Het leven vieren

Ik lig op de bank. Beentjes onder een dekentje. Laptop op schoot. Gezicht in de zon. Zo anders was het dertien jaar geleden. Toen werd ik wakker in een ziekenhuisbed. Op de intensive-care afdeling. Mijn hart had de dag ervoor een flinke optater gehad.

Nu ik!

Nu met mijn gezicht in de zon, geniet ik van iedere zonnestraal. Het leven in al zijn schoonheid neem ik aan. Vandaag heb ik mijn agenda speciaal leeg gepland. Om volledig stil te staan bij bij deze dag en in het moment aanwezig te zijn. In dat ziekenhuisbed nam ik namelijk een besluit: NU IK! Tot dat moment leefde ik voor de ander. Ik gaf alles om gezien te worden. En mijn ware pure ik? Die had ik weggestopt. Zover, dat ik zelf niet meer wist hoe dat eruit zag, hoe het aanvoelde, wat ik voelde. Ik was vervreemd van mezelf.

Iets wat ik zelf had gedaan. Ik heb de keuzes gemaakt die ik gemaakt heb. Ik heb geantwoord op situaties waarin ik terecht kwam. Situaties waarvan het makkelijk is om de ander de schuld te geven. Wat ik ook veelvuldig gedaan heb. Echter mijn hart drukte mij mijn eigen verantwoordelijkheid op de borst. Letterlijk.
Ik heb geen slechte jeugd gehad. Ik ben niet door iemand gedwongen om mijzelf weg te geven. Ik koos die oplossing omdat mij dat, op dat moment, met de kennis die ik toen bezat de beste oplossing leek. Mogelijk was dat op dat moment ook werkelijk zo. Echter die oplossingsrichting bleef ik maar kiezen, totdat ik totaal vervreemd was van wie ik werkelijk ben.

Genieten van het uitzicht

Vandaag 13 jaar geleden besloot ik dat het anders moest. Hoe dan? Dat was de vervolgvraag. Mijn hart had de resetknop ingedrukt. Ik mocht opnieuw mijn weg vinden. Mijn en ieders leven is door vele factoren buiten onszelf ingericht. Je plek in je gezin. De afspraken die je hebt met je partner: uitgesproken en onuitgesproken. Je werk. Je sociale omgeving. Heel makkelijk houden die factoren je in een houtgreep. Daaruit loskomen gaat stap voor stap. Zonder te weten welke kant die stap op mag zijn.

Nu, op mijn bank met mijn gezicht in de zon, kijk ik terug op de afgelopen 13 jaar. Op de reis die ik mocht maken. Voordat mijn hart mij door elkaar schudde, had ik voor mijn gevoel geen slecht leven. Achteraf gezien was het niet mijn leven. Ik had het volledig ingericht op de wensen van de ander. De wensen waarvan ik dacht dat zij die hadden. Ik had een mooi bedrijf en samen met mijn vrouw twee prachtige kinderen. Ik had de top van de berg bereikt. Om daar te concluderen dat het niet mijn berg was. Ik had dus weer af te dalen. Om bij de volgende top vast te stellen dat ook deze niet van mij was. Wat bleek? Ik woonde in de Pyreneeën, terwijl mijn geboortegrond de Alpen is. Vele diepe dalen en kleine topjes volgden. Het niemandsland tussen deze bergketens had ik door te trekken.

Ongeveer een jaar geleden kwam ik aan bij de Alpen. De eerste topjes waren nog maar heuveltjes. Na zoveel jaren reizen vallen die eigenlijk niet meer op. Dat mocht ik mijzelf leren. Leren om ook te genieten van het uitzicht wat die heuvels geven. Het zijn de heuvels die bij mijn authentieke pad horen. Het zijn mijn uitzichten. Niet die van een ander.

Reis naar authenticiteit

Tijdens deze reis, terug naar mijn authentieke zijn, heb ik vele mooie mensen ontmoet. Sommige reisden even samen op. Anderen bleven wat langer. Enkelen heel intensief en verbonden. Mensen die ook de reis terug naar zichzelf maken. Met hen is het heerlijk om reisverslagen te delen. Om te leren van elkaars reizen. Om elkaar te ondersteunen als het even niet zo soepel gaat.

Intussen reis ik verder. Steeds dieper mijn eigen bergketen in. Ik ben nu aangekomen bij serieuze toppen. Met prachtige uitzichten, zoals mijn zoon en dochter die al puberend uitgroeien tot prachtige individuen. Het (h)eerlijke contact wat ik met mijzelf heb. Mijn bedrijf wat lekker loopt. Waarin ik met prachtige mensen mag meelopen. De vriendschappen die ik heb opgedaan tijdens mijn reizen. Uitzichten die ik nog moeilijk vind om aan te nemen. Het gevoel wat hoort bij mijn uitzichten is zoveel intenser dan het gevoel bij de uitzichten op de toppen die ik bedwong voor een ander. Die intensiteit aannemen is zo groots. Dat al die grootsheid voor mij is… Ik weet dat het zo is, maar op de rand van die top staan en dan roepen: “Dit is voor mij!”Poehee, wat een klus!

Volgende top

Mijn volgende top? Die ligt in Noorwegen. In mei mag ik als coach mee met De coachingsreis van je leven. Een nieuwe reis. Een reis waarin ik mijzelf verder kan ontwikkelen als coach en als mens. Een reis waarbij ik op de rand van de Preikestolen sta en roep…

Als ik het aandurf!