijn broer, want die ging naar zijn werk. Ik voelen. Dan zend ik de energie uit naar het universum om met andere mooie mensen te wandelen. En ik reik gewoon zelf uit naar een paar leukerds. En, wat denk je? Ja hoor. Iedere dag met een mooi mens op pad geweest. Behalve donderdag. Dat lukte niet. Ik liet het gaan.

Flower power        

Dinsdag kwam er via Facebook een bericht van Judith voorbij. Ze deed haar camperbusje in de verkoop. Gelijk kon ik voelen. Dat is een droom die ik al jaren heb. Echter die ik door mijn valse yang niet durf te volgen. Te veel oordelen erop. Haar busje nodigt uit tot nog een paar extra vooroordelen van mijn kant. Een op en top hippie, flower power busje. Via mijn valse yang zou ik daar nog niet dood in gezien willen worden. Echter mijn onderzoek van de afgelopen dagen heeft mijn pure authentieke yang wakker gemaakt. En die riep alleen maar JAAAAAAAAA!!!!!! Ik direct contact gelegd met Judith. Wat bleek? Ik was de tweede die reageerde. Direct mijn valse yang die dat wel prima vond. Dat ik het maar weer uit mij hoofd moest zetten. Gelukkig had ik al in mijn eerste berichtje mijn verlangen en de angsten van mijn valse yang gedeeld. Daardoor kreeg ik een prachtig antwoord van Judith. Een antwoord waar mijn pure yang op resoneerde. Die nacht bleef die dus aan. Kwamen er allerlei plannen tevoorschijn hoe ik het busje ook voor mijn werk kan gebruiken. Ik die morgen dus weer reageren. Dat ik heel graag naar het busje wil komen kijken. Het gevoel in mij wil opnemen. De ervaringen van Judith wil horen. Ook als het busje al verkocht zou zijn. Ik was meer als welkom. Dus ging ik die avond op bezoek bij het busje. Bij Judith en haar vriend. Wat een prachtige ontmoeting had ik met hen. En wat bleek? Nummer één was afgehaakt. Dus ik kreeg mijn kans. De kans dit ik direct nam. Zodoende mijn leeg gebleven donderdag alsnog gevuld.

Zichtbaarheid

In mijn vorige blog schreef ik over mijn angst voor zichtbaarheid. Dat ik de toppen van de bergen van geluk, liefde en verbinding vermijd. De zichtbaarheid die daarbij hoort boezemt mij angst in. Nu, met dit hippie busje kan je mij niet meer missen. Mijn angst voor zichtbaarheid kan ik niet meer vermijden. Zodra ik de weg op ga, sta ik op de top van de berg. In kwetsbare zichtbaarheid. Mijn valse yang draait in mijn maag. Mijn pure yang danst. Die wil eropuit. De wereld in. Gaan kamperen op de toppen van de bergen van geluk, liefde en verbinding. Wie weet wat en wie ik daar allemaal mag ontmoeten. Mogelijk is de zichtbaarheid met dit busje niet authentiek. Mogelijk volg ik een pad wat niet klopt. Mogelijk zijn dit belemmerende gedachten van mijn valse yang? Dan kom ik weer in twijfel. Gelijk is daar mijn pure yang. Die mij een schop verkoopt. Ga op reis. Ga ervaren. Ga genieten. Tijdens het avontuur voelen we wel waar we zijn. Waar we naar toe mogen. Leef!

 

Ik draag vrucht als een beuk.

 Ik breng de rust van de geur van een sparrenbos.

Ik glans als een berk

Ik ben een machtige eik.

Ik bloei als een Magnolia. Vol uit, zoals het leven.

---

Vanuit welke beweging leid jij je leven? Puur en authentiek? Of via aanpassing en beperkende gedachten? Wil jij onderzoeken hoe jij daar mee anders kunt omgaan? Ik loop graag en met een liefdevol open hart een stukje naast jou tijdens jouw zoektocht.

 

 

 

 

 

Levensstroom

In november schreef ik over mijn beweging rondom plek in- en aannemen. Afgelopen weken, wederom mijn bewegingen daarin mogen maken. Dit dankzij de ruimte die deze bijzonder tijd mij biedt. Volledig mijn plek innemen, blijkt keer op keer een klus voor mij. Ik neem je (wederom) mee in mijn steeds terugkerende taak.

Jezelf ontmoeten via de ander

Enkele vrienden waren al gestart om mij er zo mee en dan liefdevol op te wijzen. Iets wat ik vakkundig afwimpelde, ontkende of negeerde. Een vriend die het thema van in- en aannemen ook zo goed kent. Een collega waar ik net een prachtig traject mee gestart was. Zeer succesvol. Zij vroeg of ik wel de tijd nam om dat succes aan te nemen? Op een ander moment stelde zij de verdiepende vragen: “of ik altijd, 24/7 bezig was met diepgang/bewustzijn?” Of er ook ruimte was voor lichtheid en humor? Een mooie vrouw waar ik pas mee in contact ben gekomen, die een bepaalde “zwaarte” bij mij waarnam. Iedere keer kon ik voelen dat mijn eerste beweging een beweging van ontkenning of bagatellisering is. Via die beweging kan ik deze ontmoetingen dan verlaten. Kan ik weg blijven uit het licht wat zij op mij schijnen. Echter hun opmerkingen waren wel bij mij binnen gekomen. Het bleef daardoor haar werk bij mij van binnen doen.  Zodoende kon ik waarnemen dat al die opmerkingen van verschillende kanten in principe op hetzelfde punt uitkomen. Er zit stagnatie in het innemen van mijn plek. Vol in het licht gaan staan? Ik vermijd het.

Land van Rouw

Omgaan met rouw. Daar heb ik mij de afgelopen tien jaar in gespecialiseerd. Een thema dat ik de vijfendertig jaar daarvoor vakkundig vermeed. In de laatste tien jaar heb ik mijn rouwlandschap tot een paar cijfers achter de komma in kaart gebracht. Mede daardoor is het rouwdal voor mij een veilig gebied. Een veilige haven. De heuvels van geluk, liefde en verbinding? Die ben ik nu aan het ontdekken. Aan het bewonen, aan het cultiveren. Deze heuvels zijn echter nog maar de voorlopers van de bergen van geluk, liefde en verbinding. Het zijn die bergen die mij onbewust angst inboezemen. Angst om er naar uit te reiken. Angst omdat ik op die toppen zo zichtbaar ben. En zichtbaar zijn, is kwetsbaar zijn. Naast die angst heb ik nog mijn loyaliteitsbeweging. Loyaal aan Roos. Mijn tweelingzus die het leven voor onze geboorte al verliet. Waarom mag ik wel de toppen van geluk, liefde en verbinding beklimmen en zij niet? Zij niet, ik niet. Is een beweging die ik dan keer op keer maak. Door deze angst en misplaatste loyaliteit neem ik mijn plek niet in.

Bergen van geluk, liefde en verbinding

Berggids zijn voor een ander? Geen enkel probleem. Een ander begeleiden in zijn of haar beweging van plek in- en aannemen. Mijn specialiteit. Is dat zo? Ja en nee. Ja, ik begeleid de ander op de reis naar die bergtoppen toe. Een bergreis begint namelijk in het dal. Vanuit dat dal word ik ook altijd benadert door mijn klanten. Ze zijn in dat dal beland. Om wat voor reden dan ook. En in dat dal lopen ze verdooft en verdwaald rond. Dat dal is mijn veilige haven. Daar weet ik de weg. De weg door dit doolhof richting de heuvels ken ik als mijn broekzak. Het pad de heuvels in is mij intussen ook vertrouwd. Echter vanuit die heuvels de bergen in? Op dat bergpad ben ik nog onervaren. Hoe meer we richting de top van de berg bewegen, hoe meer ik medereiziger word in plaats van gids. Richting de top, ontmoet ik mijn angsten en misplaatste loyaliteit. Daar stagneert mijn levensstroom.

Spierspanning als dam

Ongemerkt beweeg ik mij al regelmatig op een of ander bergpad. Zonder het bewust waar te nemen ben ik van de heuvels de bergen in getrokken.  Als een moeiteloze stroom. Als een rivier die de bergen op stroomt in plaats van af. Dat aannemen is te groot. Aannemen dat ik mijn leven goed op orde heb. Het goed gaat met mijn kinderen. Mijn bedrijf goed loopt. Ik op mooie wijze mijn werk uitvoer. Trots durf te melden dat ik veelal zeer tevreden klanten heb. Dat alles, maakt dat ik onbewust een dam op werp. Mijn angsten creëren een vertraging. Een vernauwing in die rivier. De moeiteloze stroom waarin ik mijn werk doe, saboteer ik. Het kan natuurlijk altijd beter. Ik kan nog wel wat meer klanten bedienen. Ik “moet” een nieuw project ontwikkelen voor die ene nog niet bereikte doelgroep. Door deze bewegingen, laat ik geen ruimte om ervan te genieten, om in het moment te zijn. Van het uitzicht te genieten op deze heuveltop. Of mogelijk al de voet van een berg, of hoger. Ik neem het niet aan! Ik bouw onnodige spierspanning op. Schouders eronder en door gaan. Spierspanning in mijn schouders en nek laat mij vertrekken uit mijn bekken. Door de disbalans in mijn lijf komt mijn adem niet meer zo diep. Door minder diep te ademen krijgen mijn spieren en organen minder zuurstof. Plots bevind ik mij in een energie slurpende spiraal. Een spiraal die mij weer terug stuwt richting de beschutte heuvels of de veilige haven van het (rouw)dal.

 Geef mij maar ellende, dat heb ik geleerd te doorleven.

Geef mij geluk en ik verstijf. Ik bevries.

Geen idee hoe dat aan te nemen.

Zijriviertjes

De kracht uit de moeiteloze stroom van mijn levensrivier verminder ik ook door het maken van zijriviertjes. Zijriviertjes genaamd afleiding! Ik laat energie weg vloeien in een yang en Yin zijrivier. Ik nam waar dat ik redelijk obsessief aan het sporten was geslagen. Minimaal drie keer in de week dook ik de sportschool in. Ik ging kopje onder in deze Yang rivier. De Yin zijrivier heet passiviteit.  In deze rivier dobber ik op de stroom van sociale media en Netflix.

Balans van Yin en Yang

Afgelopen week was er een grote volle maan. Deze sterke yin-energie hield mij uit mijn slaap. Ik lag te woelen in bed. Een appje van een kennis: “Ook aan het genieten van de natuurkrachten?” Genieten dacht ik? Ik was tegen die stoom aan het in zwemmen. Het is midden in de nacht. Dan dien je te slapen. Aan die regel wenste ik mij te houden. Met een flink portie Yang-energie was ik er mee in gevecht . Tegen de stroom van het leven in bewegen. Wat een inzicht. Met mijn eigen Yin-energie kan ik goed contact mee maken. Mijzelf overgeven aan mijn Yang-energie vind ik een stuk moeilijker. Die energie is zo vurig. Zo vol aanwezig. Ik durf het niet aan om die los te laten. Om mij daaraan over te geven. Het is zo’n oncontroleerbare kracht. Tenminste die angst leef ik.

Nu zette ik hem in als controle middel. Een soort van valse Yang. Ja, dan gebruik ik hem. Om een of ander reden heb ik er dan controle over.  Overgave. Overgave aan mijn eigen pure Yang-energie. Dat is iets van een andere orde. Daar zit nog een flinke onderzoeksvraag. Nu ik het waarnam, liet ik de valse Yang los.  Ik gaf me over aan de kracht van de maan. Heerlijk in deze yin stroom mee bewogen. Midden in de nacht in mijn badjas in het maanlicht gezeten. Moeiteloos mee bewegen met de beweging van deze levensstroom. Dobberend op deze Yin-energie, dacht ik; Yang-energie, ik ga de relatie met je aan. Aan- en innemen. Ik leer het wel.

Ik ben een beuk.

Ik ben en een berk. Ik ben een spar.

Ik ben een machtige eik.

Ik ben ook een Magnolia.

Echter zo vol bloeien als zij, dat durf ik nog niet.

 

---

Wil jij jouw beweging van aan- en innemen onderzoeken?  Wil jij ontdekken wat maakt dat jij niet tot bloei komt? Waarom jij die bergtoppen niet beklimt? Ik loop graag en met een liefdevol open hart een stukje naast jou tijdens jouw zoektocht.

Diffuus verlies.

Wat zijn we met zijn alle in een bijzonder tijd beland. Iedereen loopt nu ergens wel tegen een verlieservaring aan. Verlies van vrijheid om te gaan en staan waar we willen op het moment dat wij dat willen en met wie dat wij dat willen. Dat alleen al zet allerlei processen in beweging. Ik neem je graag mee in mijn bewegingen.

 Déjà vu

Aan huis gekluisterd zijn. We ervaren het nu allemaal. In 2011 en 12 ervaarde ik dat al eens. Eerst met een stevige burn-out gewoon weg de energie niet hebbend om überhaupt van de bank af te komen. Toen ik daarvan langzaam opkrabbelde zat ik nog gevangen in een schuldsaneringstraject. Zonder baan en zonder financiële middelen. Dan blijkt dat de deur uit gaan, zonder dat het redelijk snel ook geld kost een hele uitdaging. Die periode heeft mij enorm creatief gemaakt. Echter het was ook geregeld heel eenzaam. Nu ik op dit moment weer extra veel thuis ben, kan ik mee en dan die eenzaamheid van toen voelen. Toen was dat te groot voor mij en drukte ik dat gevoel weg en ging ik gewoon door. Door met zoeken naar een baan. Zoeken naar creatieve oplossingen om de laatste week van de maand nog geld te hebben om eten te kopen. Door de eenzaamheid van toen, nu toe te laten. Kan ik direct daarna voelen hoe trots ik ben op de plek waar ik nu ben. Wat ik in de afgelopen jaren zelfgecreëerd heb. Zo lopen mijn emoties op en neer van het diepe dal van existentiële eenzaamheid naar de hoge berg top van volledige trots.

Lock Down

Als jonge varkenshouder zat ik al eens in een totale Lock down. Ongeveer vijfentwintig jaar geleden had een ander virus de totale Nederlandse varkenshouderij in een houdgreep. Het varkenspestvirus zorgde ervoor dat wij van ons bedrijf een onneembare vesting maakte. Niemand die er niet per se hoefde te zijn werd geweerd. Ik zelf verliet het bedrijf alleen bij hoge uitzondering. Alles om mijn vee gezond te houden. Terwijl de stallen overvoller raakte, immers bij een vermeerderingsbedrijf blijven er maar dieren bij komen. En afvoeren was verboden. Steeds meer dieren te verzorgen, die intussen in hokken zaten die veel te vol waren. Iedere dag het leed van die dieren moeten aanschouwen en je stinkende best blijven doen om de beste zorg te geven die je kan. Een onmogelijke spagaat. De overheid verzond een oplossing. Iedere twee weken de nieuwgeboren dieren komen afmaken. Dan mocht ik als jongen van midden twintig dan die dode dieren uit mijn stal halen en naar de straat brengen waar ze samen met een soldaat (die waren ingezet om deze operatie te coördineren en controleren) deze dieren in een te verzegelen ton doen. Ik kan nu zo voelen hoe ik daar mijn emoties heb uitgeschakeld. Verstand op nul en doen wat er gedaan moest worden. Mijn ouders, waar ik het bedrijf samen mee draaide, bleven dan uit de stal. Zij konden het niet aanzien. En ik zorgde dus ook voor hen. Door het alleen te doen. Ik kan nu voelen dat ik ze toen gemist heb. Ik bood aan om het alleen te doen. Echter zij hadden ook dat aanbod kunnen afwijzen. Dit was iets om samen te doen. Dat is wat ik nu voel. Weer die eenzaamheid. En af en toe laat ik nu een beetje de pijn toe van toen. Ik was geen varkenshouder om dieren zo af te maken. Die pijn echt toe laten is blijkbaar nog steeds te groot.

Kans in het nu

De situatie die Corona geeft brengt mij dus kansen om bezig te zijn met mijn diffuus verlies. Verlies waar ik niet meer bewust van was. Wel bewust dat ik dat heb meegemaakt. Echter niet bewust hoe groot het toen was. Niet bewust dat er nog niet genomen rouw op deze punten zit. In de ruimte die ik nu heb. Gesterkt door de omstandigheden die er nu zijn, opent dat bij mij deze oude wonden. Ik pak de kans om deze in het nu te helen volledig aan. Ik voel er zelfs dankbaarheid bij.

Nieuw verlies

Ook ik voel iedere dag de gevolgen van deze uitzonderlijke omstandigheden. Alle groepsactiviteiten die ik aanbied. Geannuleerd. Wandelingen in het bos, even niet mogelijk op de manier hoe ik normaal werk. Activiteiten waar ik naar uit keek. Waar ik van genoot. Waar ik mijn kwaliteiten in kwijt kan. Ik buig voor dat verlies. En voel dan direct hoe blij ik ben met mijn vak. Hoe trots ik ben op de activiteiten die ik aanbied. En realiseer mij direct dat ook hier diffuus verlies ontstaat. Want ook nu is het te groot. Geen zicht op een wanneer we terug keren naar een nieuwe vorm van normaal. Want ik weet uit ervaring, het word niet meer zoals het was.

Toekomst

Het voordeel van nu, we zitten er met zijn alle in. De hele maatschappij. Dan verbindt. Ik hoop dat het niet te lang duurt en dat de economisch gevolgen voor iedereen binnen de perken blijven. Ik hoop ook dat wij als maatschappij er goede lessen uit halen. Zodat we de nieuwe werkelijkheid opbouwen met een open hart voor al wat leeft. Dat wij met elkaar in verbinding blijf op wijze die er nu overal ontstaan.

Merk jij dat je jezelf wat verliest in dit gebeuren? Nu, of in de toekomst? Ik loop met liefde een stukje met je mee, om te onderzoeken welke verlies jij nog mag vastpakken. Om het daarna volledig los te kunnen laten. Je bent van harte welkom.

Decenniumwissel 2010-2020

De jaarwisseling. De feestdagen aan het einde van het jaar, dat is niet mijn tijd van het jaar. Begin deze eeuw overleed mijn moeder op het einde van nieuwjaarsdag. Gevolgd door mijn grote broer op oudjaarsavond, exact tien jaar later. Feestelijk vind ik deze donkere dagen dus niet. Altijd een rouwrandje. Niet iedere jaar hetzelfde, dit jaar was het voor mij weer een stuk intenser als de afgelopen jaren. Net als je denkt, ik ben er doorheen meld de rouwarbeid zich weer in alle hevigheid. Ik heb er de afgelopen maanden weer volop tijd voor mogen reserveren. (Vandaar dat jullie mijn blog eind vorige maand gemist hebben.)

2010; Overlijden grote broer John

Ik liep al zeker anderhalf jaar te balanceren op het randje van een ravijn. Mijn oude leven brokkelde in rap tempo af, terwijl ik nog niet durfde te vertrouwen op het nieuwe. Ik durfde de sprong het ravijn in niet te maken. Toen overleed mijn broer. Zijn dood duwde mij abrupt het ravijn in. Verdoofd, verbaast, verdwaald bevond ik mij plots op de bodem van dat ravijn. De eerste helft van 2011 heb ik in die staat rondgelopen op de bodem van dat ravijn. Toen kwam beetje bij beetje het besef, dat ik niet was overleden. Echter leven deed ik ook niet. Om mijn leven werkelijk te leven, had ik de bodem van dit ravijn te verlaten. Ik mocht dus op zoek naar de weg naar boven. Op zoek naar een weg die er niet was. Die had ik zelf te creëren. Die weg creëren begint met de eerste stap. Gevolgd door de volgende stap. En de volgende en de volgende en de volgende….

Met enige regelmaat valt er dan toch nog een brokstuk van je oude leven het ravijn in. Die ik dan op mijn hoofd kreeg. Gevolg; ik viel weer een stuk naar beneden. Echter ik ben nooit meer teruggevallen tot op de bodem. En ik ben blijven klimmen. Stap voor stap. Soms ruste ik even. En genoot ik vooral van het uitzicht dat ik al had. Heel soms maakte ik mij ook zorgen over de immense reis die ik nog moest maken naar boven. Echter meestal, mag ik nu vaststellen, genoot ik van de reis.

2015; Ik ben boven.

Aan het einde van 2014 kon ik het ravijn verlaten. Ik was aan de andere zijde boven gekomen. Klaar om te starten met mijn nieuwe leven. Geen brokstukken van het oude die op mijn hoofd kunnen vallen. Vertrouwen gekregen in mijn eigen kwaliteiten. Op 2 januari (de officiele overlijdingsdag van mijn moeder) 2015 schreef ik mijn nieuwe bedrijf in bij de KvK.  Een startend bedrijf heeft natuurlijk nog geen enkele klant. Ik mocht mijn eigen werkstijl gaan ontwikkelen. Weer mocht ik een pad maken door het te gaan. De ervaringen van uit het ravijn klimmen kwamen daarbij goed van pas. De eerste klanten kwamen. De opstellingenavonden begonnen te draaien. Ik durfde door deze succeservaringen steeds meer te vertrouwen op mijn eigen kunnen. Op mijn diepere weten. Steeds meer ging ik werken vanuit dat diepere weten. Durfde ik te volgen wat zich aandiende. Ik reikte uit naar mensen om samen te werken. Vriendschappen ontstonden vanuit die uitreiking. Mijn nieuwe wereld kreeg er een verdieping bij. Stapje voor stapje bouwde ik in deze nieuwe werkelijkheid een nieuw (t)huis. Tijdens dit bouwen herontdekte ik steeds weer een laagje van mijn authentieke ik. Laagje voor laagje kwam ik thuis bij mijzelf.

Winter 2019/2020.

Toen belande ik in deze winterperiode. Vijf jarig jubileum van mijn bedrijf voor de deur. Ongeveer tien jaar geleden werd ik ziek, waardoor ik langzaamaan moest toegeven dat ik mijn werk niet meer kon doen. Aan het einde van dit jaar is mijn broer gewoon al tien jaar dood! Half november woonde ik negen jaar op en met mijzelf. Dus ook daar nadert het tien-jarig jubileum. Plots was alles weer daar. De hele reis van diep vallen het ravijn in. De weg zoeken naar boven. Daar weer wat opbouwen. Trots zijn op wat ik gepresteerd heb. Op hetzelfde moment voelen wat ik toen niet kon voelen. Het verlies. Wat te groot was. Ik werd er weer even helemaal in getrokken. Ik liet me erin trekken. Ik gaf mij eraan over. In dat overgeven zit mijn grootse winst. Het gene waar ik zo trots op ben. Als ik voel dat rouw zichzelf aandient, sluit ik de deur niet meer. Nee, ik laat het binnen. Zo trots dat ik dat volledig kan. De winst van 10 jaar een pad maken. Stap voor stap.

Mijn oerwond.

Omdat ik beried was/ben om de deur open te houden was daar plots over al wat er gebeurde heen ook weer het gemis van Roos. De zus die halverwege onze zwangerschap het leven liet. Deze winter maak ik (zoals jullie in mijn vorige blogs getuige mochten zijn) een prachtige reis. In verbinding met enkele moedige vrouwen mag ik uitzoeken hoe dat bij mij werkt; het vervullen van een diep verlangen. De dynamiek tussen een man en een vrouw in een diepe liefdesrelatie. In die zoektocht duikt dan steevast Roos op. Onbewust leg ik deze moedige dames de druk op om aan die verbinding te tippen. Ik begrijp heel goed dat ik ze opzadel met een onmogelijke opgave. En toch keer op keer mag ik voelen dat ik haar zo mis. Dat ik onbewust een invulling zoek voor die lege plek.

Balans.

Bij de afgelopen decenniawissel heb ik zo ervaren dat er balans komt als alles zijn plek mag hebben. Als ik de rouw binnen laat als die op de deur klopt. Als ik het verdriet en het gemis de ruimte geef die het verdient. Ontstaat er aan dezelfde tafel plots ook de ruimte voor het geluk wat ik in mijn leven heb. Mag trots aanschuiven aan tafel.  Als mijn boosheid over hoe sommige zaken zijn gelopen door de kamer mag razen, dan komt er ruimte voor mijn bewustzijn op de enorme persoonlijke groei die ik de afgelopen tien jaar heb doorlopen.

Ik stond dus even stil, om dit alles ruimte en plek te geven. En om te genieten van het uitzicht. Met ontzettend veel trots terugkijkend op de weg die ik heb afgelegd. Vol met vertrouwen in de toekomst. Het beste mag nog komen.

---

Hoe ga jij om met jouw rouw? Neem jij hem? of druk jij het weg? Ik loop graag een stukje met jou mee om dat te onderzoeken. Je bent van harte welkom.

 

 

 

 

 

www.michaelgraste.com

Coach zoekt vrouw.

Vorige maand schreef ik over de lessen die ik kreeg rondom het innemen van mijn plek. Over ontmoetingen die mij duidelijk maakte dat ik dat niet voluit deed. Ik schreef dat ik werk zou gaan maken van het innemen van die plek. Wat ik toen niet schreef; dat ik daar al mee begonnen was. Deze blog gaat over de rollercoaster die er volgde op dat plek innemen.

Lessen.

De ontmoeting met Daan. De vriendin die mij bij de arm pakte en er zo voor zorgde dat ik meteen volledig in mijn mannenplek gleed. Dat moment, dat maakte dat ik die nacht lag te draaien in mijn bed. Die ontmoeting die volgde op het afscheid van Teun. Een jongeman die voluit leefde. Deze ervaringen dwongen mij om mijn plek volledig in te nemen. Zij zorgde ervoor dat ik middenin de nacht wakker werd. Dat ik lag te woelen. Dat mijn verlangen, wat ik onderdrukte, verkleinde, mij letterlijk wakker hield. Mijn verlangen wilde geleefd worden. Die nacht kon ik niet anders, als uitreiken. Uitreiken naar die ene speciale vrouw. Ik had haar nog niet ontmoet. Echter ik wist, ergens is zij.

Uitreiken.

Midden in de nacht schreef ik een oproep aan: “alle vrijgezellen vrouwen van Nederland” ik zocht er een flinke hoop mooie plaatjes van spreuken bij. Plaatsje die ik in de loop der tijd op mijn telefoon had verzameld. Ik deelde dit bericht via mijn Facebookpagina. Ik deed dit zonder erbij na te denken. Het moest! Direct naar het verzenden, viel ik in slaap. Door simpelweg mijn verlangen plek te geven, kwam er al rust in mij. Na een paar uurtjes heerlijk slapen werd ik mooi op tijd weer wakker. Meteen voelde ik het verlangen om een flinke wandeling te gaan maken. Dat verlangen ook gevolgd. Ik genoot in het stille bos. Ik voelde mij erg verbonden. Verbonden met de natuur, echter ook zo verbonden met mijzelf. Ik voelde hoe ik ontspannen in mijn lijf zat. Heerlijk om daar zo bewust van te zijn. Met de wetenschap dat daarin de afgelopen jaren veel is gebeurd. Van overspannen naar de ontspanning van deze morgen. Mijn hoofd was ook kalm. Geen gedachte. Met niets bezig. Gewoon zijn op de plek waar ik liep. Eén met mijzelf en de omgeving. Totdat ik weer thuis was.

Aannemen.

Thuis keek ik op mijn telefoon. Mijn Facebook was ontploft. Prachtige reacties op mijn oproep.  Verschillende vrienden die mijn oproep hadden gedeeld. Vriendschapsverzoeken van vrouwen. Tig berichten via Messenger. Plek innemen door het bericht te delen was één. Nu stond ik plotseling voor opdracht twee. Aannemen wat er dan allemaal komt. Dat bleek ook een klus voor mij te zijn. De twee dagen die volgde ben ik bijna alleen maar bezig geweest met aannemen. Te reageren op de berichten. Vriendschapsverzoeken aannemen. Profielen van vrouwen bekijken, enz. In de ochtend van dag twee kon ik zo voelen dat de ontspanning die ik ervoer tijdens de boswandeling volledig uit mijn lijf was verdwenen. Mijn lijf stond op spanning. Mijn hoofd kookte over. Ik was al dit moois niet meer aan het aannemen. Ik was doorgeslagen naar overleven. Ik was opgestegen naar mijn hoofd. Ik stond bijna op een punt om een Excel bestand te gaan maken om de vrouwen in te gaan zetten. Tijd om uit te reiken naar vrienden. Vrienden die mij konden helpen om mij terug te brengen naar die ontspannen staat van zijn.

Lemniscaat van innemen en aannemen.

Ik nam mijn vriendenplek in. Van daaruit reikte ik uit naar een paar van hen. En zij waren er voor mij. Ieder met zijn of haar eigen kwaliteiten. Ieder op de perfecte manier. Heel bewust kon ik kiezen, die heb ik hiervoor nodig. En die daarvoor. En het klopte perfect. Wat een rijkdom om zo’n mooi pallet aan vrienden te hebben. Heel bewust dat ook aangenomen. Zo liep ik de afgelopen weken heel bewust een lemniscaat van aannemen en innemen. Innemen en aannemen. Wat is er eerst? Een lemniscaat heeft geen begin of eind. Wat het wel heeft is een midden. Een hart. Vanuit dat midden, mijn hart, schreef ik het bericht aan deze vrouwen. Door nu aan- en in te nemen kom ik keer op keer weer uit in dat midden.

Leven van uit het hart.

Precies daar ging mijn oproep over. Mijn verlagen om te leven vanuit het hart. Dat orgaan als kompas gebruiken. Daarop durven te vertrouwen.  Door deze oproep te (durven) doen, kom ik in gebieden die voor mij nog onbekend zijn. Mijn hart bracht mij daar. Ontdek ik nog niet ontgonnen gebieden in mij. Gebieden waar ik het bestaan van wist. Echter dit zijn gebieden die ik niet in mijn eentje bereiken kan. Deze gebieden zijn alleen maar te betreden in verbinding met die ene. Het gebied van de partnerrelatie. Een partner die ook de moed heeft om te leven vanuit haar hart. Een partner die ik maar niet tegen kwam. Plots, nu ik mijn plek in al zijn kwetsbaarheid inneem, blijken er een hele stapel vrouwen te zijn met hetzelfde verlangen. Door zelf in het licht te gaan staan, kwamen ze van alle kanten op mij af.

Verbinden.

In de dagen die volgde op mijn oproep heb ik zo veel over mijzelf geleerd. Over hoe ik reageer op situaties. Hoe ik naar mijn hoofd ga als ik een situatie niet meer overzie. Als er te veel emotie komt, dan ga ik naar de overleving van mijn hoofd. Hoe ik voortaan durf uit te reiken naar hulpbronnen. Waar ik een paar jaar geleden nog alles alleen deed. Hoe ik met een klein beetje hulp van die hulpbron dan zo makkelijk weer terug keer in de verbinding met mijn lijf. Dat de verbinding tussen hart en bekken vrij snel te herstellen is. Dat ik redelijk makkelijk waarneem dat die verbinding verdwenen is. Of in ieder geval aan het loslaten is. Dat ik een heel rustig hoofd heb, als die lijfelijke verbinding goed is. Dat mijn lijf eigenlijk altijd rustig is, totdat mijn lijf de onrust van mijn hoofd gaat volgen. Dat mijn hoofd redelijk rustig blijft als mijn hart en bekken in verbinding blijven. Dat die verbinding ervoor kan zorgen dat ook mijn hoofd een bepaalde rust behoudt. Zelfs als het onrustig is. Dat die twee een andere energie kunnen hebben. Dat dat mag.

Normen en waarden.

Ik leerde hoe mijn eigen normen en waarden zijn ingesteld. Als er zo’n overweldigende hoeveelheid reactie op je af komen, hoe ga ik daar dan mee om? Wat heb ik de afgelopen weken vaak aan boer zoekt vrouw gedacht. Hoe doe ik dat?  Mijn aandacht verdelen over meerdere vrouwen op hetzelfde moment? Ik ervoer al snel dat ik dat niet kon. Het voelde voor mij respectloos. Zo mooi om deze interne dilemma’s ook gewoon via Messenger met een aantal leuke vrouwen te mogen delen. Hierover van gedachte te mogen wisselen. Op dat moment die verbinding al te mogen voelen. Ervaren dat daarmee al een deel van mijn verlangen vervuld werd. Van daaruit wederom kunnen ervaren dat mijn hart weet wat te doen. Daar dan ook werkelijk het lef voor hebben, dat is wat anders. Daarvoor heb ik eerst langs innerlijke stemmen te gaan. Stemmen van angst. Uitreiken blijft voor mij gaan over een oude wond van niets ontvangen op mijn uitreiking. Neiging die ik dan als eerste heb, is niet uitreiken. Echter als mijn bekken ook mee doet. Dan heb ik het lef, ondanks de angst, toch uit te reiken. Het lef om te kiezen. Zo koos ik voor die ene vrouw. Met haar ging ik deze reis verder onderzoeken. Ontdekken.  Ik reikte uit, en zij zie ja. Daar werd een diepere verbinding gelegd.

In de ontmoeting zit de verdieping.

Twee ontmoetingen had ik met haar. Ze liet mij ervaren dat ik veel meer in hokjes denk, als ik zelf wil toegeven. Ik had er zelfs een stevig oordeel over. Dankzij de ontmoeting met haar, heb ik daar nu een nieuw inzicht over. De hokjes geven mij een kader. Als ik dat kader heb, geeft het mij rust. Vanuit die rust kan ik het kader van het hokje dan weer loslaten. Ze confronteerde mij weer eens een keer met mijn angst voor mijn eigen grootsheid. Een angst waarvan ik wist dat ik die heb. Echter dat een “vreemde” dat meteen doorzag. Dat was een nieuwe ervaring. Deze ervaring geeft mij het inzicht, als je werkelijk een diepere verbinding met elkaar durft aan te gaan, dan kijk je op een andere laag. Dan zie je meer van de ziel. Die verbinding hadden wij samen snel gelegd. Echter er kwamen voor mij ook vrij snel signalen, inzichten dat wij op andere manieren naar onze toekomst keken. Wat ik dan zo goed ken uit mijn verleden is mij aan gaan passen aan de werkelijkheid van de ander. Ook nu nam ik waar dat ik die neiging had. Hoe mooi om dit bewust te mogen ervaren. Bewust om te ervaren hoe moeilijk ik het dan vind om hiermee tevoorschijn te komen. Zelf zo bang voor afwijzing dat ik de ander de pijn van een afwijzing probeer te besparen. Echter als bekken, hart en hoofd verbonden is, dan kan ik niet anders als kiezen voor mijn waarheid. W. bedankt voor de fijne verbinding. Je hebt voor altijd een plekje in mijn hart.

Rouwen.

De allermooiste les kwam daarna. Ik had de verbinding verbroken. Mijn eerste neiging; direct door. Op zoek naar de volgende vrouw. Ik had immers een hele bups nieuwe “vriendinnen” verzameld. Direct kon ik voelen hoe ik ergens overheen stapte. Ik, de rouw en verliesbegeleider, ik stapte zo over mijn rouwtaken heen. Ik had me met heel mijn zijn verbonden met deze vrouw. Dat was verloren gegaan. Dat heb ik te voelen. Te doorleven. Bijna automatisch negeerde ik dat. Tenminste dat probeerde ik.  Ik werd me er gelukkig meteen bewust van. Weer een cadeau van deze reis.

Toekomst.

Nadat ik mijn rouwtaken had doorleeft wist ik meteen naar welke vrouw ik nu wilde uitreiken. Weer zo’n bewustzijns moment. Toen ik mijn rouw negeerde had ik de neiging om te gaan zoeken in mijn nieuwe “vriendinnenbestand”. Echter nu, na het nemen van mijn rouw, wist ik meteen welke vrouw het moest zijn. Eentje die een prachtig bericht aan mij gestuurd had. Een bericht wat binnen kwam nadat ik al gekozen had voor de eerste vrouw. Waarvan ik nu kon ervaren hoe dat bericht mij toen al zo raakte. Wederom zo’n bewust moment. Dat je achteraf wel het hele gevoel toelaat. Een gevoel wat op het oorspronkelijke moment door mij blijkbaar onderdrukt word of zo? Onze eerste ontmoeting was aan het begin van deze maand. Voordat ik het wist, zat ik alweer in de auto richting huis. Echt ik was al halve wegen huis, voordat ik dacht; “WTF is er zojuist gebeurt?” Zo ontspannen was onze ontmoeting. Haar verhaal, mijn verhaal. Ze gingen vloeiend in elkaar over. Niets spannend. Geen gedachte; “kan ik dit zeggen?” Ik merkte onderweg naar huis dat ik opmerkingen zo gemaakt had. Opmerkingen die niet eerst door een filter waren gegaan.  Zo ontspannen. Zo vertrouwd. WTF? Dus mijn hoofd was verbaasd en werd onrustig. Op hetzelfde moment een hart en bekken die volledig ontspannen bleven. Wat een ervaring. Een vervolgafspraak? Met drukke einde jaar agenda’s moeilijk in te plannen. Mijn hoofd ziet weer redenen om hier onrustig over te worden. Heeft zij onze ontmoeting ook zo ervaren? Vindt zij mij wel leuk? Is voor haar een relatie überhaupt wel nodig? Heeft ze wel ruimte voor mij? Voor ons? En mijn lijf? Volledig rustig. Verbazend rustig. Wederom een prachtige ervaring.

Dank dames. Voor de mooie reis die ik nu al, met jullie hulp, mag maken. Ik kom op nieuwe gebieden in mij, dankzij jullie moed om je met mij te verbinden.

---

Hoe ga jij om met jouw plek? Neem jij hem in? Ten volste? Of heb jij hem misschien helemaal nog niet aangenomen? Ik loop graag een stukje met jou mee om dat te onderzoeken. Je bent van harte welkom.

Teun van Ooyen 28-12-01   9-11-19

Plek; Aannemen en innemen.

Vrijdag 15 november was ik bij de afscheidsdienst van Teun. Zes dagen daarvoor had Teun een noodlottig éénzijdig ongeval met zijn scooter. Teun mocht net geen achttien jaar worden. Teun leefde zijn leven voluit. Die boodschap krijgen wij die middag meermaals. Die boodschap raakte mij. Dieper als ik op dat moment kon bevatten.

Innemen.

Vorige maand schreef ik over mijn samenwonen met de dood. Nu ervaarde ik dat Teun mij een les gaf. Zolang ik zoveel ruimte aan de dood geef, leef ik niet voluit. In feite neem ik mijn plek in het leven niet helemaal in. Dit wist ik wel. Ik heb hierop de afgelopen jaren al redelijk wat werk gedaan. Echter deze maand werd ik vaker op dit gegeven gewezen. Zo was er het appje van Martijn. Een man die ik ooit mocht begeleiden. Hij reageerde op mijn vorige blog; “Ik zie geen strijd. Ik zie iemand die er heel erg mag zijn, dat zelfs de dood dat inziet.” Zijn woorden raakte mij ook al zo onverwachts diep. Als zelfs de dood het weet, waarom weet ik dat dan niet? Waarom lukt het mij dan niet om voluit deze plek in te nemen? Terwijl ik mij die vraag stelde wist ik ook direct het antwoord. Roos. Dat gaat over Roos. Roos is mijn tweelingzus die onze gezamenlijke tijd in de baarmoeder niet overleefde. Halverwege de zwangerschap vertrok zij uit het leven. Vanuit mijn gemis, laat ik heel makkelijk mijn plek halfleeg. Die plek reserveer ik onbewust voor haar.  Plek die in mijn leven dan heel makkelijk door andere werd ingenomen. Dat weggeven aan een ander, dat gebeurt mij niet zo vaak meer. Dat laat ik niet meer toe. Echter die plek zelf innemen? Teun en Martijn lieten mij weer eens voelen dat ik dat ook niet doe.

Aannemen.

Voordat je een plek kan innemen, heb je hem eerst aan te nemen. Enkele jaren geleden leerde ik al, dat ik die beweging ook niet met volle overtuiging gemaakt had. Mijn ziel was eigenlijk wel klaar met dat incarneren. Ik had helemaal geen interesse om af te dalen naar de aarde. Naar het menszijn.  Ik kreeg echter een taak toebedeeld waar ik onder voorwaarde mee akkoord ging. Eén van mijn voorwaarde was, dat mijn tweelingzus met mij mee ging. Ik ben lang onbewust boos geweest dat ze niet mee gekomen was. Nu begrijp ik dat ik mijn voorwaarde duidelijker had moeten formuleren. Ze is immers wel degelijk mee gekomen. Echter maar van zeer korte duur. Die boosheid heb ik enige tijd geleden los kunnen laten.

Taak.

De taak waar ik ja tegen heb gezegd kan ik intussen ook voelen. Andere helpen hun eigen plek hier op aarde aan en in te nemen. Een taak die ik met heel mijn hart heb aangenomen.  Hoe deze plek in te nemen. In welke vormen? Dat is een proces waar ik ook al een tijdje in zit. Een reis waar ik van geniet en veel voldoening uit haal. Naast de vorm van begeleidingswandelingen en opstellingen die ik al doe, ben ik nu met fijne collega’s aan het onderzoeken hoe ik deze taak ook in groepsvorm kan gaan neerzetten. Zodat ik nog meer mensen kan bereiken. Kan ondersteunen in hun weg van aan en in nemen van hun plek. Door daarmee bezig te zijn neem ik stapje voor stapje steeds meer mijn plek hier op aarde in.

Voorgaan.

Mijn blog is ook een vorm om plek in te nemen. Door hierin te delen hoe ik mijn processen ervaar en doorloop. Wat ik daarin tegenkom. Volgens mij is dit mijn eerste blog waar ik mijn meer spirituele kant laat zien. Over ziel en incarneren heb ik nog niet eerder gesproken. Terwijl dit in mijn persoonlijke kring een heel normaal gespreksonderwerp is. Door dit nu wel te doen neem ik ook weer een beetje plek in. Door mijn plek in te nemen. Stapje voor stapje. Hierover te delen, geef ik jou de kans om jezelf daarmee te verbinden. Ik geef een voorbeeld. Waarmee jij kan volgen, mocht jij dat willen. Op hetzelfde moment loop ik hiermee mijn eigen proces van plek innemen. Een wisselwerking. Die ervoor zorgt dat zowel jij, als ik steeds meer contact kan maken met onze plek. Vandaaruit komen wij beide meer in contact met onze eigen levensstroom.

Man/vrouw plek.

De dag na het afscheid van Teun sprak ik af met een vriendin. We parkeerde beide onze auto buiten de stad en liepen er toen samen naar toe. Al lopend pakte Daan mij bij de arm. Ze nam heel natuurlijk de plek van vrouw in. Doordat zij dat deed, kon ik direct voelen, hoe ik in mijn mannenplek gleed. Doordat zij de plek van vrouw volledig innam, werd ik uitgenodigd om mijn plek als man ook volledig in te nemen. Wat een heerlijk gevoel! Blijkbaar had ik de beweging van Daan even nodig om te ervaren dat ik als man, mijn mannenplek niet vanzelf inneem. Geen wonder dat ik mijn vrouw nog niet gevonden heb. Als ik als man mijn plek niet in neem, hoe moet zij, als vrouw, dan weten dat ik er ben?

Voluit leven.

De ervaringen van de afgelopen maand maakte dat ik op verschillende momenten zo kon voelen dat voluit leven alleen gaat als ik mijn plek ten volste aanneem EN inneem. Zeker bij dat innemen heb ik nog wat lesjes te leren.

Daan, Martijn en Teun bedankt voor jullie lessen. Ik neem ze aan. Ik ga werk maken van het innemen!

---

Hoe ga jij om met jouw plek? Neem jij hem in? Ten volste? Of heb jij hem misschien helemaal nog niet aangenomen? Ik loop graag een stukje met jou mee om dat te onderzoeken.  Neem contact met mij op. Je bent van harte welkom.

 

(Peter Zegveld Fotografie)

Samenwonen met de Dood!

Mijn vorige blog sloot ik af met de melding dat ik mijn slachtofferschap ging onderzoeken. Dat onderzoek bracht mij afgelopen weken heel vaak in een vermijdingsenergie. Ik ontweek “iets” op een diepere laag. Dat ontwijken doe ik met eten. Er zijn afgelopen maand heel wat pakken stroopwafels en zakken chocolade pepernoten door mij weggewerkt.

Vermijding.

Ik ken deze energie van eerdere processen tijdens mijn levensreis. Nu kon ik merken dat ik veel van het verkeerde naar binnen werkte, echter waar ik voorheen dan ook nog heel laat naar bed ging, deed ik dat nu niet. Gelukkig kon ik die groei in mijzelf waarnemen. Verder was ik de dag ernaar een stuk milder richting mijzelf. Ik wist dat ik mijn slachtoffer energie vermeed. Waar dat dan overging kwam ik niet werkelijke tot de kern. Ik bedacht allerlei redenen.  Redenen die ook werkelijk waar waren. Ik ben de afgelopen jaren verschillende keren in posities geweest waar ik werkelijk wel slachtoffer ben geweest. Die kon ik vrij makkelijk benoemen en doorvoelen. Echter daarna kwam er dan toch weer die vreetbui. Er was dus nog iets onder deze voorvallen aanwezig. Iets wat dieper in mij zat weggestopt.

Strijder.

Tijdens mijn onderzoek mocht ik ook waarnemen dat ik de aanklager energie vele jaren nodig heb gehad. Ik mocht weer eens beseffen dat ik eigenlijk mijn hele leven al aan het strijden ben (lees daarover: De strijd van de peperridder ). Op hetzelfde moment kon ik voelen dat dit nu in mijn leven niet nodig is. Er is niets waar ik over hoef te strijden. Terwijl ik dat dus wel doe. Gelukkig ben ik mij daar nu bewust van. Dat bewustzijn maakt dat ik kan waarnemen dat ik steeds makkelijker uit de aanklagers energie kan blijven.

Wanneer alles lukt.

Geen strijd. Leuke klanten. Mooie workshops, die volledig gevuld zijn. Samen werken met fijne collega’s. Mijn kinderen waar het goed mee gaat. Beter contact met de moeder van onze kinderen als ooit tevoren. Veel om dankbaar voor te zijn. En daar, daar gaat het dan mis. Afgelopen weekend een volle groep met het zwaardsmeden. 12 mannen die prachtige levensverhalen op een kwetsbare laag met elkaar delen. De dag daarna mogen begeleiden bij een Challenge Day. Scholieren van 13/14 jaar die hun kwetsbaarheden laten zien. Hun uitdagingen van het leven met elkaar durven te delen. Zaken die mij diep in mijn hart raken.

Vreetbui.

Die avond nog uit gaan eten met twee collega’s die ook aanwezig waren bij de Challenge Day. Dan thuis op de bank. Nagenieten van al dat moois. Moe, maar zo voldaan. Daar, op dat moment, gaat het mis. Dat gevoel binnen laten, maakt iets anders los. Iets wat ik ver heb weggestopt. Iets wat vrijkomt nu ik de deur open om al dat moois binnen te laten. Chocolade pepernoten maken de muur om deze opening dicht te metselen.  Verdoven het goede gevoel. Verstoppen de oude pijn die aan het licht wil komen.

Thuiskomen.

De dag erop, voel ik dat ik de hei op mag gaan. De plek waar ik altijd weer thuiskom. Ik fiets ernaartoe. Tijdens de fietstocht komen de tranen al tevoorschijn. Ik weet niet waar ze overgaan. Ik laat ze toe. Tijdens mijn wandeling blijft het verdriet komen. Ik laat het mondjesmaat toe. Soms merk ik dat ik het weer wat inslik. Ik loop over een stuk hei waar jaren geleden brand heeft gewoed. De sporen daarvan zijn nog steeds zichtbaar. Zwart geblakerde bomen bepalen het beeld. Een paar kraaien vliegen plots op. En daar, op die plek, op dat moment, valt het kwartje in de diepe laag. Ik zak nagenoeg door mijn benen. Een schreeuw van pijn komt eruit mij. De tranen stromen plots vrijelijk over mijn wangen. Doodsangst komt er vrij.

Samenwonen met de dood.

Ik ben terug in 2006. Ik lig in bed met de dood naast mij. Zijn hand knijpend in mijn hart. Ik keer terug naar 1993. De dag dat ik uit een gierkelder getrokken moet worden. Bedwelmd door de gassen die daar vrijkwamen. Ik ben weer in de baarmoeder. Teruggetrokken in een hoekje van mijn eerste thuis. Toekijkend hoe de dood mijn tweelingzus komt halen.

Allemaal gebeurtenissen die ik mij prima kan herinneren. Waar ik al over gerouwd heb. Echter niet op deze laag. Het besef dat ik al drie keer de dood in de ogen heb gekeken. Drie keer waar ik blijkbaar de juiste strijdstrategie koos. Drie keer waar ik overwon. Dat bracht strijd mij. Dat maakt dat ik daar zo makkelijk voor kies.

Contragedachte.

Nu is die strijd helemaal niet nodig. Ik voel dat ik de komende periode de tijd mag nemen om die ontmoetingen met de dood dieper in mij te voelen. Dat ik tot de bodem daarvan mag doorademen. Ik kan voelen dat ik dat nog niet altijd doe. Dat ik daardoor feitelijk ruimte geef aan de dood. Vanuit de ontmoetingen met hem is hij nog niet volledig uit mijn lijf vertrokken. Dat komt door mijn manier van omgaan met zulke ervaringen. Ik merk dat ik heel makkelijk kies voor de positieve kant. Ik ben er nog. Ik heb er dit en dit van geleerd. Ik word hier bewust van door mijn klanten. Klanten waarbij ik waarnam dat ze meteen een positief geluid bij een negatieve ervaring laten horen. In de ontmoeting met hen, constateerde ik dat ik die beweging ook heel goed ken.

Kom ik waarschijnlijk volgende maand op terug.

 

---

Herken jij wat in mijn proces? Wil jij jou manier van reageren onderzoeken? Neem gerust contact met me op! Ik loop met liefde een stukje met jou mee.

 

Ik de aanklager.

Toen ik in 2012 mijn eerste stapjes als begeleider zette, verzon ik mijn bedrijfsnaam. Met Open Hart. Nu weet ik, dat die naam toentertijd een verlangen was. Mijn hart was in die tijd nog behoorlijk gesloten. Gelukkig heb ik daarin de jaren daarna mooie stappen kunnen zetten. Ik durf te stellen dat ik mensen die ik nu ontmoet met een behoorlijk open hart tegemoet treed. 

Strijd

Op mijn kelderdeur heb ik een krijtbord. Daar schrijf ik zo nu en dan een spreuk op. Om mij aan bepaalde zaken te herinneren. Toen ik terug kwam van vakantie heb ik daarop geschreven: “Ik leef vanuit vertrouwen.” Die spreuk staat er nu bijna zes weken. Ook nu weer kom ik tot het besef dat ik helemaal niet (altijd) leef vanuit vertrouwen. Één week nadat ik terugkwam van vakantie had ik een evaluatiegesprek met een opdrachtgever. Een goed en pittig gesprek op de inhoud. Over mijn rol. Over mijn leerpunten. Ik kreeg daarover prima en oprechte feedback. In plaats van die in dankbaarheid aannemen, er mee naar huis gaan en doorvoelen hoe ik op die punten persoonlijk kan groeien, ging ik in discussie. Haalde ik er andere mensen bij. Zelfs de opdrachtgever beschuldigde ik. Gelukkig gaf hij dat direct aan mij terug. “Waarom doe jij dit nu? Mij zo vijandig bejegenen? Waarom behandel jij degene die jou een opdracht aanbiedt op deze wijze?” Ik schrok daarvan. Ik voelde dat hij gelijk had. Dat vond ik erg moeilijk om toe te geven, want zo’n persoon wil ik helemaal niet zijn. 

Dramadriehoek

Ik ben erop gaan letten. Hoe ik reageer op anderen. Ik werd mij bewust, dat ik met grote regelmaat in zo’n strijd beland. Ik reageer vanuit een aanklagersrol. Dan komen er mogelijk nog wel lieve woorden uit mijn mond, echter energetisch is het niet meer zo aardig. Op zijn minst niet gelijkwaardig. Ik denk dat vaak de ander het nog eens niet waarneemt. Echter ik sinds die evaluatie wel. Tot mijn frustratie moet ik dit toegeven. Bewustzijn hierop maakt wel dat ik kan gaan onderzoeken waarom ik doe wat ik doe? Waar het vandaan komt? Ik mag toegeven dat ik heel makkelijker ga aanklagen, wijzen naar de ander, in plaats van mijn eigen aandeel onderzoeken. Wat ik natuurlijk in iedere situatie heb. De rol die ik jarenlang met verve heb gespeeld is die van redder. Ik heb de hele wereld willen redden. In de hoop dat de ander mij dan zou zien. Ik deed dit met een gesloten hart. Dat maakte dat de ander mij helemaal niet zag. Dat ik zelfs mensen aantrok die meester waren in het slachtoffer zijn. Op die dynamiek heb ik voortaan veel bewustzijn. Zodra ik mijn redderscape voel wapperen, kan ik direct uit de reddersenergie stappen. In die dynamiek zit ik daardoor bijna nooit meer. Door de feedback die ik mocht ontvangen heb ik nu steeds meer zicht op mijn aanklagersschap. Ik val er zo in. 

Schuld en onschuld

Ik besloot te onderzoeken waarom ik zo makkelijk in die aanklagersenergie terecht kom. Als redder leefde ik in onschuld. Ik was immers altijd aan het geven. Terwijl ik niet snel meer in de reddersrol terecht kom, vind ik het nog wel steeds heel makkelijk om te geven. Aannemen daarentegen vind ik nog steeds ingewikkeld. Door in de redders- en aanklagersrol te verblijven, vermijd ik schuld. Als aanklager is het natuurlijk nooit mijn schuld. Bewegingen die ik van mijn ouders heb afgekeken. Mijn moeder was een gever puur sang. Ze zorgde altijd voor alles en iedereen. Als ze iets voor zichzelf vroeg, kon ze daar jaren op wachten. Mijn vader kan heel goed in de onschuld blijven. Altijd wel een reden waarom het aan de ander ligt. Ik leerde dus mijn eigen behoefte weg te stoppen en dat het per definitie aan de ander ligt als het niet gaat zoals ik het zou willen. Onbewust leerde ik dus om in onschuld te leven. Echter ben ik in die onschuld wel eerlijk? Is mijn hart dan wel werkelijk open? Kan ik vanuit die onschuld en bijbehorende posities wel werkelijk in verbinding zijn met de ander? Iets wat mijn grootste verlangen is? Ik mag toegeven dat dat niet het geval is. Door mijn opdrachtgever aan te vallen, raak ik uit verbinding met hem. Hij geeft mij oprechte feedback, vanuit verbinding. Ik voel mij daarvan slachtoffer. De pijn van slachtoffer zijn, wil ik niet voelen, dus ik sluit mijn hart. Vanuit dat gesloten hart heb ik blijkbaar de overtuiging dat de aanval de beste verdediging is. Dus ik trek ten strijde, als aanklager.

Angst

Deze weken merk ik dat ik heel makkelijk ga aanklagen. Meestal mild en voorzichtig, echter voldoende om in onschuld te blijven. Ik merk dat ik daardoor net niet in de verbinding kom waarnaar ik eigenlijk verlang. Ik ben dan dus niet trouw aan mijzelf. Niet eerlijk richting de mensen waarmee ik in contact ben, om een of andere reden heb ik een soort angst voor de slachtofferplek. Alsof slachtoffer zijn met schuld te maken heeft? En schuld hebben is zwak. Is kwetsbaar. Dat is in ieder geval mijn mindfuck! Die ik de komende periode mag onderzoeken. Wat ik nu al voel, is angst en boosheid. Hoe, wat en/of waarom? Daar hoop ik de komende periode helderheid op te krijgen.

---

Herken jij iets van jezelf in mijn proces? Wil je hierover in gesprek? Neem gerust contact met me op! Mocht jij nog een begeleider zoeken? Eentje die met liefde een stukje met je meeloopt? Ik begeleid je graag.

Zomerse Zingeving

Mijn bedrijf kent pieken en dalen in het mogen ontvangen van begeleidingsaanvragen. De zomer maanden zijn standaard één groot dal. Het is een jaarlijks terugkerend feit dat ik deze periode veel ruimte in mijn agenda heb. Het mooie is, dat had ik al opgelost een zomer voordat ik mijn bedrijf starten.

Op de vlucht

In het voorjaar van 2011 zat ik ziek thuis. Zonder werk en in een schuldsaneringstraject. De gedachte aan de zomervakantie deed mij schudden van angst. Het enige houvast wat ik op dat moment in mijn leven had waren mijn opleiding en mijn kinderen. Een opleiding heeft natuurlijk een vakantiebreak. Mijn kinderen zou ik ook drie weken niet zien. Dan gingen ze immers met moeder op vakantie. De gedachte aan die drie weken liet de muren direct op mij af komen. Daar moest ik dus iets op verzinnen. Ik vond een mogelijkheid om die weken vrijwilligerswerk te gaan doen in Frankrijk. Probleem opgelost.

Ontdekken van kwaliteiten

Daar aangekomen werd ik met mijn agrarische achtergrond ingezet als vrijwilliger in het onderhoud van het terrein. De eerste drie dagen heb ik mij daar mee bezig gehouden. Echter het hoofddoel van deze camping was en is de animatie van de vakantie vierende kinderen. Dat is op deze camping een hele speciale groep. Op deze camping komen namelijk gezinnen met kinderen met een beperking. Na drie dagen werd mij gevraagd of ik daar ook open voor stond? Zodoende startte ik op mijn vierde dag in het animatieteam. Ik werd geplaatst in de structuur groep. Waar kinderen zitten die extra prikkel gevoelig zijn. Zij hebben een prikkelarme omgeving nodig. Een omgeving die duidelijk is in wat komen gaat. Ik werd gekoppeld aan Dexter. Een jongen met een meervoudige beperking. Een jongen die nagenoeg niet sprak. Wat heb ik die dag veel van Dexter geleerd. Leven in het NU heeft hij uitgevonden. Ik merkte dat ik makkelijk verbinding maak met de ziel van deze kinderen. Als ik dat deed, dan had ik contact. Zodra ik ging denken. Bijvoorbeeld hoe of wat nu te doen, dan was ik het contact direct kwijt. Naar de wereld van het denken ging Dexter gewoon niet mee naar toe. Mindfulness. Zijn in het hier en nu. Genieten van de kleine dingen. Deze kinderen hebben er patent op.

Tweede thuis

De drie weken waren zo om. Geen muur op mij af zien komen. Vrienden voor het leven gemaakt. Dat maakt dat ik sindsdien iedere zomer daar te vinden ben. Mijn minder gevulde agenda zo zinvol invul. Ieder jaar mag ik oude bekenden weer in de arme sluiten. Kinderen die uit de auto komen, mij zien, en rennend in mijn armen springen. Dat gevoel, dat ik zo belangrijk voor ze ben. Dat is onbeschrijfelijk. En het is niet alleen de kinderen. De ouders. De mooie gesprekken, de dankbaarheid. De campingeigenaars Tim en Jeanine. Die ieder jaar weer laten blijken hoe blij ze zijn met de hulp die ik bied. Het contact met de andere vrijwilligers. De meeste zijn studenten van begin twintig, of nog jonger. Hoe ik daar als een soort nestor mijn plek ieder jaar mag vervullen. Ik geniet van de energie van deze jeugd van tegenwoordig. Sinds de zomer van 2015 sleep ik mijn kinderen ook mee naar deze bijzondere plek. Twee jaar geleden stelde ik ze voor om met hen een keertje voor een ander avontuur te kiezen. Ze keken mij aan of ik gek geworden was. Weer zo’n cadeau. Dat ik deze plek, deze ervaringen mag delen met mijn zoon en dochter.

Bende van Ellende

De laatste jaren mag ik een nieuwe groep begeleiden. Een groep jongvolwassenen. Ze weten dat ze te oud zijn voor kinderliedjes. Ze willen graag op een leeftijdsadequate wijze worden aangesproken. We maken grapjes over verkering, houden elkaar voor de gek. Halen streken uit met de andere vrijwilligers. Of de ouders! Ze vinden het prachtig. Door op deze wijze contact met ze te leggen neem ik hen serieus. En zij mij. Zo krijgen wij samen zingeving en heel veel plezier. Dit jaar heb ik speciaal voor de bendeleden rode bandana’s gekocht. Samen met een vriendin hebben wij een logo ontworpen, geknipt en geplakt. De Bende werd over de hele camping gezien. De jongens en de meiden kregen een unieke positie. Een positie die ze met trots droegen. Plots konden we alles. En deden we alles. Immers een bende gaat waar een bende gaat. Regels kunnen wij als bende wel wat buigen. De mutsjes brachten daar onverwacht een hele verdieping in aan. Ik zelf had twee prachtige avonden met Yvonne tijdens het knippen en plakken. Samen hadden we al een hoop voorpret. De bende werd populair. Kinderen wilde erin zitten. Vrijwilligers wilde bendeleider worden. Verbaasd ben ik nog steeds over het succes van zoiets simpels.

Er toen doen

Als je bendelid bent, dan doe je ertoe. Hoe belangrijk dat kan zijn liet Sam mij in ultieme vorm zien. Sam is medeoprichter van de Bende van Ellende. Hij is nu 17 jaar en zit vast aan zijn rolstoel. Hij zegt al vanaf het eerste jaar dat hij op de camping komt dat hij ook vrijwilliger wil worden. Hij wil bijdragen. Vorig jaar bedacht hij dat hij met een bolderkar wel zou kunnen helpen. Immers thuis had hij zo’n ding en kon hij allerlei klusjes doen. Ik gaf hem toen het advies de kar volgend jaar mee te brengen. Zogezegd zo gedaan. Ik geloof dat het wel enige vorm van creativiteit vroeg in het belanden van de bus, maar het lukte. WAUW, wat een succes. Sam reed water rond om te verdelen over de groepen kinderen. De overige bendeleden maakte een logo voor Sam. Sam’s Transport prijkte er al snel op zijn kar. Sam bracht het vuilnis en het glas weg. Hij transporteerde boodschappen van campinggasten. Dit alles met een hele, hele grote lach op zijn gezicht. Hij kon bijdragen. Hij deed ertoe. Dus Anna vond al snel dat zij ook wel een bigshopper met lege petflessen aan haar rolstoel kon transporteren. Degene die konden lopen vulde en leegde de kar. Samen klaarde ze alle klussen. Zingeving zit hem in de kleine dingen. Dat leerde ik ook dit jaar weer van mijn Bendeleden. De Bende van Ellende, daar ben ik mee verbonden met hart en ziel. Door Bendeleider te zijn, kan ik dit voor deze jongens en meiden mogelijk maken. Een groter geschenk kan ik niet ontvangen.

Zomer dal

Volgend jaar ga ik mijn tiende zomer in. Daar twijfel ik niet aan. Het vullen van mijn minder gevulde werkagenda doe ik in met werkzaamheden van een andere orde. Terwijl het over dezelfde laag gaat. Hoe krijg ik zingeving in mijn leven? Heb jij daarin vragen? Kan jij je zingeving niet vinden? Ik loop bij die zoektocht met liefde een stukje met je mee. Echter reken volgend jaar juli en augustus niet op mij, want ik ga mijn jubileum vieren. Ik ga acht weken de Bende van Ellende leiden.

---

Herken jij iets van jezelf in mijn proces? Wil je hierover in gesprek? Neem gerust contact met me op! Mocht jij nog een begeleider zoeken? Eentje die met liefde een stukje met je meeloopt? Ik begeleid je graag.

 

Welkom eenzaamheid

Een maand geleden liep ik door een Noors Fjord. Ik was daar als coach mee met een prachtige organisatie Special Forces in Business. Een organisatie die mij vanaf minuut één welkom heette.

Bewegen tussen twijfel en stevigheid

Van mijn collega coaches kreeg ik alle ruimte om mijzelf te zijn. Mijn kwaliteiten in te zetten voor de mensen die wij tijdens deze reis mochten begeleiden. Ik ontving complimenten van deze ervaren mannen. Mannen die als marinier en commando gediend hebben voor ons land. En ik? Ik voelde me welkom. Ik hoorde de complimenten. Maar ik voelde mijn onzekerheid. Hoe moet ik me verhouden tot deze mannen? Die voor vele hetere vuren hebben gestaan. Vuren van leven en dood. Ik maakte mijzelf klein met die gedachten. Zo bewoog ik tussen de wankeling van mijn twijfelende gedachten en de stevigheid die ik liet zijn in mijn begeleiderschap. Want dat bleef ik vanuit verbinding en intuïtie doen. Hoe meer ik daar positieve feedback op kreeg, hoe harder mijn innerlijke stem van negatieve gedachten begon te roepen. 

Toeschouwer van gedrag

Het kwam zelfs zo ver dat ik tijdens een gezamenlijke coachsessie volledig in de overdracht schoot. Ik was in het stuk ‘hard werken’ beland. Ik nam het waar en weet inmiddels dat er “iets” misgaat zodra dat gebeurt. Waar ik normaal kan stoppen zodra ik dit opmerk, lukte dit mij nu niet. Aan de ene kant was ik de begeleider die waarnam wat er gebeurde, aan de andere kant was ik een kleine jongen die zichzelf wilde bewijzen. Die zijn wijsheid op tafel moest leggen. Die toch nog even die twee zinnen moest uitspreken. Zinnen waarvan de begeleider in mij wist, die voegen niets toe. Toch sprak ik ze uit. De kleine jongen had de regie genomen en het lukte mij in het hier en nu niet om die terug te pakken. Ik was toeschouwer van mijn eigen gedrag. 

Strategieën van het ego

Ik sprak hierover met mijn collega’s en voelde na. Waar gaat dit over? Waarom pakt die kleine jongen zo stevig de regie? Ik kon zo voelen dat dit te maken had met het grote welkom wat ik mocht ontvangen. Ik maakte mezelf wijs dat het te groot was. Dat ik niet wist hoe ik dat aan kon nemen. Ten minste, niet allemaal in één keer. Ik twijfelde of ik dat welkom wel waard was. Of het wel echt waar was? Werkelijk gemeend? Zo maakte ik het gelijk een stuk kleiner. Allemaal strategieën van het ego. Van het gekwetste jongetje in mij. Ik besloot te onderzoeken of ik ook anders naar de situatie kon kijken. Of ik mijn negatieve gedachten kon weerleggen met een andere visie. Een andere waarheid. 

Verschillen vullen elkaar aan

Mijn gedachte over het verleden van de marinier en de commando nam ik onder de loep. In het hier en nu zijn wij drie mannen die coach zijn bij dezelfde organisatie. Ieder met zijn eigen verleden en eigen kwaliteiten. In de kwaliteiten verschillen wij, onder andere door onze verschillende achtergronden en ervaringen. Die verschillen maakte ons ook een heel mooi team. Met een kleurrijk palet aan ervaringen konden we ieder op onze eigen manier ingangen vinden bij de coachees. We gaven heel natuurlijk de ruimte aan elkaar. Waar het bij de ander even vastliep, kon de ander het overnemen. Zo ontstond een heel dienend team. Dat beeld, maakte mij trots. Hierdoor kon ik beter mijn plek tussen deze mannen innemen. Dit maakte direct het welkom weer groter. 

Eenzaamheid onder de onrust

Om de een of andere reden zorgde dat voor onrust bij de kleine Arthur in mij. Eenmaal thuis, zat ik met die onrustige jongen op de bank. Ik weet al geruime tijd waar die onrust over gaat. Het gaat over gemis. Op een emotionele laag heb ik bij de start van mijn leven een warm welkom gemist. Ik werd goed verzorgd en gezien. Het fysieke, het knuffelen, de aandacht bij verdriet, het uiten van emoties dat dat er mocht zijn en gezien mocht worden, heb ik gemist. Nu werd ik wel gezien met alles erop en eraan. Dat wakkerde het gemis aan bij de kleine Arthur in mij. Die ging doen wat hij vroeger ook had gedaan: hard werken. Hiermee ben ik volledig in mijn oude patroon gevallen. Ik snapte het, maar de onrust bleef. Ik, de grote, kreeg de kleine niet uit zijn onrust. Ik zocht hulp bij goede vrienden. Ze lichten een puntje van de deken op. De ene vriend daar, de andere daar. Zo kwam beetje bij beetje aan het licht wat er nog huisde onder de onrust: EENZAAMHEID. Existentiële eenzaamheid. Zo heb ik mij de eerste maanden van mijn leven gevoeld. Ik heb maandenlang gehuild. Dat was mijn manier om te vragen wat ik wilde. Waar ik werkelijk naar verlangde en om vroeg, kreeg ik niet. Ik geef (intussen) niemand meer de schuld. Het is zoals het was. Op een gegeven moment was de pijn te groot en nam ik een besluit. Ik sloot mijn hart. De pijn van die eenzaamheid stevig opgesloten in een kamer van mijn hart. Het grote welkom van nu, klopt op die deur. Wil ik het welkom binnen laten, mag die deur open. Dat probeert die kleine jongen te voorkomen. 

Hoe vaak ik mijn klanten niet heb voorgesteld om die kleine jongen op schoot te nemen. Omdat hij of zij als volwassene de pijn, het gemis, het verdriet van die kleine prima kan dragen. Blijkbaar kon ik voor mijzelf niet op dat advies komen. De eenzaamheid van die kleine jongen was zo intens groot dat zelfs ik, als volwassen man, op een laag twijfelde of ik nu de kracht en kunde had om die existentiële eenzaamheid het hoofd te bieden. 

Gedicht

Door het welkom wat ik de laatste weken mocht ontvangen, durfde ik het dan toch aan. Ik schreef er een gedicht over.

 

Eenzaamheid,
Een groot zwart gat,
Als ik deze deur open, slokt hij mij weer op. 

Dat laat ik niet toe.

Ik bewaak deze deur met mijn leven,
Totdat ik vertrouw,
Dat jij,
Dat jij,
Dat jij, iets kan leveren wat groter is als deze eenzaamheid.

Ik breng je welkom,
Welkom met heel mijn hart,
Welkom in verbondenheid.

Haal de sleutel maar uit de deur,
Want door dat kleine gat, schijnt het licht van welkom en verbondenheid.
Die dat zwarte gat van eenzaamheid laat smelten als een sneeuwvlokje voor de zon.

Welkom.

 

---

Herken jij iets van jezelf in mijn proces? Ervaar jij weleens onrust en/of eenzaamheid? Wil je hierover in gesprek? Neem gerust contact met me op! Mocht jij nog een begeleider zoeken? Eentje die met liefde een stukje met je meeloopt? Ik begeleid je graag.

Waar je ook gaat, daar ben je

Waar je ook gaat, daar ben je. De titel van een boek dat ik aan het lezen ben. Staat er voor mij iets nieuws in dit boek? Ik heb het nog niet ontdekt. Maar toch, de simpelheid waarmee de zaken worden beschreven, het raakt en inspireert mij.  

Alles komt samen

Het is deze maand 10 jaar geleden dat ik bij Phoenix Opleidingen binnen stapte. Ik kan direct terug naar dat moment. En naar het gevoel dat ik kreeg toen ik daar op het hoogpolige tapijt stapte. Een gevoel van thuiskomen. Het was voor mij een onwerkelijke ervaring om direct zo’n sensatie aan gevoelens te hebben. Wat was ik verbaasd. Nu, tien jaar later, is navigeren op die gevoelens mijn kompas geworden. Een heel belangrijk moment. Daar maakte ik letterlijk de eerste stap naar verdieping. In die tien jaar heb ik veel geleerd en bestudeerd. Ik heb veel gelezen over de mens en onze dynamieken. Over meridianen, chakra’s, aura’s, yin & yang. Het lijf, waar we doorgaans de verbinding mee verloren hebben. Ik ook! Op een bepaalde manier komt alles wat ik heb geleerd samen in het boek wat ik nu aan het lezen ben. 

In stilstand aannemen wat er is

Afgelopen maand ben ik op wandel vakantie geweest naar de Ardennen. Tijdens de dagelijks wandeltochten hield “Waar je ook gaat, daar ben je” mij bezig. Ik merkte dat ik vrij makkelijk in mijn gedachten verdween. Terwijl ik in een prachtig natuurgebied aan het wandelen was. Daar werkelijk zijn, de omgeving zien, de energie voelen; mijn hoofd ging er regelmatig aan voorbij. Dankzij het boek was ik mij er zeer bewust van. Ik stond daarom wat vaker even stil. Letterlijk. Even het pad wat ik net gegaan was terugkijken. Het moment volledig inademen. Dat werkte. Ik voelde steeds beter de schoonheid van mijn tocht. Van de plek waar ik was. Daardoor kon ik aannemen dat mijn leven op dit moment ook op een mooie plek is. Een hele mooie plek zelfs. Zo stond ik dus regelmatig stil. Stil in de prachtige natuur van de Ardennen. In die stilstand kon ik de mooiheid volledig aannemen, van waar ik fysiek was en ook de mooiheid van mijn leven in het algemeen. Mijn flatline kreeg steeds hogere pieken. Door te blijven waar ik was, kon ik aannemen. Aannemen van het moment en tegelijkertijd ook de grootsheid van de reis die ik de afgelopen 10 jaar heb gemaakt.

Gaan waar je bent

Nu sta ik voor een volgende grote stap: ik ga naar Noorwegen. Als coach mag ik mee met De coachingsreis van je leven. Ik voel dat ik hiermee een periode afrond. In de afgelopen 10 jaar ben ik van een totaal van mijzelf vervreemde man teruggekeerd naar de man die ik nu ben. Die steeds beter kan zijn in het nu. Die gaat waar hij is. Ik voel dat mijn (bege)leiderschap tot volle wasdom komt. Ik ervaar dit in contact met mijn cliënten. In het contact met mijn kinderen, zij zijn mijn grootste leermeesters. In de relatie met mijn prachtige dochter en zoon, die beide ook midden in de beweging naar volle wasdom zitten, krijg ik steeds beter zicht op mijn eigen dynamieken.

Loyaliteit vs in het nu zijn

Zoals op de laatste dag van mijn wandelvakantie. Mijn loyaliteit aan hen, trok mij uit het nu. Ik had goed met ze afgesproken dat ik niet met zekerheid wist of ik thuis zou zijn op het moment dat ze bij thuis kwamen (ik heb een co-ouderschap 50/50). Die middag zou ik meer laten weten. Ik weet verstandelijk gezien heel goed dat ze prima een paar uur zonder mij kunnen zijn. Bij het uitstappen uit de tent die ochtend ervaarde ik al haast in mijn lijf. Haast met ontbijten. Haast met de tent afbreken. Haast met starten van de wandeling. Zelfs bij de start van de wandeling had ik flink de pas erin. Ergens van binnen vond ik dat ik toch thuis moest zijn op het moment dat mijn kinderen thuis kwamen. Terwijl ik daar afspraken over had gemaakt. Deze haast sloeg dus feitelijk nergens op. En toch, keer op keer betrapte ik mezelf dat ik weer in de haast was geschoten. Drie uur lang moest ik mijzelf bewust even stilzetten op het pad wat ik liep. Om mijzelf terug te roepen. De spanning uit mijn lijf ademen en voelen hoe loyaal ik naar hen was. Even rondkijken en in mij opnemen waar ik me op dat moment begaf. Hoe prachtig het daar was. Dan kwam ik weer in: “Waar je gaat, daar ben je”.

Alles leidt tot de plek waar je je nu bevindt

Nu ben ik voor de reis naar Noorwegen meer dan een week van huis. Weer ben ik met mijn loyaliteit als eerste bij hen. Deze reis is voor mij zeker het juiste om te doen. Ik voel aan alles dat die weg de mijne is. Dat betekent wel dat mijn kinderen extra dagen bij hun moeder moeten doorbrengen. Van binnen schuurt het dan bij mij. Met angst voor de reactie van mijn kinderen deed ik dan toch die mededeling. De reactie die ik kreeg van mijn kanjers liet mijn hart gloeien. Ze zijn blij voor mij. Mijn zoon wilde zelfs wel mee! Samengevat gunnen ze mij mijn pad met heel hun hart. Wat ben ik trots op ze. En trots op mijzelf. Op het pad wat wij samen gegaan zijn. Want ook voor hen waren de afgelopen tien jaar geen makkelijke weg. Ouders die gingen scheiden. Ouders die het niet voor elkaar kregen om dat zonder strijd te doen. Strijd die jaren duurde en waar zij middenin zaten. Met als dieptepunt dat ze een jaar geleden zelfs een half jaar uit huis werden geplaatst. Afzonderlijk van elkaar.

Dankbaar

Als ik dan ga waar ik ben, dan voel ik die reis die wij samen gingen in mijn lijf. Dan voel ik een groot gloeiend hart in mijn borstkas. Dat wij nu, met zijn vieren, het mogelijk maken dat ik de reis van mijn leven kan maken. Want dit is een stuk ingewikkelder zonder de steun van hun moeder. Dan voel ik de dankbaarheid voor de plek waar wij ons nu bevinden. Met de wetenschap dat alles van de afgelopen jaren ons hier bracht.

 

---

Herken jij iets van jezelf in mijn proces? Herken je dat je vaak loyaal bent aan een ander? En dat dit je uit het huidige moment haalt? Wil je hierover in gesprek? Neem gerust contact met me op! Mocht jij nog een begeleider zoeken? Eentje die met liefde een stukje met je meeloopt? Ik begeleid je graag.

Flatline

Het mooie aan mee reizen met een ander is dat het mij iedere keer weer langs mijn eigen verhaal brengt. Als reisleider ben ik ook deelnemer aan de reis. Ik bewandel immers dezelfde route als degene die ik op dat moment mag begeleiden. 

Pijn vermijden

Tijdens het begeleiden mag ik zelf ook (weer) door deze materie reizen. Het verwondert mij keer op keer dat mensen mij opzoeken met vraagstukken waar ik met mijn eigen verhaal (nogmaals) naar mag kijken.De laatste tijd krijg ik klanten die zichzelf hebben aangeleerd om emoties te vermijden. Proberen emoties zo klein mogelijk te houden. Om de pijn van verliezen in het leven niet te voelen en proberen de diepte van het dal te vermijden. De contra-indicatie is dat die tactiek bijna automatisch wordt gekopieerd naar het afvlakken van de pieken. De goede, geluksmomenten worden ook niet meer (ten volste) gevoeld. Zodra ik deze tactiek opmerk, maak ik de metafoor naar een hartslag.

 

‘Als de bandbreedte van een hartslag wordt verkleind, waar kom je dan op een gegeven moment uit?’, vraag ik dan.

 

Op zoek naar de oorzaak

Allemaal weten ze direct het antwoord. De een schrikt wat heftiger dan de ander, maar wakker zijn ze altijd. Vanuit die opgewekte alertheid gaan we dan samen bewust op zoek naar de oorzaak van dit vermijdende gedrag. Ik geef huiswerk mee: ‘Sta de komende weken bewust(er) stil bij de positieve ervaringen in de dagelijkse gang van zaken. Bijvoorbeeld de zon die op je huid schijnt. De vogels die fluiten. De lach van je kind. De vriendelijke blik van je partner. Laat dat helemaal binnen komen. Ervaar, voel wat dat in je lichaam doet. Waar voel jij activatie? Wat voel jij op die plek in je lijf? Als die sensaties van de piekmomenten in het leven weer gevoeld mogen worden, dan ontstaat er aan de andere kant van het spectrum ook ruimte om de dalen te onderzoeken’.

Routekaart van het dal

Nu ik veel werk met deze casussen, merk ik dat ik de afgelopen jaren heel intensief bezig ben geweest om mijn dal ervaringen te doorleven. Ik heb een uitgebreide routekaart van de dalen gemaakt. Alle routes heb ik in contact met mijn gevoel meerdere keren afgelegd. Keer op keer heb ik alle bijbehorende emoties alle ruimte gegeven die ze op dat moment nodig hadden. Iedere keer voel ik weer de heftigheid van deze routes. Het gemis, de boosheid, het onrecht. Het verdriet. Maar ik verdwijn er niet meer in. Dat maakt dat ik heel goed bij de ander kan blijven als hij of zij in deze routes van zijn of haar verhaal afd(w)alen. Ik hoef niet bezig te zijn met mijn emoties. Die komen er zonder twijfel tussendoor, maar ik ken ze intussen zo goed dat ik ze uit het verhaal van de ander kan houden.

Flatline

Mijn eigen advies om de piekervaringen meer ruimte te geven blijkt ook voor mijzelf een goed advies te zijn. Ik merk dat ik dat een hele klus vind. De routes in het landschap van geluk heb ik nog niet in kaart gebracht. Het blijkt voor mij nog behoorlijk onbekend terrein. Ik constateer dat ik zelf ook een behoorlijke flatliner ben. Niet meer in de dalen, echter mijn hartslag hoog laten oplopen? In extase raken? Ik durf het (nog) niet. Ergens blokkeer ik. Waar ik mijn overlevingsstrategie om de diepte van de dal ervaringen te vermijden heb overwonnen, had ik de contra-indicatie nog niet opgemerkt.

Begin deze maand stond ik uitvoerig stil bij een dal ervaring in mijn leven. Een dal ervaring die ik heb omgebogen naar een piek ervaring. Immers op de bodem van dat dal ervaring koos ik voor mijzelf. Door daar uitvoerig bij stil te staan, kon ik de rijkdom van mijn levensreis vanaf dat moment waarnemen. En hoe ik de grootsheid daarvan niet aannam. Hoe ik die piek ervaringen afzwakte. Ik ben mij er nu bewust van zodra ik dat weer doe. Ik geef mijzelf dan een momentje om die grootsheid wel te voelen.

WAUW!!!

Routekaart van geluk

Dit zijn mijn eerste stapjes. Mijn eerste stapjes in het in kaart brengen van mijn eigen routekaart van geluk. Ik weet in dit landschap nog niet de weg, maar ik breng mijn ervaring van routes schrijven uit mijn dal landschap met mij mee. Dat maakt dat ik met vertrouwen en een groot open hart aan deze mooie tocht ben begonnen.

Dank aan mijn flatlinerklanten. Dat ze mij opzochten. Dankzij jullie durf ik nu stapje voor stapje de extase weer toe te laten in mijn leven.

 

---

Herken jij iets van jezelf in mijn proces? Heb jij je routekaart van je dal & geluk ervaringen al in kaart gebracht? Wil je hierover in gesprek? Neem gerust contact met me op! Mocht jij nog een begeleider zoeken? Eentje die met liefde een stukje met je meeloopt? Ik begeleid je graag.

Het leven vieren

Ik lig op de bank. Beentjes onder een dekentje. Laptop op schoot. Gezicht in de zon. Zo anders was het dertien jaar geleden. Toen werd ik wakker in een ziekenhuisbed. Op de intensive-care afdeling. Mijn hart had de dag ervoor een flinke optater gehad.

Nu ik!

Nu met mijn gezicht in de zon, geniet ik van iedere zonnestraal. Het leven in al zijn schoonheid neem ik aan. Vandaag heb ik mijn agenda speciaal leeg gepland. Om volledig stil te staan bij bij deze dag en in het moment aanwezig te zijn. In dat ziekenhuisbed nam ik namelijk een besluit: NU IK! Tot dat moment leefde ik voor de ander. Ik gaf alles om gezien te worden. En mijn ware pure ik? Die had ik weggestopt. Zover, dat ik zelf niet meer wist hoe dat eruit zag, hoe het aanvoelde, wat ik voelde. Ik was vervreemd van mezelf.

Iets wat ik zelf had gedaan. Ik heb de keuzes gemaakt die ik gemaakt heb. Ik heb geantwoord op situaties waarin ik terecht kwam. Situaties waarvan het makkelijk is om de ander de schuld te geven. Wat ik ook veelvuldig gedaan heb. Echter mijn hart drukte mij mijn eigen verantwoordelijkheid op de borst. Letterlijk.
Ik heb geen slechte jeugd gehad. Ik ben niet door iemand gedwongen om mijzelf weg te geven. Ik koos die oplossing omdat mij dat, op dat moment, met de kennis die ik toen bezat de beste oplossing leek. Mogelijk was dat op dat moment ook werkelijk zo. Echter die oplossingsrichting bleef ik maar kiezen, totdat ik totaal vervreemd was van wie ik werkelijk ben.

Genieten van het uitzicht

Vandaag 13 jaar geleden besloot ik dat het anders moest. Hoe dan? Dat was de vervolgvraag. Mijn hart had de resetknop ingedrukt. Ik mocht opnieuw mijn weg vinden. Mijn en ieders leven is door vele factoren buiten onszelf ingericht. Je plek in je gezin. De afspraken die je hebt met je partner: uitgesproken en onuitgesproken. Je werk. Je sociale omgeving. Heel makkelijk houden die factoren je in een houtgreep. Daaruit loskomen gaat stap voor stap. Zonder te weten welke kant die stap op mag zijn.

Nu, op mijn bank met mijn gezicht in de zon, kijk ik terug op de afgelopen 13 jaar. Op de reis die ik mocht maken. Voordat mijn hart mij door elkaar schudde, had ik voor mijn gevoel geen slecht leven. Achteraf gezien was het niet mijn leven. Ik had het volledig ingericht op de wensen van de ander. De wensen waarvan ik dacht dat zij die hadden. Ik had een mooi bedrijf en samen met mijn vrouw twee prachtige kinderen. Ik had de top van de berg bereikt. Om daar te concluderen dat het niet mijn berg was. Ik had dus weer af te dalen. Om bij de volgende top vast te stellen dat ook deze niet van mij was. Wat bleek? Ik woonde in de Pyreneeën, terwijl mijn geboortegrond de Alpen is. Vele diepe dalen en kleine topjes volgden. Het niemandsland tussen deze bergketens had ik door te trekken.

Ongeveer een jaar geleden kwam ik aan bij de Alpen. De eerste topjes waren nog maar heuveltjes. Na zoveel jaren reizen vallen die eigenlijk niet meer op. Dat mocht ik mijzelf leren. Leren om ook te genieten van het uitzicht wat die heuvels geven. Het zijn de heuvels die bij mijn authentieke pad horen. Het zijn mijn uitzichten. Niet die van een ander.

Reis naar authenticiteit

Tijdens deze reis, terug naar mijn authentieke zijn, heb ik vele mooie mensen ontmoet. Sommige reisden even samen op. Anderen bleven wat langer. Enkelen heel intensief en verbonden. Mensen die ook de reis terug naar zichzelf maken. Met hen is het heerlijk om reisverslagen te delen. Om te leren van elkaars reizen. Om elkaar te ondersteunen als het even niet zo soepel gaat.

Intussen reis ik verder. Steeds dieper mijn eigen bergketen in. Ik ben nu aangekomen bij serieuze toppen. Met prachtige uitzichten, zoals mijn zoon en dochter die al puberend uitgroeien tot prachtige individuen. Het (h)eerlijke contact wat ik met mijzelf heb. Mijn bedrijf wat lekker loopt. Waarin ik met prachtige mensen mag meelopen. De vriendschappen die ik heb opgedaan tijdens mijn reizen. Uitzichten die ik nog moeilijk vind om aan te nemen. Het gevoel wat hoort bij mijn uitzichten is zoveel intenser dan het gevoel bij de uitzichten op de toppen die ik bedwong voor een ander. Die intensiteit aannemen is zo groots. Dat al die grootsheid voor mij is… Ik weet dat het zo is, maar op de rand van die top staan en dan roepen: “Dit is voor mij!”Poehee, wat een klus!

Volgende top

Mijn volgende top? Die ligt in Noorwegen. In mei mag ik als coach mee met De coachingsreis van je leven. Een nieuwe reis. Een reis waarin ik mijzelf verder kan ontwikkelen als coach en als mens. Een reis waarbij ik op de rand van de Preikestolen sta en roep…

Als ik het aandurf!

 

Leermeester en leerling

De afgelopen maanden schreef ik over ridders en een koning. Over snoeien. Over aannemen. Over mijn eerste en tweede stem. Metaforische verhalen over mijn reis.

Puurheid

Op de eerste plaats helpt het schrijven mij, om op een nog diepere laag mijn eigen reis aan te nemen. Daarnaast heb ik een groot verlangen om zichtbaar te zijn in puurheid. Met een minimum aan maskers. Vanuit die puurheid wil ik mij verbinden met de ander. Met jou. Met het delen van mijn reisverhalen hoop ik jou te inspireren. Te inspireren om zelf op reis te gaan. Dat jij op zoek gaat naar jouw ridders. Dat jij het aandurft om te snoeien in jouw struikgewas. Te leren luisteren naar je eerste stem. Dat je aan de hand van die stem je koers bepaalt. Een koers die jou laat terugkeren in jouw eigen Koninkrijk.

Helpende theorieën

In de metaforen die ik gebruik, zitten vele theorieën verborgen die ik de afgelopen jaren via leermeesters mocht ontdekken. Theorieën die mij ondersteunde in mijn reis. Theorieën die ervoor zorgde dat ik het aandurfde om bepaalde stappen te zetten. Om een bepaalde weg te gaan. Deze theorieën zorgden er ook voor dat ik sommige afslagen leerde negeren. Ze hielpen mij met navigeren, terug naar mijn eigen Koninkrijk.

Innerlijk kind

Innerlijk kind werk is zo’n theorie. Ik leerde mijn eigen gekwetste kind serieus te nemen. Zonder die kleine jongen de reis maken gaat niet. In de zoutridder herken ik veel van mijn gekwetste jongen. Frans Rupert heeft een mooie theorie over hoe trauma zichzelf manifesteert in ons mensen. Dat er een getraumatiseerd deel is, dat niet ouder wordt (sluit weer aan bij het innerlijk kind werk). Vanuit dat trauma ontstaat er een overlevingsdeel en blijft er een gezond deel over. Heb je veel voor je kiezen gehad? Dan ontwikkel je een groot getraumatiseerd en bijbehorend overlevingsdeel. Het gezonde deel is dan wat kleiner. De peperridder uit mijn eerdere blogs is zo’n overlevingsdeel. Mijn strategie was om te strijden en hard te werken. Luisteren naar mijn eerste stem – in plaats van mijn tweede, derde, enz, – was iets wat ik te leren had. Die eerste stem is mijn gezonde deel. Als ik daar naar luister, volg ik mijn pure pad. Verder hebben wij allemaal een vrouwelijk en een mannelijk deel, Jungs theorie over animus en anima. De peper- en zoutridder kun je ook zien als het mannelijke en het vrouwelijke in mij. Op vele manieren kun je een metaforisch verhaal tot je laten komen. Voel maar op welke wijze het in jou resoneert. En wat het je vertelt over jouw pad.

Terugreizen

Systemische wetmatigheden, waarin met name Bert Hellinger veel pionierswerk heeft verricht, gaf mij inzichten over mijn eigen geschiedenis. Een geschiedenis die ik via het snoeien in mijn Eik onderzocht. Wil je terugkeren naar je Koninkrijk? Dan heb je terug te reizen door je geschiedenis. Op die terugreis haal je de delen die je onderweg verloren bent weer op. En ontdek je waarom je de overlevingsstrategieën hanteert die je gekozen hebt. Vaak nemen wij die overlevingsmechanismen over van onze ouders. Als je ontdekt waarom je ouders dat deden, begrijp je ook beter waarom jij doet wat je doet. Grote kans dat je dan met mildere ogen naar je ouders kan kijken.

Ik onderzocht dus mijn geschiedenis. De geschiedenis van mijn ouders en van hun ouders, mijn grootouders. De patronen werden helder en dat hielp mij op mijn reis.

Meesterschap

Deze theorieën helder overbrengen op een ander vraagt een bepaald meesterschap. Het vraagt verbondenheid met je eigen verhaal. Met je eigen Koninkrijk. Als jij de reis niet zelf hebt gemaakt, is de stof overbrengen een stuk moeilijker. In ieder geval neemt de leerling het minder snel van je aan. Ergens voelt de leerling dat er diepgang ontbreekt. Nu ik mezelf sinds een aantal jaren ook op het pad van leermeester begeef, wordt mij dat gegeven steeds duidelijker. Terwijl ik dat pad loop, blijf ik op hetzelfde moment leerling. Leermeester zijn terwijl ik een leerling aan het begeleiden ben, is mij intussen wel bekend. Voor een groep leerlingen staan, is nog wat onwennig. Mag ik een opstellingsavond begeleiden? Dan sta ik alleen voor een groep. Tijdens zo’n avond werk ik met vraaginbrengers. De vraaginbrenger staat centraal en de overige mensen zijn wat meer op de achtergrond. Dat overzien gaat mij goed af. Sinds enkele jaren organiseer ik ook zwaardsmeed weekenden. Dan begeleid ik samen met een collega een groep mannen. Dat vond ik erg spannend, maar ging me goed af met steun van mijn collega.

Kiezen voor zichtbaarheid

Deze collega heeft onlangs een andere afslag genomen op zijn reis. Dat maakt dat ik het volgende weekend alleen voor die groep sta. Verstandelijk weet ik dat ik dat kan. Gevoelsmatig gebeurt er het een en ander. Zo val ik gelijk terug op de plek van leerling: kan ik dit wel? Het gaat ook over zichtbaarheid. Hier heb ik een groot verlangen op. Vanuit dat perspectief is het dus prima dat ik alleen voor de groep sta. Echter vanuit mijn systeem van herkomst, wat ik geleerd heb van mijn ouders, is het zeer onverstandig om zo zichtbaar te zijn. Van hen heb ik geleerd om in de grijze massa te blijven. Om mijn hoofd niet boven het maaiveld uit te steken. Dat strookt dus niet met de beweging die ik nu maak. Kennis van de systemische wetmatigheden maakt dat ik nu, in rust kan kiezen voor die zichtbaarheid.

Leerling op het pad van meesterschap

Op dit pad van leermeester ben ik nog leerling. Het zwaardsmeden gaat over mannenwerk. Mijn leermeester op dat gebied is Peter Asscheman. Zo mooi dat nu net, op dit moment, ik van hem een mail kreeg. ‘Arthur ik ben door de flyers voor het Zwaardsmeden heen, kun jij er nog wat opsturen?’ Hoe mijn leermeester mij steunt. Hoe ik op dit pad leerling mag zijn. Dat ik zijn bedding weer zo kan voelen en direct durf aan te nemen. Hij gelooft in mij, anders stuurt hij deze mail niet. Op het pad van leermeester mag ik leerling zijn.

Vorige week leidde ik een opstellingenavond. Bij aanvang formuleer ik altijd een vraag die ik alle aanwezigen laat beantwoorden tijdens de voorstelronde. Deze keer koos ik om te vragen: ‘Wie is jouw leermeester en wat heb jij van hem of haar geleerd?’ Een van de aanwezigen benoemde mij als zijn leermeester. Het koste mij enige moeite om het aan te nemen, maar het lukte wel. Mijn reis bracht mij hier.

---

Neem jij al meesterschap over jouw reis? Of ben jij nog leerling? Een leerling die al het lef heeft gehad om te starten met reizen? Of een leerling die nog moed aan het verzamelen is? Ik hoor graag jouw reisverhalen. Mocht jij nog een leermeester zoeken? Eentje die met liefde een stukje met je meeloopt? Ik begeleid je graag.

 

Terugkeer van de Koning

In de zomer van 1992 ronde ik mijn studententijd af. Dit deed ik met een studiereis naar de USA. Negentien dagen op pad met een bus vol jonge boerenzonen. Het volwassen leven wachtte me op.

Het volwassen leven

Allemaal jonge mannen van begin twintig, die op het punt stonden af te studeren en het volwassen leven in te gaan. Ik was een paar weken daarvoor 20 jaar geworden. Na de reis zou ik voltijds op de boerderij van mijn ouders gaan werken. Samen zouden wij het bedrijf gaan runnen. Maar eerst de studiereis. De reis die mijn ouders mij gunde (lees: betaalde). Waarvoor ze hun 25 jarig huwelijksfeest verplaatste, zodat ik beide kon meemaken. Na een geweldige ervaring – drie weken van excursies, avonden met bier en fastfood en drie kilo zwaarder – kwam ik weer thuis. Klaar om mijn plek in het volwassen leven in te nemen.

Volgen zonder na te denken

De drie kilo die ik – vooral rond mijn middel – had verzameld, diende als harnas. Ik had mijzelf onbewust beveiligd tegen het leven wat op mij wachtte. Het leven waar ik met volle overtuiging JA tegen had gezegd. Geen enkel moment heb ik getwijfeld dat ik boer zou worden. Ik was overtuigd dat dat mijn pad was. Mijn vader probeerde me nog op andere gedachten te brengen toen ik twaalf was. Op de avond van aanmelding op het voortgezet onderwijs, onderweg naar het Lager Agrarische Onderwijs, zei hij: “Ik kan ook naar de MAVO rijden?”. Ik werd er bijna boos van!
Dus eenmaal thuis, na die studiereis, ging ik op de boerderij werken. Veel sneller dan gepland, kreeg ik de leiding. Deze moest ik nemen, want mijn moeder werd ziek. Eerst nam ik voornamelijk haar taken over. Vervolgens waren er vele ziekenhuisbezoeken waardoor ook mijn vader niet op de boerderij kon zijn. Dus deed ik het alleen. Zo startte ik mijn volwassen leven. Ik koos niet werkelijk mijn weg. De omstandigheden maakten mijn pad. Een pad wat ik zonder erbij na te denken volgde.

Koerswijziging

Op 2 januari 2001 overleed mijn moeder. Inmiddels had ik al lang de leiding overgenomen. Echter bij haar kist dacht ik voor het eerst: “Waar ben ik mee bezig? Waar reis ik naar toe? Ik ben altijd aan het werk”. Een boerderij gaat 7 dagen per week, 52 weken per jaar door. Na haar overlijden regelde ik voor het eerst in mijn volwassen leven dat ik eens per drie weken een weekend vrij had. Mijn medewerkers namen dan mijn werk over. Dat was nieuw voor mij. Ik koos bewust voor een koerswijziging. Ik kreeg in de gaten dat ik mijn medewerkers aansturen en begeleiden in hun ontwikkeling, eigenlijk veel leuker vond dan met die varkens bezig zijn.

Daar bij de kist van mijn moeder begon mijn reis. Op zoek naar… naar wat? Dat wist ik toen nog niet. Dat mijn leven niet klopte zoals ik het leefde, voelde ik wel. Het bedrijf ging ook gewoon door. Redelijk makkelijk slokte dat alle tijd op. De drie kilo van de USA waren er ondertussen enkele meer geworden.

Eigen koers bepalen

Op enig moment begon ik met boeken lezen over zelfontwikkeling. Ook vroeg ik informatie op over thuiscursussen psychologie. Mezelf aanmelden voor een studie deed ik niet. Dat durfde ik niet. In 2006 was een nieuw moment, waarop ik mijn koers verlegde. Mijn hart hield ermee op. Letterlijk. Gelukkig kreeg ik op tijd de juiste hulp en ben ik er zonder blijvend letsel doorheen gekomen. Doorgaan op de weg die ik liep, voelde niet goed en niet meer mogelijk. Maar ja, de boerderij ging ook door. Waar ik het eerder niet durfde, deed ik het nu wel: mezelf aanmelden voor een opleiding. Een opleiding die voor mij perfect voelde. Toch duurde het nog 3 jaar voor ik naar een kennismakingsdag durfde te gaan. Het volgen van het geplaveide pad was iets wat ik heel goed kende. Daarop terugvallen gebeurde bijna automatisch. In mei 2009 stapte ik dan toch bij Phoenix Opleidingen binnen voor de kennismakingsdag. En direct voelde ik mij er thuis. Het was een prachtige ervaringsgerichte dag. Een dag die ik afsloot met de aanmelding voor een driejarige opleiding. Mijn reis kreeg verdieping. Vanaf dat moment ben ik mijn eigen koers gaan bepalen.

Voelen wat ik wil

Vanaf die dag, begon de reis terug naar de jongen die naar Amerika vloog. Echter de kilo’s bleven. Ik had eerst de reis in mijn geestelijke gesteldheid te maken. Mijn wereldbeeld was zo gevormd door het pad dat ik had gevolgd, dat ik niet wist wat ik zelf voelde. Situaties overzien, analyses maken en bijsturen naar het gewenste resultaat. Dat had ik tot perfectie onder de knie. Het resultaat werd door de omgeving ingefluisterd: “Zo doen wij het”. Dus deed ik het ook zo. Voelen wat ik wilde? Dat leerde ik tijdens de opleiding die ik volgde.

Een stortvloed aan tranen

Dan blijkt dat je lijf je van alles te melden heeft: ik startte met mijn voeten. Die dragen je per slot van rekening de hele dag. Pedicure werd het. Mijn pedicure is ook voetreflex therapeut, dat volgde dus vrij snel. Die behandelingen maakten de eerste keren veel los. Niet normaal. Voor mij het besef dat ik veel had vastgezet. Via mijn pedicure maakte ik kennis met Rob. Hij is haptonoom. Een man, een waar geschenk voor mij. Wat begreep hij goed wat ik – wat mijn lijf – nodig had. Die keer dat hij, bij mij op de massagetafel, kwam liggen. Hoe hij mij omarmde, terwijl ik daar lag in foetushouding. Dat zal mij de rest van dit leven bij blijven. Een stortvloed aan tranen kwamen eruit. En hij bleef volledig bij mij. Wat een helende beweging was dat. Hij heeft met zijn behandelingen zoveel spanning uit mijn spieren gehaald. Schouders eronder en doorgaan. Dat was het pad wat ik volgde.

Diepere laag van ontspanning

Weer via mijn pedicure kwam ik daarna in contact met een osteopaat. Hij ging op zenuwniveau met mij aan de slag. Nadat hij een paar minuten de houding van mijn lijf had onderzocht, vroeg hij naar de bevalling van mijn moeder van mij. Die was heel snel. Dat zag hij door hoe mijn hoofd een torsie heeft, waarschijnlijk tijdens de bevalling opgelopen. Hij zag hoe mijn lijf dat in nek en rug corrigeert, zodat mijn bekken wel recht staat. Samen met hem heb ik stappen gezet waardoor ik tot een diepere laag van ontspanning kon komen.

Alles komt samen

Zo maakte ik in de afgelopen jaren een reis terug naar mijn eigenheid. Steeds meer in mijn lijf. Zonder spanning die niet nodig is. In die ontspanning kan ik voortaan voelen wat goed is voor mij. Welke weg ik mag gaan. Alleen de kilo’s, die bleven toenemen. Ergens lukte mij dat nog niet. Totdat ik besefte dat ik mijn lijf heel serieus nam van buiten naar binnen toe. Vanaf mijn voeten naar mijn spieren. Van daaruit dieper door naar mijn zenuwstelsel. Maar wat ik ervan bovenaf instopte? Daar dacht ik niet bij na. Vanaf september heb ik daarvoor begeleiding aangenomen. Een plek waar ik word begeleid in mijn voedingspatroon en onder begeleiding sport. Ze letten heel goed op mijn houding. Ze zagen dat mijn schouders voorover hangen en dat ik mijn bekken kantel, waardoor mijn buik eigenlijk niets doet. Samen met mij zochten ze uit welke voedingsmiddelen voor mij de juiste zijn.

Alles wat ik leerde bij Phoenix komt nu in mijn houding samen: hoe ik mij verstopte. Mijn schouders waren rond mijn hart gegroeid, ter bescherming van dat kwetsbare orgaan. Mijn bekken had ik voorover gekanteld, zodat mijn mannelijkheid verborgen bleef. Dat laten zien? Ook te kwetsbaar.

De houding van een Koning

Nu leer ik: schouders naar achteren, borst naar voren. Met als laatste stappen, een lange rug en een bekken wat zijn mannelijkheid niet verbergt. Deze houding is nog wat onwennig. Voelt nog kwetsbaar. Het harnas rond mijn middel? De kilo’s van de studiereis? Voor het eerst in mijn volwassen leven zijn deze verdwenen. Ik ervaar de houding van een Koning. Een trotse koning. Die vol vertrouwen door het leven reist. Die vertrouwen heeft in de kracht van zijn eigen hart. Die zijn volledige potentie durft te laten zien.

Kom jij deze Koning binnenkort tegen? Wees dan mild voor hem. Hij is pas net teruggekeerd in zijn Koninkrijk.

---

Herken jij iets van jezelf in mijn proces? Hoe ging of gaat jou dat af? Wil je hierover in gesprek? Neem gerust contact met me op!

 

Het ontwaken van de zoutridder

In mijn vorige blog sprak ik over de strijd (van de peperridder) die ik ervaarde. Het pensioen valt de peperridder zwaar. In het ‘Land van de Liefde’ is geen strijd. Dat is onwennig.

Het regeren van een Koninkrijk

Daarbij zijn er ook in het ‘Land van de Liefde’ verplichtingen. Ontmoetingen met anderen. Ontmoetingen waarbij zaken geregeld moeten worden, zoals overleg met mijn ex over de kinderen. Een Koninkrijk regelt zichzelf immers niet. Ook voor mijn bedrijf mag ik ontmoetingen opzoeken. Staat er een ontmoeting voor de deur? De peperridder gaat meteen op pad. Hij is al vertrokken, voordat de zoutridder in de gaten heeft, dat er een ontmoeting aan zit te komen.  

Hoe verlaat ik mijn kasteel?

Bewust ervaren hoe ik mijn kasteel – ofwel huis – verlaat, is wat ik nu aan het leren ben. Ik moet toegeven dat ik altijd als peperridder in mijn rijtuig stap. Pas als ik daar zit, in mijn auto of op mijn fiets, word ik mij daar bewust van. Hoe ik die ontmoeting in ga, bepaalt voor een groot deel de uitkomst. Ga ik in volle gevechtsuitrusting die bijeenkomst in? Dan reageert de ander daar op, verdedigend of uit contact. Bij gesprekken met mijn ex heb ik onbewust nog vaak mijn volledige harnas aan. Is het een spannend onderwerp? Dan wil ik nog wel eens licht bewapend aan tafel komen. Bij een kennismakingsgesprek met nieuwe cliënten heb ik (helaas) een borststuk en een heupstuk aan. Gaat dat gesprek goed? Dan blijft het borststuk de volgende keer thuis.

Onder het harnas zit verbinding

Ik merk dat ik ook met vrienden vaak het heup- en borststuk draag. Daar kom ik niet bij iedereen mee weg. Sommige vrienden spreken mij daar, liefdevol, op aan. Zodra ze dat doen, word ik me bewust en kan ik heel makkelijk het borststuk afdoen. De ruimte en diepte van verbinding die ik dan voel is duidelijk intenser. Wat een heerlijk gevoel! Een paar hele goede vrienden merken ook mijn heupstuk op, dat verberg ik. Mijn seksualiteit en mijn mannelijkheid houd ik verborgen. Nooit geleerd hoe ik daarmee tevoorschijn kan komen. De laatste jaren begint daar stapje voor stapje bewustzijn op te komen. Kan ik voelen hoe spannend ik dat vind. Mijzelf volledig laten zien met alles wat ik heb, is voor mij zo ontzettend kwetsbaar. Terwijl daar juist de kracht van diepe verbinding zit. Verbinding waar ik zo naar verlang. De peperridder doet dat laatste stukje harnas nooit af. Dat is voor hem te kwetsbaar. Voor dat stuk moet ik bij de zoutridder zijn.

De vergeten zoutridder

Sinds kort heb ik die zoutridder in mij ontdekt en daar contact mee gemaakt. Hij blijkt nog een heel jong riddertje te zijn. Als kleine Arthur, van 6 maanden oud, heb ik besloten dat ik het alleen ging doen. Ik kreeg niet het contact en de verbinding met mijn ouders waar ik op hoopte en naar verlangde. De pijn van gemis en eenzaamheid werd mij teveel. Een half jaar lang huilde ik veel. Ik schreeuwde om de aandacht en verbinding waar ik zo naar verlangde. Tot het moment dat ik opgaf. Ik sloot mijn hart, trok mijn harnas aan en de peperridder was geboren. Sindsdien heeft hij de volledige regie. De zoutridder verdween in de zwaarbeveiligde privévertrekken van het paleis.

Verstopt in het kasteel

Een paleis wat door de peperridder vakkundig werd omgebouwd tot een onneembare vesting: het kasteel was een feit. Een kasteel waar de daaropvolgende 33 jaar nagenoeg niemand meer binnen kwam. In de privé vertrekken kwam zeer zeker niemand. Zo werd de zoutridder vergeten. De eerste jaren riep hij niet. De pijn van gemis en eenzaamheid was te groot. Pas toen mijn moeder overleed, toen ik 28 jaar was, besloot de zoutridder weer van zich te laten horen. Verstopt in het kasteel blijven wonen, bracht niet waar hij naar verlangde. Het was nog een hele klus om de aandacht van de peperridder te krijgen. Die was zo gericht op signalen van gevaar van buitenaf, dat hij niet opmerkte dat er binnenin om zijn aandacht werd gevraagd.

Wake-up call: eerste contact

Pas toen de zoutridder het hart van de peperridder stilzette, ontstond het eerste contact. Op 1 april 2006 – ik was toen 33 jaar – werd ik met gillende sirenes afgevoerd naar het ziekenhuis. Spasme van de hartspier! De machtige peperridder, waarvoor geen uitdaging te groot was, geen strijd te zwaar, die ridder was geveld. In het ziekenhuisbed kwam het besef: iets riep van binnenuit. Vanaf toen luisterde de peperridder naar de signalen die de zoutridder gaf. De zoutridder durfde de privévertrekken van het kasteel te verlaten. Hij gaf de peperridder ook het besef dat niet iedere strijd door hem beslecht hoefde te worden. De vele strijden die hij had geleverd, waren eigenlijk andermans strijd.

Wisseling van de wacht

De zoutridder leerde de peperridder dat niet iedere ontmoeting als strijd gezien hoefde te worden. Dus volledige bewapening was ook niet (altijd) nodig. Ook kon de zoutridder de peperridder ervan overtuigen dat de ophaalbrug van het kasteel niet altijd dicht hoefde te zijn. Dat die de meeste dagen van het jaar gewoon open mag staan. Dat de meeste mensen een goed hart hebben en zij gewoon welkom zijn in het kasteel. In contact met deze mensen kon de peperridder wat verzachten. De zoutridder kon via deze ontmoetingen opgroeien. Zo werd het een liefdevolle, spirituele, energieke jongeman. Een jongeman die verlangend vanuit de toren over het landschap tuurde en soms op de ophaalbrug ging staan. De beweging buiten het kasteel maken, was nog te groot. Uitreiken naar de ander, met de kans op afwijzing, triggerde oude pijn. Die pijn was nog te groot in hem aanwezig. Afspraken buiten de deur werden dus uitgevoerd door de peperridder. Zonder harnas en bewapening, wel met het heupstuk.

Op pad buiten het kasteel

Het verlangen naar de wereld, naar ontdekken, ontmoeten en verbinden groeit met de dag. De puberende zoutridder wil volwassen worden. Vanaf nu experimenteer ik om als zoutridder de ontmoeting aan te gaan. Ook de ontmoetingen buiten het kasteel. Daar zitten de lessen voor de komende tijd. Dat ik, in volledige puurheid met alles wat ik heb, in contact mag treden met de mensen om mij heen. Ik kan kiezen welke ridder zich laat zien tijdens een ontmoeting. Ik ben trots dat ik beide ridders volledig in mijn bewustzijn heb. Zodat ik in het hier en nu kan voelen hoe ik reageer. Of deze reactie de juiste is voor dit moment en welke lessen ik nog te leren heb. Ik ben trots op de weg die ik heb afgelegd. Benieuwd wat de reis nog te brengen heeft!

---

Herken jij iets van jezelf in mijn proces? Hoe ging of gaat jou dat af? Wil je hierover in gesprek? Neem gerust contact met me op!

 

 

De strijd van de peperridder

12 december 2018: een bijzondere datum. De laatste dag van twee jaar ondertoezichtstelling. Een periode die in het teken stond van strijd. Hier neem ik afscheid van.

Niet gezien en gehoord voelen

Op het moment dat ik besloot afscheid te nemen van mijn ex had ik geen idee dat het zover zou komen. De verschillen in opvoedstijlen tussen mij en mijn ex waren groot. Zo groot, dat het niet lukte om elkaar hierin te respecteren. Met strijd tot gevolg. We streden over welke opvoedstijl het beste was voor onze kinderen. Met twee kinderen tussen ons in, die geen kant op konden. Er kwam hulpverlening, maar helaas hielp dat niet. Zo rolden we strijdend de ondertoezichtstelling van de gedwongen hulpverlening in. Daar ging de strijd verder met de toegewezen gezinsvoogd. Ik voelde mij totaal niet gezien en gehoord als ouder. Ik had het gevoel te moeten vechten voor mijn plek als vader. Een plek die mij, voor mijn gevoel, niet werd gegund. Alleen als ik mij aanpaste aan de wensen en zienswijze van deze gezinsvoogd.

Communiceren in plaats van strijden

Uit mijn verleden ken ik de beweging zo goed om me aan te passen. Aan te passen aan de wensen van de ander. Als ik me (volledig) aanpas aan de wensen van de ander, raak ik mezelf kwijt. Dat wil en kan ik niet meer. Niet voor mezelf. Niet als voorbeeld voor mijn kinderen. Ik maakte heel bewust de keuze om in mijn eigen lijn, mijn eigen waarheid te blijven staan. De mogelijke gevolgen accepteerde ik. Die gevolgen waren heftig. Kort samengevat: onze kinderen zijn de eerste helft van dit jaar zes maanden uit huis geplaatst. Een verschrikkelijke tijd. Inmiddels zijn ze weer bijna een half jaar thuis en ziet de wereld er totaal anders uit. Mijn ex en ik hebben de juiste begeleiding gekregen en strijden niet meer over de manier van opvoeden. Over wat het beste is en wie gelijk heeft. We hebben geleerd om elkaars waarheden te respecteren. Het een mag naast het ander bestaan. We communiceren nu over onze zienswijze in plaats van strijden. De kinderen zitten niet meer klem. Wat een geschenk, voor ons alle vier!

De strijd van een ander

Ik ben opgegroeid op een boerderij: een varkenshouderij. Op mijn 24e werd de Nederlandse varkenshouderij getroffen door een uitbraak van de varkenspest. Verschrikkelijke maatregelen werden genomen om die ziekte te bestrijden. Zo werden er op ons bedrijf vele varkens afgemaakt. Pasgeboren biggen werden in de stal geëuthanaseerd en die moest ik in een kar laden, naar buiten rijden en daar overladen in een ton voor transport. Wekenlang hetzelfde ritueel. Ik zette mijn gevoel uit en deed wat er gedaan moest worden. Mijn ouders konden het niet aanzien. Ik ging voorop in de strijd. Nadat de varkenspest was uitgeroeid, volgde een juridische strijd over de financiële gevolgen hiervan.

In die periode ben ik getrouwd. Met een vrouw waarmee ik onbewust ook een strijd relatie had. Al ver voordat wij kinderen kregen. Een strijd die intensiever werd na onze scheiding. Zo kan ik nog welke enkele voorbeelden geven. Moet er gestreden worden, dan sta ik op. Zonder te voelen of de strijd überhaupt voor mij is. Ik heb heel wat gestreden voor andere mensen.

Een grote leegte

Jaren van strijd zijn nu voorbij. Dat raakte me meer dan ik had verwacht. Wat was ik moe! Strijden kost veel energie. Nu ben ik dus als het ware strijdloos. Dat doet wat met de strijder in mij. Die voelde zich weken vervreemd. Ik was heel erg rusteloos en voelde een grote leegte. Een leegte die ik niet vertrouwde. Onbewust was ik op zoek naar strijd. Ik kon niet aannemen dat er niets te strijden was. De strijder in mij tuurde continu de horizon af op zoek naar strijd. Op zoek naar gevaar. Ik kwam tot het besef dat ik mijn hele volwassen leven in strijd leef. Iets waar je zo gewend aan bent, is moeilijk ineens op te geven. Wat ben je zonder die opvulling? Wie ben ik zonder strijd?

Ik miste een missie. Terwijl ik op hetzelfde moment blij was met de heersende vrede. Trots op mijzelf dat ik op de plek ben waar ik nu sta. Ik keurde mijn rusteloosheid af. Ik gaf mijn strijder de opdracht om in zijn hangmat te gaan liggen. Daardoor werd hij nog rustelozer. Ik ontnam hem zijn bestaansrecht. Ik eerde hem niet voor het werk wat hij al die jaren had gedaan.

De peper- en zoutridder

Tijdens een mooie ontmoeting met een vriend besprak ik mijn gevoelens. Met een peper en zoutstel liet hij zien wat er zich bij mij van binnen afspeelde. Ik miskende de daadkracht van de ‘peperridder’. Hij is er altijd voor mij. Moet er gestreden worden? Dan stelt hij geen vragen. Hij neemt actie. In die actie beschermt hij mij en mijn Koninkrijk. Daarnaast huist er in mij ook een ‘zoutridder’. Dit is een liefdevolle heerser over zijn rijk. Hij zendt liefde uit en is dankbaar voor de aanwezigheid van de ‘peperridder’. Hij weet dat hij altijd een beroep op deze ridder kan doen. Dat hij in actie komt als het nodig is. De ‘peperridder’ houdt de wacht. Dag en nacht. Het hele jaar.

Door de ‘peperridder’ zijn plek te geven, verdween de rusteloosheid. De strijder hoefde niet in de hangmat. Nee, hij mocht de poort van het kasteel bewaken. Zonder strijdend het land door te gaan. Mijn land wordt nu geregeerd door de liefde die de ‘zoutridder’ uitzendt. Terwijl de ‘peperridder’ de wacht houdt, voor het geval dat. Zij heersen nu samen over mijn Koninkrijk. In liefdevolle verbinding met elkaar. Elkaars kwaliteiten benuttend met respect voor de verschillen. Net zoals ik en mijn ex nu ook samen vormgeven aan het ouderschap.

Het land van de liefde

Na decennia van strijd ben ik nu in het land van de liefde beland. Dat geeft een heel andere energie aan mijn leven. Van strijden met het leven naar leven in liefde. Dat ben ik nu aan het aannemen en ik moet zeggen: ik begin behoorlijk verliefd te worden. Op mezelf. Op het leven.

 

---

Herken jij iets van jezelf in mijn proces? Ervaar jij strijd? Hoe ging of gaat jou dat af? Wil je hierover in gesprek? Neem gerust contact met me op!

 

Wanneer alles samenkomt

Acht jaar geleden betrok ik mijn huidige huis. Nadat ik er voor had gekozen om mijn huwelijk te verlaten. Een gevolg van het luisteren naar mijn verlangen.

Controle kwijt: groot cadeau

Mijn verlangen was om in puurheid mijn eigen pad te volgen. Iets wat mij helaas niet lukte in dat huwelijk. In mijn huidige huis voelde ik me direct thuis. Een eigen plek. Voor mij. Puur en alleen voor mij. In die ruimte kwam meteen ook de eerste pijn van jarenlang onderdrukte gevoelens van eenzaamheid naar boven. Zes weken later overleed mijn grote broer plotseling. Buiten dat het heel erg pijnlijk was, zorgde dit ervoor dat ik helemaal de controle verloor. En precies dat, bleek achteraf een groot cadeau. In de gedachte van controle, houden wij onszelf vast op plekken waar we vaak totaal niet thuishoren. Dat verloor ik en daardoor vond ik mijzelf. Of beter gezegd, ik koos ervoor om op een nog diepere laag op zoek te gaan naar mijzelf.

Alle wegen komen samen

Vanaf deze zomer beginnen alle wegen die ik in de afgelopen 8 jaar ben begaan, samen te komen. Samen te komen in die Eik die ik in mijn vorige blog beschreef. Die Eik, dat ben ik. Daar ben ik de laatste maanden heel erg in contact mee. In contact met mijzelf. De laatste weken mag ik ontdekken wat er in mijn stam gebeurd, via een workshop over de chakrapsychologie. Alle chakra’s komen aan bod. Ik mag voelen wat er zich in die chakra’s afspeelt. Zo kwam ik de afgelopen weken ver weggestopte gevoelens tegen: gevoelens van eenzaamheid, schuld en schaamte die ik stelselmatig heb onderdrukt. Ook had ik nog heel veel woede in mijzelf verstopt. Mogelijk daardoor had ik ook zo’n angst voor woede. Bang voor boos, zeg maar. Angst die ik dan ook weer onderdrukte. Ik heb het allemaal toegelaten.

Aannemen en omarmen van emoties

Woede die ik voelde richting mijn vader omdat hij er niet voor mij was op de manier waarop ik vond dat hij er moest zijn. Woede naar mijn ex om dezelfde redenen. Eenzaamheid die ik in deze twee relaties zo heb gevoeld. Schaamte dat mijn huwelijk niet gelukt is. Schaamte over het feit dat ik mijn bedrijf niet kon redden van een faillissement. Schaamte over het schuldsaneringstraject wat daarop volgde. Woede dat ik daarin terecht kwam. Ik heb liefdevol naar al deze emoties gekeken. Ik heb ze omarmd als richtingaanwijzers met een positieve intentie. Wat bleek? Omdat ik er de ruimte aan durfde te geven die het verdiende, waren de emoties lang niet zo groot, heftig en intens als ik dacht en bang voor was. In mijn angst hiervoor had ik blokkades in mijzelf opgeworpen. In het miskennen van deze emoties nam ik ze niet aan en ontstonden die blokkades.

Blokkades opheffen

Die blokkades voel ik nu niet meer in mijn stam. Daar stroomt het volop. Van de wortels naar de kruin. Van de kruin naar de wortels. Beide stromingen kan ik voelen. In dat voelen, voelde ik dat de stroming van kruin naar wortels beter stroomt dan andersom. Alsof er in die stroming een bestemming ontbreekt. Er is namelijk niets mis met mijn wortels. Die zitten zowel in de diepte als in de breedte goed in elkaar. Dus ben ik gaan kijken naar mijn kruin. In de kruin waar ik pas zo had gesnoeid. Waar ik een tijdje geleden nog zo trots op was. Hoe kan dit nu?

Leegte

Met het snoeien werkte ik van buiten naar binnen. Op intuïtie koos ik ervoor om nu van binnen naar buiten mijn onderzoek te gaan doen. Ik ben in mijn eigen kruin gekropen. Via de stam, zo omhoog die kruin in. Vrijwel meteen ontdekte ik waarom er vanuit de stroming van de wortels geen bestemming is. Midden in mijn kruin is een grote leegte. Een leegte die je van buiten niet ziet. Ik heb in de afgelopen jaren, waarin ik zelfstandig woon, behoorlijk wat verlieservaringen te verwerken gehad. Ervaringen die ik stuk voor stuk ben aangegaan, heb vastgepakt en aangenomen. Waar ik letterlijk omheen ben gegroeid door de blokkades in mijn stam. Op de plekken bij de blokkades – die ik zelf had gecreëerd – was nog niets nieuws gegroeid. Op een bepaalde laag laat ik die plaats nog leeg. Leeg voor datgene wat ik verloren ben. Ik zie nu dat ik de schuld niet wilde nemen. Als ik die plekken weer vul, dan voel ik me schuldig naar datgene wat er eerst groeide. Dat heb ik vermeden.

Heldervoelend

Nu ben ik die schuld wel aan het aannemen. Ik mag voluit leven. Ik mag mijn eigen heelheid aannemen. Voor mijzelf en voor datgene wat ik verloor. In dat aannemen kan de stroom van de wortels naar de kruin voluit gaan stromen. Toen ik die schuld nam, met eer voor het verloren, kon ik direct voelen wat er daar in het hart van mijn kruin mag gaan groeien. Direct drukte ik het ook weer weg. Schuld. Want als ik daar laat groeien wat er mag, nee moet groeien, doe ik het anders dan mijn gezin van herkomst. Dan verbreek ik een stilzwijgend pakt. Wij zijn namelijk een nuchtere familie. Wij doen niet aan zweverigheid en aan spiritualiteit. Maar ik ben een spirituele man. Die heel helder kan voelen wat er in de ander leeft. Wat er zich achter de maskers afspeelt, waar de blokkades zitten en wat er aan het licht mag komen. Dat is de kracht van mij als begeleider. Ik kan de ziel van de ander door zijn of haar maskers en blokkades heen zien en voelen. Die ziel neem ik in mijn hart aan. Door dat te doen, geef ik die ander de liefdevolle uitnodiging om tevoorschijn te komen. Met alles wat er is.

Het is nu tijd om mijn eigen spiritualiteit liefdevol welkom te heten. In zijn volle grootsheid. Zodat de energiestroom van mijn wortels zijn bestemming krijgt. Mijn eigen heelheid is die bestemming, inclusief mijn spirituele kwaliteiten. In die heelheid kom ik tot bloei.

 

---

Herken jij iets van jezelf in dit proces? Heb jij weleens de controle verloren? Hoe ging of gaat jou dat af? Wil je hierover in gesprek? Neem gerust contact met me op!

Aannemen

Vorige maand schreef ik een blog over snoeien. Deze keer deel ik wat het snoeien mij tot dusver heeft gebracht.

Het verlangen van een grote, stevige Eik

In 2009 startte ik de eerste opleiding die ik met mijn hart had gekozen. Dat was ook de officiële start van mijn bewustzijnsreis. Bij die opleiding mocht ik mijn verlangen uitspreken. Mijn verlangen was/is om een grote, stevige Eik te worden. Een Eik op een heuveltop. Met een prachtige volle kroon waar mensen onder kunnen schuilen.

Boodschap van de takken

Nu ben ik heel bewust met die kroon bezig. Iedere tak in die kroon ben ik aan het bekijken. Aan het voelen wat ik er mee wil. In dat voelen komt er het een en ander langs. Wat deze takken mij hebben gebracht en wat het op dit moment brengt. Bij een aantal takken was het meteen duidelijk: daar word ik zo blij van, dus blijven. Andere, wat verwaarloosde, takken hadden wat aandacht nodig. Deze aandacht zorgde ervoor dat ik weer kon voelen hoe dierbaar ze voor mij zijn. Takken waarbij ik voelde dat de vorm niet meer kloppend was, heb ik gesnoeid. Dit snoeien deed ik in contact met de persoon die bij de tak hoorde. Door met aandacht en gevoel in verbinding te zijn, was dat snoeien een prachtig afscheidsritueel. Zo nam ik in verbinding afscheid met/van die persoon. Om te ervaren wat we samen hebben meegemaakt. En te voelen dat het de juiste keuze is om nu ieder onze eigen weg te gaan.  Zo hebben wij samen gesnoeid en daardoor ieder onze eigen kroon bijgewerkt.

Terugsnoeien geeft ruimte en licht

Met het snoeien kwam er ruimte voor andere takken. Voor takken die al lang niet meer in het licht waren gekomen. Daar stonden takken die ik wat vergeten was. Takken die er verdord uit zagen. Op het oog dode takken, met nog maar een enkel groen blad eraan. De eerste neiging was: weg met dat spul! Door die takken vast te pakken, kon ik voelen hoe een aantal daarvan mij heel dierbaar zijn. Als dat zo is, waarom dan wegsnoeien? Ze zijn immers niet dood. Mag een vriendschap momenten hebben dat er even niet zo veel leven in zit? Mag het de tijd krijgen om te laten zien hoe het zich ontwikkeld? Mogelijk, door mijn snoeiwerk aan de buitenkant, schijnt er nu weer wat meer licht op deze takken. Wie weet waar dat toe leidt.

Prachtige (kroon)ontwikkeling

Wat dit bewust snoeien mij ook brengt? Bewustzijn dat ik die Eik geworden ben. De afgelopen twee jaar heb ik flinke uitdagingen gehad in mijn privéleven. Ik werd ongelofelijk op de proef gesteld om van mijn plek te gaan. Ik werd nagenoeg gedwongen om mijn eigen waarheid los te laten. Om mijzelf aan te passen aan de wil en waarheid van de ander. Dat heb ik niet gedaan. Ik heb kunnen ervaren dat ik heel goed geworteld ben op mijn plek. Dat ik niet direct omwaai bij tegenwind. Dat aannemen heeft mij de afgelopen maanden flink wat energie gekost. Ik vind dat namelijk nogal een klus: geluk aannemen. En nu, met mijn bewuste snoei activiteiten, heb ik weer een klus met aannemen. Want ik kan zo ervaren dat ik een prachtige kroon heb ontwikkeld op mijn boomstam.

De stam als krachtige basis en bron van levensenergie

Op de plek waar een van de gesnoeide takken stond, kwam wat aan het licht. Ik nam afscheid van een grote tak. Onderdeel van die tak was de wens om mij te verdiepen in de chakrapsychologie. Nu ik deze hele tak heb afgezaagd, groeit daar nu puur dat verlangen. Dat bracht mij bij een kennismakingsworkshop op dit gebied. Daar ontdekte ik dat ik mijn boomstam nog niet de volledige stevigheid geef die hij eigenlijk bezit. Ik voel dat ik hier iets in tegenhoud. Ik ervaar dat ik in mijn stam nog oude – niet geuite – emoties vasthoud. Daardoor stagneert op bepaalde plekken mijn levensenergie. Op dat gegeven richt ik de komende tijd mijn aandacht. Luisteren naar wat mijn eerste stem te melden heeft. Zodat de sapstromen in mijn stam vrij en voluit kunnen stromen. Ik voel namelijk dat mijn klus met aannemen alles te maken heeft met de blokkades die ik zelf aan breng in de stam van mijn bestaan.

---

Herken jij iets van jezelf in dit proces? Ben je zelf aan het snoeien (geweest)? Hoe gaat jou dat af? Wil je hierover in gesprek? Neem gerust contact met me op!

 

Manifesteren door terug te snoeien

In mijn vorige blog sprak ik over de stemmen die boven mijn eerste stem, ook wel intuïtie genoemd, uitkwamen. Ik schrijf over dingen die me bezighouden en geloof in “practice what you preach”, dus werk aan de winkel. Ik neem je graag mee in mijn avonturen rondom mijn eerste stem en manifestatie.

Oude patronen saboteren vaak dromen en verlangens

De afgelopen weken heb ik me zoveel mogelijk afgestemd op mijn eerste stem. En geprobeerd die andere stemmen liefdevol te negeren. Bewustzijn opbouwen noem ik dat. Ik geloof dat dat aardig is gelukt: mijn intuïtie volgen. Door te doen wat mijn intuïtie me influistert, kom ik automatisch uit bij manifestatie. Als je handelt vanuit je eerste stem, kun en wil je gaan creëren. Hierin kun je blokkades tegenkomen. Zo ook ik. Iets in mij saboteert mijn weg richting het manifesteren van mijn dromen en verlangens. Ik doe daardoor niet wat ik echt wil en stel uit. Ik geef andere zaken voorrang. Ik ga bijvoorbeeld in huis rommelen, een tijdschrift lezen, ja zelfs tv kijken. Of ik blijf (te) lang op Facebook hangen. Ik herken dit gedrag: oude patronen van mij zijn aan het werk. Wat ik dan ook herken, is dat ik boos word en tegen mezelf zeg: “Hup, de schouders eronder en tegen de stroom in. Je gaat de zaken toch in beweging zetten”.

Laat wilskracht niet je intuïtie overstemmen

Mijn eerste stem vindt hier iets van en laat zich horen. Dit is nieuw voor mij. Het werk van afgelopen weken werpt zijn vruchten af: ik ben meer in contact met mijn intuïtie. Mijn eerste stem geeft aan dat deze werkwijze niet het beoogde effect heeft. Dat voel ik ook. Ik word er heel moe van. Ik ben bezig om op karakter en kracht dingen in beweging te zetten. Dat is niet de natuurlijke stroom. En brengt mij dus ook niet wat ik wens. Dus ik stop. Ik stop met acties uitzetten op basis van wilskracht. Door te stoppen, luister ik indirect naar mijn intuïtie. In de rust, waar ik mij nu in bevind, lig ik plots ook niet meer naar een serie te kijken die ik helemaal niet wil zien. Nee, ik ga extra de natuur in, zoek voor mij fijne mensen op en daar in die rust, krijg ik een andere boodschap. Ik mag voelen of de dingen die ik doe, dienend zijn voor mij. Of ze bijdragen aan mijn dromen en verlangens. Of doe ik het voor een ander? Omdat ik het al jaren zo doe? Omdat er een markt voor is?

Terugsnoeien naar de essentie

Precies met dat onderzoek ben ik nu bezig. Zoals bladeren van de boom vallen in de herfst en takken teruggesnoeid mogen worden, zo maak ik een start met mijzelf terugsnoeien. Terugsnoeien naar mijn essentie. Ik snoei niet naar de wensen van een ander. Niet naar de normen van de maatschappij. Ik snoei op intuïtie. Op gevoel. Waar gaat mijn hart sneller van kloppen? Van welke activiteiten word IK nu echt blij? En van welke niet? Welke dingen kosten mij meer energie als dat het opbrengt? Per tak, of dit nu een vriendschap of een zakelijke activiteit is, ga ik voelen wat het mij brengt en wat het mij kost. Is die balans voor mij niet meer oke? Dan gaat de snoeischaar erin.

Nieuwe manier van manifesteren

Het snoeien is de start van een nieuwe manier van manifesteren. Ik neem hier de tijd voor. Welke takken mag ik helemaal verwijderen? Welke hoeven alleen maar een beetje teruggesnoeid te worden, zodat een andere tak alle ruimte krijgt? Ik ben benieuwd wat er door dit snoeien aan het licht mag komen. Wat er op de gesnoeide takken mag gaan uitschieten. Hoe ik als nieuw tevoorschijn mag komen en mijzelf mag manifesteren. Manifesteren op een wijze waar ik zelf heel erg blij van word.

Wat het resultaat wordt? Ik weet het niet. En dat is helemaal ok.

---

Mag jij ook wel gesnoeid worden? Weet je niet hoe je dit aan kunt pakken? Of zit je midden in dit proces? En wil jij hierover sparren? Neem gerust contact met me op om hierover in gesprek te gaan.

 

Eerste en tweede stem

Ken jij dat, zo’n gevoel dat plots opduikt? Een innerlijk stemmetje dat wat te melden heeft? Een stem die richting geeft en weet wat goed is voor je. Ook weet de stem precies wat nodig is op dat moment en wat te doen. Of te laten! Handig toch? Tenzij je meerdere stemmen hoort en je ze met elkaar verwart.

Een koor aan stemmen: wie is aan zet?

Ieder mens heeft te maken met meerdere stemmen, ofwel (sub)persoonlijkheden die van binnen spreken. Naar welke stem luister jij (het meest)? Ik hoor mijn innerlijke, eerste stem regelmatig. Vrijwel direct wordt deze stem opgevolgd door stem twee. Die tweede stem vindt dat advies van stem één stom. Regelmatig volgen er dan nog een heel koor aan stemmen. Stem drie, vier, vijf tot acht, negen of meer. Deze stemmen hebben één ding gemeen: ze hebben allen hun eigen reden waarom het idee van stem één ‘slecht’ is. Vooral stem twee kan tricky zijn. Die is namelijk razendsnel, zit bovenop stem één en hoor ik soms tegelijkertijd. Daardoor overstemt hij soms de eerste stem. Die mis ik dan. Dan verwar ik stem twee met mijn eerste stem en dat advies volg ik. Wonderbaarlijk genoeg zijn de andere stemmen dan stil.

Stilstaan bij mijn intuïtie

Voor het gemak noem ik stem één intuïtie. De adviezen van mijn intuïtie volg ik graag. Toch mis ik die adviezen regelmatig, door de snelheid van stem twee. En weet je? Die tweede stem, en het koor aan stemmen wat volgt, zijn niet eens van mij! Dat zijn meningen van mijn omgeving. Van de maatschappij: zo hoort het, zo doen wij het hier. In deze samenleving. In dit dorp. In dit gezin. Zodra ik die stemmen volg, pas ik mij aan. Aan het idee van de samenleving, mijn dorp of mijn gezin. Wil ik dat? Nee. Doe ik dat regelmatig? Ja, helaas wel. Het vraagt om bewustwording op deze dynamiek. Zodra ik bewust ben dat ik stem twee volg, kan ik twee dingen doen: onbewust volgen of bewust stoppen en voelen wat stem één te melden heeft.

Moeiteloos en vanuit flow handelen

Wil je je bewustzijn (op deze stemmen) vergroten, moet je eerst zien en weten dat dit thema speelt. Dit werd mij duidelijk na mijn vakantie naar Frankrijk. Afgelopen maand ben ik met mijn kinderen op camping Domaine de Puylagorge geweest: een prachtige plek waar wij al jaren komen en inmiddels als ons tweede thuis zien. Het viel mij op, na twee weken terug in Nederland, dat ik me anders gedroeg als op de camping. Minder spontaan, minder ad-rem en ik dacht meer na. Dat hield mij bezig. Waarom voelde en gedroeg ik mij anders? Ik vertrok weer terug naar Frankrijk, voor nog eens twee weken vrijwilligerswerk. Ik reisde erheen met drie vrijwilligers en tijdens de reis merkte ik al: ik ben rustiger in mijn denken. Ik denk niet na over wat ik zeg, het komt er zo uit. Op de camping had ik dezelfde ervaring. Ik deed gewoon. Ik handelde meteen, vanuit intuïtie (mijn eerste stem). Het mooie is, dat kost bijna geen energie. En bijna alles wat ik vanuit mijn eerste stem doe, of zeg, klopt. Het klopt voor mij en het klopt voor de ander. Alles flowt dan, heerlijk!

Geef je eerste stem de ruimte

Bij thuiskomst schoot ik vrijwel direct weer in de aanpassing. Terwijl ik alleen in mijn eigen huis was. Er was nog niemand waar ik mij aan kon of hoefde te passen. Toch deed ik het. Ik paste mij aan. Aan mijn omgeving, de maatschappij. Want als de vakantie voorbij is, gaan we met z’n allen weer aan het werk. Dus ook ik. Terwijl mijn eerste stem fluisterde om naar het bos te gaan. Ik luisterde niet en kroop achter mijn laptop om mijn mail te checken. Zonde! Hierdoor duurde het langer voordat ik door de mails heen was en heb ik m’n oplaadmoment gemist.

Afgelopen week heb ik met drie mooie mensen over dit thema gesproken. Dank Esther, Eric en Paula voor de prachtige ont-moetingen. Ook zij herkenden zich in mijn verhaal en volgen vaker dan ze willen, stem twee, drie of welke stem dan ook. Daarom mijn pleidooi voor de eerste stem, je intuïtie. Ze klinkt prachtig, zodra je haar de ruimte geeft. Ze komt pas tot haar volle klank als jij en ik de andere stemmen geen podium meer geven.

 

---

Is voor jou het verschil tussen de eerste en tweede stem (en overige stemmen) helder? Weet jij of en wanneer jij vanuit intuïtie of aangepast gedrag handelt? Wil je hier meer over weten? Neem gerust contact met me op. Ik ga hier graag over met je in gesprek.

 

Laat jij je lijden door angst?

Ja, ik weet het. De titel klopt grammaticaal niet. Toch is het precies wat ik bedoel. Wat ik zelf ken. Dat ik mijzelf in situaties laat leiden door angst. En vervolgens ook handel vanuit die angst. En dat handelen is dan over het algemeen genomen niet echt dienend voor mij. Ik kom dus in het lijden terecht.

Gezag kwijt

Een voorbeeld: ik ben al enige tijd gescheiden. In al die jaren blijft er tussen ons als ouders ‘gedoe’. Reden is vaak een ander inzicht over opvoeden. Over wat goed is voor onze kinderen. Die verschillen van inzicht lopen zo hoog op, dat ze schadelijk zijn voor onze kinderen. Gevolg is dat onze kinderen vanaf begin dit jaar onder toezicht staan van de kinderbescherming. Ons als ouders is een jeugdvoogd toegewezen. In feite zijn wij als ouders een deel van ons gezag kwijt. Laat ik het vanaf hier bij mijzelf houden.

Verdwijnen in angsten

Ik ben dus een deel van mijn gezag over mijn eigen kinderen kwijt. Een derde, een vreemde, bepaalt voor mij nu wat goed voor mijn kinderen is. Dat doet wat met mij, met mijn authenticiteit. Dat is al iets om wat angstig van te worden. Echter de jeugdvoogd gaat pas over tot handelen zodra moeder en ik er samen niet uit komen. Tenminste zo is het voorgehouden. Echter tijdens ons eerste gesprek was de toon anders. Er gebeurde zo veel, wat voor mij als persoon niet klopte, dat ik helemaal verdween in mijn angsten. Zodra ik in mijn angst zit, verdwijn ik erin. Ik ben dan niet meer in het hier en nu. Ik krijg niet echt meer binnen wat er aan tafel gezegd wordt. Ik buig dan mijn hoofd en geef de ander alle ruimte om de regie te nemen. Of dat nu dienend voor mij, of mijn kinderen is of niet. Zo verliet ik dit gesprek. Ik ging naar huis met:

• Ik ben geen goede vader.
• Ik weet niets van opvoeden.
• Als ik niet doe wat de jeugdvoogd mij opdraagt, raak ik mijn kinderen kwijt.

Wat ik dan doe? Ik ga mij aanpassen. Ik laat het gedrag zien waarvan ik denk dat de ander dat wil. Alles om erbij te mogen blijven horen. In dit geval, om vader van mijn kinderen te mogen zijn.

Trigger in het heden raakt pijn uit het verleden

Gelukkig ben ik al een tijdje onderweg in mijn zelfontwikkeling. Tijdens die reis heb ik intussen geleerd om op zulke momenten niet meer te reageren. Want als ik wel ga reageren, dan reageer ik vanuit die angst. En niet vanuit mijn authenticiteit. Eerst mag ik de zaak laten bezinken. Ontdekken welke angsten het zijn waarin ik verdwijn. Zodra ik dat weet, kan ik onderzoeken hoe reëel die angsten zijn. Zodra ik dat duidelijk heb, kan ik over gaan naar handelen. Zijn de angsten niet reëel? Dan mag ik ze loslaten. Vaak zijn het namelijk oude angsten, gebaseerd op gebeurtenissen uit mijn verleden. Die worden getriggert door de gebeurtenis in het heden. Is er een mogelijkheid dat ze wel reëel zijn? Dan heb ik daar iets mee te doen.

Kiezen voor angst of staan voor mijn waarheid

In dit geval had ik een hele andere opvatting als moeder en als de jeugdvoogd over een bepaald thema. Mij werd opgedragen iets te doen wat niet bij mij past. Waarvan ik niet kon voelen dat het mijn kinderen ging dienen. Ik kon die opdracht niet uitvoeren zonder mijn eigen normen en waarden te verwaarlozen. Echter het werd mij wel opgelegd. En niet doen wat de jeugdvoogd je opdraagt, kan gevolgen hebben voor je positie als ouder. Verlies van mijn kinderen was dus een angst die enige realiteit bezat. Nu had ik de keus, laat ik mij door die angst leiden en ga ik uitvoeren wat niet bij mij past? Gevolg: ik kom in het lijden. Nee, die keus heb ik niet gemaakt. Ik wil mijn kinderen dat voorbeeld niet geven. Ik ben blijven staan voor mijn waarheid. Mijzelf beseffend dat, dat gevolgen kan hebben.

In dialoog vanuit openheid en eerlijkheid

Ik heb mijn standpunten onderbouwd en met de jeugdvoogd gedeeld. Waarbij ik ook heb gemeld wat het vorige gesprek met mij deed. Ik gaf niemand de schuld, ik deelde simpelweg (ik weet dat het niet simpel hoeft te zijn) vanuit mij hoe ik zaken ervaarde en waarom ik handelde, zoals ik handelde. Die openheid en eerlijkheid, gaf een opening bij de jeugdvoogd. Zodat we opnieuw naar het opgelegde voorstel konden kijken.

Door mij niet door angst te laten leiden kon ik uit het lijden blijven.

---

Hoe voorkom jij dat jij je laat lijden door angst? Wil je hierover in gesprek? Neem gerust contact met me op.