Wanneer alles samenkomt

Acht jaar geleden betrok ik mijn huidige huis. Nadat ik er voor had gekozen om mijn huwelijk te verlaten. Een gevolg van het luisteren naar mijn verlangen.

Controle kwijt: groot cadeau

Mijn verlangen was om in puurheid mijn eigen pad te volgen. Iets wat mij helaas niet lukte in dat huwelijk. In mijn huidige huis voelde ik me direct thuis. Een eigen plek. Voor mij. Puur en alleen voor mij. In die ruimte kwam meteen ook de eerste pijn van jarenlang onderdrukte gevoelens van eenzaamheid naar boven. Zes weken later overleed mijn grote broer plotseling. Buiten dat het heel erg pijnlijk was, zorgde dit ervoor dat ik helemaal de controle verloor. En precies dat, bleek achteraf een groot cadeau. In de gedachte van controle, houden wij onszelf vast op plekken waar we vaak totaal niet thuishoren. Dat verloor ik en daardoor vond ik mijzelf. Of beter gezegd, ik koos ervoor om op een nog diepere laag op zoek te gaan naar mijzelf.

Alle wegen komen samen

Vanaf deze zomer beginnen alle wegen die ik in de afgelopen 8 jaar ben begaan, samen te komen. Samen te komen in die Eik die ik in mijn vorige blog beschreef. Die Eik, dat ben ik. Daar ben ik de laatste maanden heel erg in contact mee. In contact met mijzelf. De laatste weken mag ik ontdekken wat er in mijn stam gebeurd, via een workshop over de chakrapsychologie. Alle chakra’s komen aan bod. Ik mag voelen wat er zich in die chakra’s afspeelt. Zo kwam ik de afgelopen weken ver weggestopte gevoelens tegen: gevoelens van eenzaamheid, schuld en schaamte die ik stelselmatig heb onderdrukt. Ook had ik nog heel veel woede in mijzelf verstopt. Mogelijk daardoor had ik ook zo’n angst voor woede. Bang voor boos, zeg maar. Angst die ik dan ook weer onderdrukte. Ik heb het allemaal toegelaten.

Aannemen en omarmen van emoties

Woede die ik voelde richting mijn vader omdat hij er niet voor mij was op de manier waarop ik vond dat hij er moest zijn. Woede naar mijn ex om dezelfde redenen. Eenzaamheid die ik in deze twee relaties zo heb gevoeld. Schaamte dat mijn huwelijk niet gelukt is. Schaamte over het feit dat ik mijn bedrijf niet kon redden van een faillissement. Schaamte over het schuldsaneringstraject wat daarop volgde. Woede dat ik daarin terecht kwam. Ik heb liefdevol naar al deze emoties gekeken. Ik heb ze omarmd als richtingaanwijzers met een positieve intentie. Wat bleek? Omdat ik er de ruimte aan durfde te geven die het verdiende, waren de emoties lang niet zo groot, heftig en intens als ik dacht en bang voor was. In mijn angst hiervoor had ik blokkades in mijzelf opgeworpen. In het miskennen van deze emoties nam ik ze niet aan en ontstonden die blokkades.

Blokkades opheffen

Die blokkades voel ik nu niet meer in mijn stam. Daar stroomt het volop. Van de wortels naar de kruin. Van de kruin naar de wortels. Beide stromingen kan ik voelen. In dat voelen, voelde ik dat de stroming van kruin naar wortels beter stroomt dan andersom. Alsof er in die stroming een bestemming ontbreekt. Er is namelijk niets mis met mijn wortels. Die zitten zowel in de diepte als in de breedte goed in elkaar. Dus ben ik gaan kijken naar mijn kruin. In de kruin waar ik pas zo had gesnoeid. Waar ik een tijdje geleden nog zo trots op was. Hoe kan dit nu?

Leegte

Met het snoeien werkte ik van buiten naar binnen. Op intuïtie koos ik ervoor om nu van binnen naar buiten mijn onderzoek te gaan doen. Ik ben in mijn eigen kruin gekropen. Via de stam, zo omhoog die kruin in. Vrijwel meteen ontdekte ik waarom er vanuit de stroming van de wortels geen bestemming is. Midden in mijn kruin is een grote leegte. Een leegte die je van buiten niet ziet. Ik heb in de afgelopen jaren, waarin ik zelfstandig woon, behoorlijk wat verlieservaringen te verwerken gehad. Ervaringen die ik stuk voor stuk ben aangegaan, heb vastgepakt en aangenomen. Waar ik letterlijk omheen ben gegroeid door de blokkades in mijn stam. Op de plekken bij de blokkades – die ik zelf had gecreëerd – was nog niets nieuws gegroeid. Op een bepaalde laag laat ik die plaats nog leeg. Leeg voor datgene wat ik verloren ben. Ik zie nu dat ik de schuld niet wilde nemen. Als ik die plekken weer vul, dan voel ik me schuldig naar datgene wat er eerst groeide. Dat heb ik vermeden.

Heldervoelend

Nu ben ik die schuld wel aan het aannemen. Ik mag voluit leven. Ik mag mijn eigen heelheid aannemen. Voor mijzelf en voor datgene wat ik verloor. In dat aannemen kan de stroom van de wortels naar de kruin voluit gaan stromen. Toen ik die schuld nam, met eer voor het verloren, kon ik direct voelen wat er daar in het hart van mijn kruin mag gaan groeien. Direct drukte ik het ook weer weg. Schuld. Want als ik daar laat groeien wat er mag, nee moet groeien, doe ik het anders dan mijn gezin van herkomst. Dan verbreek ik een stilzwijgend pakt. Wij zijn namelijk een nuchtere familie. Wij doen niet aan zweverigheid en aan spiritualiteit. Maar ik ben een spirituele man. Die heel helder kan voelen wat er in de ander leeft. Wat er zich achter de maskers afspeelt, waar de blokkades zitten en wat er aan het licht mag komen. Dat is de kracht van mij als begeleider. Ik kan de ziel van de ander door zijn of haar maskers en blokkades heen zien en voelen. Die ziel neem ik in mijn hart aan. Door dat te doen, geef ik die ander de liefdevolle uitnodiging om tevoorschijn te komen. Met alles wat er is.

Het is nu tijd om mijn eigen spiritualiteit liefdevol welkom te heten. In zijn volle grootsheid. Zodat de energiestroom van mijn wortels zijn bestemming krijgt. Mijn eigen heelheid is die bestemming, inclusief mijn spirituele kwaliteiten. In die heelheid kom ik tot bloei.

Herken jij iets van jezelf in dit proces? Heb jij weleens de controle verloren? Hoe ging of gaat jou dat af? Wil je hierover in gesprek? Neem gerust contact met me op!