Welkom eenzaamheid
Een maand geleden liep ik door een Noors Fjord. Ik was daar als coach mee met een prachtige organisatie Special Forces in Business. Een organisatie die mij vanaf minuut één welkom heette.
Bewegen tussen twijfel en stevigheid
Van mijn collega coaches kreeg ik alle ruimte om mijzelf te zijn. Mijn kwaliteiten in te zetten voor de mensen die wij tijdens deze reis mochten begeleiden. Ik ontving complimenten van deze ervaren mannen. Mannen die als marinier en commando gediend hebben voor ons land. En ik? Ik voelde me welkom. Ik hoorde de complimenten. Maar ik voelde mijn onzekerheid. Hoe moet ik me verhouden tot deze mannen? Die voor vele hetere vuren hebben gestaan. Vuren van leven en dood. Ik maakte mijzelf klein met die gedachten. Zo bewoog ik tussen de wankeling van mijn twijfelende gedachten en de stevigheid die ik liet zijn in mijn begeleiderschap. Want dat bleef ik vanuit verbinding en intuïtie doen. Hoe meer ik daar positieve feedback op kreeg, hoe harder mijn innerlijke stem van negatieve gedachten begon te roepen.
Toeschouwer van gedrag
Het kwam zelfs zo ver dat ik tijdens een gezamenlijke coachsessie volledig in de overdracht schoot. Ik was in het stuk ‘hard werken’ beland. Ik nam het waar en weet inmiddels dat er “iets” misgaat zodra dat gebeurt. Waar ik normaal kan stoppen zodra ik dit opmerk, lukte dit mij nu niet. Aan de ene kant was ik de begeleider die waarnam wat er gebeurde, aan de andere kant was ik een kleine jongen die zichzelf wilde bewijzen. Die zijn wijsheid op tafel moest leggen. Die toch nog even die twee zinnen moest uitspreken. Zinnen waarvan de begeleider in mij wist, die voegen niets toe. Toch sprak ik ze uit. De kleine jongen had de regie genomen en het lukte mij in het hier en nu niet om die terug te pakken. Ik was toeschouwer van mijn eigen gedrag.
Strategieën van het ego
Ik sprak hierover met mijn collega’s en voelde na. Waar gaat dit over? Waarom pakt die kleine jongen zo stevig de regie? Ik kon zo voelen dat dit te maken had met het grote welkom wat ik mocht ontvangen. Ik maakte mezelf wijs dat het te groot was. Dat ik niet wist hoe ik dat aan kon nemen. Ten minste, niet allemaal in één keer. Ik twijfelde of ik dat welkom wel waard was. Of het wel echt waar was? Werkelijk gemeend? Zo maakte ik het gelijk een stuk kleiner. Allemaal strategieën van het ego. Van het gekwetste jongetje in mij. Ik besloot te onderzoeken of ik ook anders naar de situatie kon kijken. Of ik mijn negatieve gedachten kon weerleggen met een andere visie. Een andere waarheid.
Verschillen vullen elkaar aan
Mijn gedachte over het verleden van de marinier en de commando nam ik onder de loep. In het hier en nu zijn wij drie mannen die coach zijn bij dezelfde organisatie. Ieder met zijn eigen verleden en eigen kwaliteiten. In de kwaliteiten verschillen wij, onder andere door onze verschillende achtergronden en ervaringen. Die verschillen maakte ons ook een heel mooi team. Met een kleurrijk palet aan ervaringen konden we ieder op onze eigen manier ingangen vinden bij de coachees. We gaven heel natuurlijk de ruimte aan elkaar. Waar het bij de ander even vastliep, kon de ander het overnemen. Zo ontstond een heel dienend team. Dat beeld, maakte mij trots. Hierdoor kon ik beter mijn plek tussen deze mannen innemen. Dit maakte direct het welkom weer groter.
Eenzaamheid onder de onrust
Om de een of andere reden zorgde dat voor onrust bij de kleine Arthur in mij. Eenmaal thuis, zat ik met die onrustige jongen op de bank. Ik weet al geruime tijd waar die onrust over gaat. Het gaat over gemis. Op een emotionele laag heb ik bij de start van mijn leven een warm welkom gemist. Ik werd goed verzorgd en gezien. Het fysieke, het knuffelen, de aandacht bij verdriet, het uiten van emoties dat dat er mocht zijn en gezien mocht worden, heb ik gemist. Nu werd ik wel gezien met alles erop en eraan. Dat wakkerde het gemis aan bij de kleine Arthur in mij. Die ging doen wat hij vroeger ook had gedaan: hard werken. Hiermee ben ik volledig in mijn oude patroon gevallen. Ik snapte het, maar de onrust bleef. Ik, de grote, kreeg de kleine niet uit zijn onrust. Ik zocht hulp bij goede vrienden. Ze lichten een puntje van de deken op. De ene vriend daar, de andere daar. Zo kwam beetje bij beetje aan het licht wat er nog huisde onder de onrust: EENZAAMHEID. Existentiële eenzaamheid. Zo heb ik mij de eerste maanden van mijn leven gevoeld. Ik heb maandenlang gehuild. Dat was mijn manier om te vragen wat ik wilde. Waar ik werkelijk naar verlangde en om vroeg, kreeg ik niet. Ik geef (intussen) niemand meer de schuld. Het is zoals het was. Op een gegeven moment was de pijn te groot en nam ik een besluit. Ik sloot mijn hart. De pijn van die eenzaamheid stevig opgesloten in een kamer van mijn hart. Het grote welkom van nu, klopt op die deur. Wil ik het welkom binnen laten, mag die deur open. Dat probeert die kleine jongen te voorkomen.
Hoe vaak ik mijn klanten niet heb voorgesteld om die kleine jongen op schoot te nemen. Omdat hij of zij als volwassene de pijn, het gemis, het verdriet van die kleine prima kan dragen. Blijkbaar kon ik voor mijzelf niet op dat advies komen. De eenzaamheid van die kleine jongen was zo intens groot dat zelfs ik, als volwassen man, op een laag twijfelde of ik nu de kracht en kunde had om die existentiële eenzaamheid het hoofd te bieden.
Gedicht
Door het welkom wat ik de laatste weken mocht ontvangen, durfde ik het dan toch aan. Ik schreef er een gedicht over.
Eenzaamheid,
Een groot zwart gat,
Als ik deze deur open, slokt hij mij weer op.
Dat laat ik niet toe.
Ik bewaak deze deur met mijn leven,
Totdat ik vertrouw,
Dat jij,
Dat jij,
Dat jij, iets kan leveren wat groter is als deze eenzaamheid.
Ik breng je welkom,
Welkom met heel mijn hart,
Welkom in verbondenheid.
Haal de sleutel maar uit de deur,
Want door dat kleine gat, schijnt het licht van welkom en verbondenheid.
Die dat zwarte gat van eenzaamheid laat smelten als een sneeuwvlokje voor de zon.
Welkom.
Herken jij iets van jezelf in mijn proces? Ervaar jij weleens onrust en/of eenzaamheid? Wil je hierover in gesprek? Neem gerust contact met me op! Mocht jij nog een begeleider zoeken? Eentje die met liefde een stukje met je meeloopt? Ik begeleid je graag.