Het ontwaken van de zoutridder

In mijn vorige blog sprak ik over de strijd (van de peperridder) die ik ervaarde. Het pensioen valt de peperridder zwaar. In het ‘Land van de Liefde’ is geen strijd. Dat is onwennig.

Het regeren van een Koninkrijk

Daarbij zijn er ook in het ‘Land van de Liefde’ verplichtingen. Ontmoetingen met anderen. Ontmoetingen waarbij zaken geregeld moeten worden, zoals overleg met mijn ex over de kinderen. Een Koninkrijk regelt zichzelf immers niet. Ook voor mijn bedrijf mag ik ontmoetingen opzoeken. Staat er een ontmoeting voor de deur? De peperridder gaat meteen op pad. Hij is al vertrokken, voordat de zoutridder in de gaten heeft, dat er een ontmoeting aan zit te komen.  

Hoe verlaat ik mijn kasteel?

Bewust ervaren hoe ik mijn kasteel – ofwel huis – verlaat, is wat ik nu aan het leren ben. Ik moet toegeven dat ik altijd als peperridder in mijn rijtuig stap. Pas als ik daar zit, in mijn auto of op mijn fiets, word ik mij daar bewust van. Hoe ik die ontmoeting in ga, bepaalt voor een groot deel de uitkomst. Ga ik in volle gevechtsuitrusting die bijeenkomst in? Dan reageert de ander daar op, verdedigend of uit contact. Bij gesprekken met mijn ex heb ik onbewust nog vaak mijn volledige harnas aan. Is het een spannend onderwerp? Dan wil ik nog wel eens licht bewapend aan tafel komen. Bij een kennismakingsgesprek met nieuwe cliënten heb ik (helaas) een borststuk en een heupstuk aan. Gaat dat gesprek goed? Dan blijft het borststuk de volgende keer thuis.

Onder het harnas zit verbinding

Ik merk dat ik ook met vrienden vaak het heup- en borststuk draag. Daar kom ik niet bij iedereen mee weg. Sommige vrienden spreken mij daar, liefdevol, op aan. Zodra ze dat doen, word ik me bewust en kan ik heel makkelijk het borststuk afdoen. De ruimte en diepte van verbinding die ik dan voel is duidelijk intenser. Wat een heerlijk gevoel! Een paar hele goede vrienden merken ook mijn heupstuk op, dat verberg ik. Mijn seksualiteit en mijn mannelijkheid houd ik verborgen. Nooit geleerd hoe ik daarmee tevoorschijn kan komen. De laatste jaren begint daar stapje voor stapje bewustzijn op te komen. Kan ik voelen hoe spannend ik dat vind. Mijzelf volledig laten zien met alles wat ik heb, is voor mij zo ontzettend kwetsbaar. Terwijl daar juist de kracht van diepe verbinding zit. Verbinding waar ik zo naar verlang. De peperridder doet dat laatste stukje harnas nooit af. Dat is voor hem te kwetsbaar. Voor dat stuk moet ik bij de zoutridder zijn.

De vergeten zoutridder

Sinds kort heb ik die zoutridder in mij ontdekt en daar contact mee gemaakt. Hij blijkt nog een heel jong riddertje te zijn. Als kleine Arthur, van 6 maanden oud, heb ik besloten dat ik het alleen ging doen. Ik kreeg niet het contact en de verbinding met mijn ouders waar ik op hoopte en naar verlangde. De pijn van gemis en eenzaamheid werd mij teveel. Een half jaar lang huilde ik veel. Ik schreeuwde om de aandacht en verbinding waar ik zo naar verlangde. Tot het moment dat ik opgaf. Ik sloot mijn hart, trok mijn harnas aan en de peperridder was geboren. Sindsdien heeft hij de volledige regie. De zoutridder verdween in de zwaarbeveiligde privévertrekken van het paleis.

Verstopt in het kasteel

Een paleis wat door de peperridder vakkundig werd omgebouwd tot een onneembare vesting: het kasteel was een feit. Een kasteel waar de daaropvolgende 33 jaar nagenoeg niemand meer binnen kwam. In de privé vertrekken kwam zeer zeker niemand. Zo werd de zoutridder vergeten. De eerste jaren riep hij niet. De pijn van gemis en eenzaamheid was te groot. Pas toen mijn moeder overleed, toen ik 28 jaar was, besloot de zoutridder weer van zich te laten horen. Verstopt in het kasteel blijven wonen, bracht niet waar hij naar verlangde. Het was nog een hele klus om de aandacht van de peperridder te krijgen. Die was zo gericht op signalen van gevaar van buitenaf, dat hij niet opmerkte dat er binnenin om zijn aandacht werd gevraagd.

Wake-up call: eerste contact

Pas toen de zoutridder het hart van de peperridder stilzette, ontstond het eerste contact. Op 1 april 2006 – ik was toen 33 jaar – werd ik met gillende sirenes afgevoerd naar het ziekenhuis. Spasme van de hartspier! De machtige peperridder, waarvoor geen uitdaging te groot was, geen strijd te zwaar, die ridder was geveld. In het ziekenhuisbed kwam het besef: iets riep van binnenuit. Vanaf toen luisterde de peperridder naar de signalen die de zoutridder gaf. De zoutridder durfde de privévertrekken van het kasteel te verlaten. Hij gaf de peperridder ook het besef dat niet iedere strijd door hem beslecht hoefde te worden. De vele strijden die hij had geleverd, waren eigenlijk andermans strijd.

Wisseling van de wacht

De zoutridder leerde de peperridder dat niet iedere ontmoeting als strijd gezien hoefde te worden. Dus volledige bewapening was ook niet (altijd) nodig. Ook kon de zoutridder de peperridder ervan overtuigen dat de ophaalbrug van het kasteel niet altijd dicht hoefde te zijn. Dat die de meeste dagen van het jaar gewoon open mag staan. Dat de meeste mensen een goed hart hebben en zij gewoon welkom zijn in het kasteel. In contact met deze mensen kon de peperridder wat verzachten. De zoutridder kon via deze ontmoetingen opgroeien. Zo werd het een liefdevolle, spirituele, energieke jongeman. Een jongeman die verlangend vanuit de toren over het landschap tuurde en soms op de ophaalbrug ging staan. De beweging buiten het kasteel maken, was nog te groot. Uitreiken naar de ander, met de kans op afwijzing, triggerde oude pijn. Die pijn was nog te groot in hem aanwezig. Afspraken buiten de deur werden dus uitgevoerd door de peperridder. Zonder harnas en bewapening, wel met het heupstuk.

Op pad buiten het kasteel

Het verlangen naar de wereld, naar ontdekken, ontmoeten en verbinden groeit met de dag. De puberende zoutridder wil volwassen worden. Vanaf nu experimenteer ik om als zoutridder de ontmoeting aan te gaan. Ook de ontmoetingen buiten het kasteel. Daar zitten de lessen voor de komende tijd. Dat ik, in volledige puurheid met alles wat ik heb, in contact mag treden met de mensen om mij heen. Ik kan kiezen welke ridder zich laat zien tijdens een ontmoeting. Ik ben trots dat ik beide ridders volledig in mijn bewustzijn heb. Zodat ik in het hier en nu kan voelen hoe ik reageer. Of deze reactie de juiste is voor dit moment en welke lessen ik nog te leren heb. Ik ben trots op de weg die ik heb afgelegd. Benieuwd wat de reis nog te brengen heeft!

Herken jij iets van jezelf in mijn proces? Hoe ging of gaat jou dat af? Wil je hierover in gesprek? Neem gerust contact met me op!