Waar je ook gaat, daar ben je

Waar je ook gaat, daar ben je. De titel van een boek dat ik aan het lezen ben. Staat er voor mij iets nieuws in dit boek? Ik heb het nog niet ontdekt. Maar toch, de simpelheid waarmee de zaken worden beschreven, het raakt en inspireert mij.  

Alles komt samen

Het is deze maand 10 jaar geleden dat ik bij Phoenix Opleidingen binnen stapte. Ik kan direct terug naar dat moment. En naar het gevoel dat ik kreeg toen ik daar op het hoogpolige tapijt stapte. Een gevoel van thuiskomen. Het was voor mij een onwerkelijke ervaring om direct zo’n sensatie aan gevoelens te hebben. Wat was ik verbaasd. Nu, tien jaar later, is navigeren op die gevoelens mijn kompas geworden. Een heel belangrijk moment. Daar maakte ik letterlijk de eerste stap naar verdieping. In die tien jaar heb ik veel geleerd en bestudeerd. Ik heb veel gelezen over de mens en onze dynamieken. Over meridianen, chakra’s, aura’s, yin & yang. Het lijf, waar we doorgaans de verbinding mee verloren hebben. Ik ook! Op een bepaalde manier komt alles wat ik heb geleerd samen in het boek wat ik nu aan het lezen ben. 

In stilstand aannemen wat er is

Afgelopen maand ben ik op wandel vakantie geweest naar de Ardennen. Tijdens de dagelijks wandeltochten hield “Waar je ook gaat, daar ben je” mij bezig. Ik merkte dat ik vrij makkelijk in mijn gedachten verdween. Terwijl ik in een prachtig natuurgebied aan het wandelen was. Daar werkelijk zijn, de omgeving zien, de energie voelen; mijn hoofd ging er regelmatig aan voorbij. Dankzij het boek was ik mij er zeer bewust van. Ik stond daarom wat vaker even stil. Letterlijk. Even het pad wat ik net gegaan was terugkijken. Het moment volledig inademen. Dat werkte. Ik voelde steeds beter de schoonheid van mijn tocht. Van de plek waar ik was. Daardoor kon ik aannemen dat mijn leven op dit moment ook op een mooie plek is. Een hele mooie plek zelfs. Zo stond ik dus regelmatig stil. Stil in de prachtige natuur van de Ardennen. In die stilstand kon ik de mooiheid volledig aannemen, van waar ik fysiek was en ook de mooiheid van mijn leven in het algemeen. Mijn flatline kreeg steeds hogere pieken. Door te blijven waar ik was, kon ik aannemen. Aannemen van het moment en tegelijkertijd ook de grootsheid van de reis die ik de afgelopen 10 jaar heb gemaakt.

Gaan waar je bent

Nu sta ik voor een volgende grote stap: ik ga naar Noorwegen. Als coach mag ik mee met De coachingsreis van je leven. Ik voel dat ik hiermee een periode afrond. In de afgelopen 10 jaar ben ik van een totaal van mijzelf vervreemde man teruggekeerd naar de man die ik nu ben. Die steeds beter kan zijn in het nu. Die gaat waar hij is. Ik voel dat mijn (bege)leiderschap tot volle wasdom komt. Ik ervaar dit in contact met mijn cliënten. In het contact met mijn kinderen, zij zijn mijn grootste leermeesters. In de relatie met mijn prachtige dochter en zoon, die beide ook midden in de beweging naar volle wasdom zitten, krijg ik steeds beter zicht op mijn eigen dynamieken.

Loyaliteit vs in het nu zijn

Zoals op de laatste dag van mijn wandelvakantie. Mijn loyaliteit aan hen, trok mij uit het nu. Ik had goed met ze afgesproken dat ik niet met zekerheid wist of ik thuis zou zijn op het moment dat ze bij thuis kwamen (ik heb een co-ouderschap 50/50). Die middag zou ik meer laten weten. Ik weet verstandelijk gezien heel goed dat ze prima een paar uur zonder mij kunnen zijn. Bij het uitstappen uit de tent die ochtend ervaarde ik al haast in mijn lijf. Haast met ontbijten. Haast met de tent afbreken. Haast met starten van de wandeling. Zelfs bij de start van de wandeling had ik flink de pas erin. Ergens van binnen vond ik dat ik toch thuis moest zijn op het moment dat mijn kinderen thuis kwamen. Terwijl ik daar afspraken over had gemaakt. Deze haast sloeg dus feitelijk nergens op. En toch, keer op keer betrapte ik mezelf dat ik weer in de haast was geschoten. Drie uur lang moest ik mijzelf bewust even stilzetten op het pad wat ik liep. Om mijzelf terug te roepen. De spanning uit mijn lijf ademen en voelen hoe loyaal ik naar hen was. Even rondkijken en in mij opnemen waar ik me op dat moment begaf. Hoe prachtig het daar was. Dan kwam ik weer in: “Waar je gaat, daar ben je”.

Alles leidt tot de plek waar je je nu bevindt

Nu ben ik voor de reis naar Noorwegen meer dan een week van huis. Weer ben ik met mijn loyaliteit als eerste bij hen. Deze reis is voor mij zeker het juiste om te doen. Ik voel aan alles dat die weg de mijne is. Dat betekent wel dat mijn kinderen extra dagen bij hun moeder moeten doorbrengen. Van binnen schuurt het dan bij mij. Met angst voor de reactie van mijn kinderen deed ik dan toch die mededeling. De reactie die ik kreeg van mijn kanjers liet mijn hart gloeien. Ze zijn blij voor mij. Mijn zoon wilde zelfs wel mee! Samengevat gunnen ze mij mijn pad met heel hun hart. Wat ben ik trots op ze. En trots op mijzelf. Op het pad wat wij samen gegaan zijn. Want ook voor hen waren de afgelopen tien jaar geen makkelijke weg. Ouders die gingen scheiden. Ouders die het niet voor elkaar kregen om dat zonder strijd te doen. Strijd die jaren duurde en waar zij middenin zaten. Met als dieptepunt dat ze een jaar geleden zelfs een half jaar uit huis werden geplaatst. Afzonderlijk van elkaar.

Dankbaar

Als ik dan ga waar ik ben, dan voel ik die reis die wij samen gingen in mijn lijf. Dan voel ik een groot gloeiend hart in mijn borstkas. Dat wij nu, met zijn vieren, het mogelijk maken dat ik de reis van mijn leven kan maken. Want dit is een stuk ingewikkelder zonder de steun van hun moeder. Dan voel ik de dankbaarheid voor de plek waar wij ons nu bevinden. Met de wetenschap dat alles van de afgelopen jaren ons hier bracht.

Herken jij iets van jezelf in mijn proces? Herken je dat je vaak loyaal bent aan een ander? En dat dit je uit het huidige moment haalt? Wil je hierover in gesprek? Neem gerust contact met me op! Mocht jij nog een begeleider zoeken? Eentje die met liefde een stukje met je meeloopt? Ik begeleid je graag.