Liefde.

Ruim een jaar mag ik mijzelf partner van noemen. Een plek die ik kreeg van mijn lief. Een plek die mijn hart nog verder opende. Opende op een diepere laag. Dat ging niet zonder slag of stoot. Zeker niet. Dat vroeg heel, heel veel geduld en verduren van mijn lief. Ik was namelijk van de dammen en dijkjes. Ik damde diepe, mogelijk overspoelende gevoelens af. Wat zij in mij losmaakt. Wat zij in mij zichtbaar maakt, aanraakt, blootlegt. Dat deed mij schrikken, terugdeinzen. Verdwijnen in oude traumasporen. Vanuit die traumasporen ben en was ik geen leuke man. En toch, zij bleef. Zij bleef mijn ziel voelen. Wat een geschenk voor mij. Een giga klus voor haar. Zeker zes lange maanden. Terwijl ik ook wel waarnam dat wij zo nu en dan intens konden botsen, had ik nog niet half in de gaten wat ik soms op haar afvuurde. Vanuit mijn gekwetste zijn. Pijn veroorzaakt door haar voorganger. Zodra ze iets deed wat ik enigszins vond lijken op gedrag van haar voorganger, soms slechts een gefronste wenkbrauw en pats. Pats, ik verdween in mijn trauma. Gedrag en woorden die er dan uit mij kwamen? Ik bleek er zelf dan niet meer bij te zijn. Als ik daarna weer in het hier en nu was en zij durfde te delen wat ik allemaal uit geroepen had. Waar ik haar allemaal van betichtte. Dan schaamde ik mij diep. Dat is niet de man die ik ben. Die ik wil zijn. Mijn eerste beweging in het hier en nu was ontkenning. Ik ontkende het hele traumaspoor. Ik heb immers al jaren gewerkt aan alle pijn uit mijn verleden. Ik ken mijn verleden goed. Onderzocht en doorleefd door en met mensen in mijn omgeving. In iedere ontmoeting. Echter verbinden op deze liefdes laag.  De diepte waarmee ik mijzelf met haar verbond. En zij met mij. Daar was nog nooit iemand gekomen. Daar kwam nog heel, heel veel oud zeer vrij. Al dat oud zeer kreeg zij over haar heen. 

Geven.

 

Grenzeloos gaf ik mijzelf vroeger weg. Grenzeloos nam mijn vorige partner. Ik gaf, zij nam. Nooit tevreden, nooit genoeg. Door de discussies die daar ontstonden bleef ik steevast achter met het gevoel dat ik het niet goed had gedaan. Dat ik tekortschoot. Daar wilde ik nooit meer terecht komen. Zodra mijn nieuwe liefde mij aansprak op een manier die ik als een tekortkoming kon oppakken. Iets wat ik heel, heel snel deed, dan koos ik de aanval. Mij van deze dynamiek totaal onbewust. In plaats van haar te vragen wat bedoel jij met deze opmerking, Voelde ik mij al schuldig. Voelde ik in mijn hele lijf, dat ik het niet goed deed. Dat ook zij mij terecht wees. In werkelijkheid deed ze dat helemaal niet. Zij vroeg zich gewoon af, waarom ik iets deed op de manier hoe ik het deed. Ze wil mij beter leren kennen. Ze is oprecht in mij geïnteresseerd. Ze wil mij op een diepe laag leren kennen. Mij in de diepte ontmoeten. Precies waar ik ook naar verlang. Echter ik beet keer op keer haar kop eraf. Nu we een jaar samen op reis zijn, gebeurt het nog steeds met enige regelmaat. Zeg maar iedere keer. Iedere keer voel ik weer schuld. Voel ik weer dat ik het niet goed doe. Echter ik heb er veel meer bewustzijn op. Zij is Cheronne, niet haar voorgangster. Bij haar hoef ik mijzelf niet te verdedigen. Daar val ik in eerste instantie nog wel eens in. Echter haar kop eraf bijten, dan gebeurt gelukkig steeds minder vaak en zeker niet zo heftig. Echter ze is er wel alerter op. Ze benadert mij wat voorzichtiger. Haar vertrouwen in mij is wat gereserveerder geworden. Dat ik begrijpelijk en jammer op hetzelfde moment. Ik heb dat vertrouwen terug te winnen. Door verantwoordelijkheid te nemen voor mijn traumasporen uit mijn verleden. Ik heel ze nu volop in het contact met haar.

Weg blijven bij de grens.

Nu ik samenwoon met Cheronne delen wij veel. Door met haar te delen, te bespreken. Onze reacties op elkaars gedrag te doorvoelen, heb ik ontdekt dat ik vooral goed was geworden om uit de grensoverschrijding te blijven. Of als het wel gebeurt, er een mooi verhaal van te maken. De grensoverschrijding goed te praten. Aan mijzelf verkopen dat ik er wat aan heb. Een vriendin die mij met regelmaat op de mond kuste. Een andere die veel te innige knuffels met mij uitwisselde. Ik voelde dat het voor mij “te” was. Ik zei echter niets. Ik slikte dat gevoel van “te” direct weer in. Iets wat ik zo had geleerd in mijn huwelijk. Want mijzelf daar uitspreken leidde gegarandeerd tot ruzie. Ik ervaar nu, dat ik mijzelf uitspreken op de momenten dat zoiets gebeurt, moeilijk vind. Wanneer ik voel, oei dit klopt voor mij niet, dan bevries ik een soort van. Daarna verkoop ik het met een mooi verhaal aan mijzelf. Een ander trauma dat ik blijkbaar eerder opliep in mijn leven. Ik geef makkelijk een stukje van mijn grensbesef weg. Daarmee de beweging maken naar grenzenloosheid.

Gezonde grens.

Tien jaar een vorm van co-ouderschap. Waarbij de dynamiek van moeder neemt en vader Arthur geeft nooit helemaal verdween. Ik heb in deze dynamiek heel veel bewustzijn gekregen in die afgelopen jaren. Echter ik geef nog steeds veel te makkelijk. Tien jaar waarin heel veel negatieve roering was. Tien jaar waarin ik onze kinderen onbewust te vaak zielig vond. Waardoor ik ze meer ruimte gaf, als gezond is. Niet gezond voor hen en niet gezond voor mij. In de week dat ze bij mij waren, gaf ik ze veel te veel ruimte in mijn huis. Het verhaaltje waarmee ik het in mijn hoofd goed sprak, volgende week is het huis weer helemaal van mij. Ik liet mij verleiden tot discussie over mijn huisregels. Onder het mom van; dat is goed voor de ontwikkeling een discussie leren voeren. Beargumenteren waarom jij iets op een andere manier wil. Resultaat was dat ik ongemerkt wat meebewoog. Niet veel, wel teveel. Ongemerkt, beetje bij beetje gaf ik de ruimte aan hen. Wederom bewoog ik richting grenzenloosheid.

Ultieme grens.

Toen Cheronne bij ons kwam wonen, moest de ruimte opnieuw verdeeld worden. Op dat moment werd mij deze dynamiek heel snel helder. De kinderen namen in de week dat ze bij ons waren zoals vanouds het huis grotendeels over. Ik maakte immers altijd plaats. Drie lange maanden van heel veel discussie volgden. Uitleggen dat ruimte verdeeld moet worden en dat ik ze teveel ruimte had gegeven. Ik werd politieagent in eigen huis. Mijn jongvolwassen kinderen van zestien en achttien jaar gaven keer op keer aan het probleem te begrijpen, echter waren ze niet van plan om mee te werken aan een oplossing. Ik werd ongelofelijk uitgedaagd op mijn grensbesef. Ik kon en wilde nu geen mooi verhaal meer maken. Mijzelf wegcijferen om de relatie goed te houden. Iets wat ik onbewust nog steeds heel makkelijk doe. Mijn kinderen gaven mij een ultieme les. In mijn beleving kon ik niet anders dan mijn gezonde plek terugpakken. Terugnemen wat van mij was. Voor hen voelde het alsof ik iets van ze afpakte. Dat deed ik in principe ook. Maar ik pakte enkel terug wat altijd al van mij was. Ik bewoog terug naar gezond. Ik geloof dat zij het als een verlies ervaren. Als een uithuisplaatsing. Resultaat is dat ze er beide voor gekozen hebben om voltijd bij hun moeder te wonen. Ze kiezen ervoor om op dit moment geen contact met mij te hebben. Dat doet mij zo nu en dan intens pijn. In mij zit dan direct een beweging om maar (weer) van mijn gezonde grensbesef af te stappen. Gelukkig direct gevolgd met bewustzijn hierop. Dus ik blijf op mijn plek.  Waar ik dan ook direct kan voelen hoe fijn dat is. Hoeveel rust gezonde grenzen mij geven. Op een ander moment neem ik mijn pijn en verdriet over de keuze van mijn kinderen. Over de afstand die er op dit moment is. Dat is zo veel gezonder als mooie verhalen maken. Want die verhalen maken stinkende traumasporen, waar vroeg of laat iemand anders de volle laag van krijgt.

---

Hoe is het met jouw grenzen besef? raak jij het gevoel met jouw grenzen wel eens kwijt? Ik reis graag een stukje met jou mee om hierin wat meer inzicht te krijgen.

Bergen van geluk, liefde en verbinding

Gelukkig ben ik en het gros van de mensen in mijn omgeving nog gevrijwaard gebleven van het virus wat zijn ronde maakt over de wereld. De huidige situatie geeft mij behoorlijk wat lege ruimte in mijn agenda. Ruimte en tijd voor zelfreflectie. Wat die reflectie en de acties die ik daarop ondernam mij brachten beschreef ik mijn laatste twee blogs. Daar ga ik nu mee door. Want ik word erg blij van de wijze waarop ik de vrije ruimte nu invul.

Het busje

Mijn eerste ritje met mijn nieuwe aankoop bracht mij direct een gevoel van vrijheid. Naast vrijheid brengt het ook vertraging. In zo’n groot ding snij je de bochten toch in een wat ander tempo aan als met mijn vorige auto. Mijzelf haasten, dat ken ik zo goed. Terwijl mijn agenda alle ruimte geeft om rustig aan te doen. Merk ik dat ik toch met grote regelmaat in “ff snel doen” kan schieten. Een rit in mijn busje is een les in vertragen. Rustig de bochten en rotondes nemen. Armpjes op de leuningen en lekker toeren. Hierdoor merkt ik ook op andere momenten als ik in haast schiet. Haasten brengt bij mij spierspanning. Die zet ik dan in mijn hele lijf. Spanning die niets toevoegt. Spanning die de werkzaamheden zeker niet sneller laat gaan. Eerder het tegenover gestelde.  Die spanning trekt mij dan automatisch uit mijn levensstroom. Via het busje blijf ik daar nu beter in. 

Bijzondere ontmoetingen

De lege ruimte in mijn agenda worden mooi opgevuld met ontmoetingen waar ik “normaal” niet aan toekom. Of extra ontmoetingen met mooie mensen uit mijn netwerk. Ik wandel de laatste weken meer op deze wijze als met klanten. En dat voelt helemaal prima. De combinatie voelt als pure rijkdom. Tijdens deze verbindende wandelingen ontmoet ik de ander. En via die ander ontmoet ik mijzelf. Met een collega, vriend of klant, dat maakt niet uit. En voor hem of haar werkt dat hetzelfde. Zo ontmoeten wij onszelf via elkaar. Gaan wij beide als een rijkere ziel huiswaarts. Mijn hart gloeit dan altijd enige tijd na van dankbaarheid. Dankbaarheid, omdat ik mijzelf diep mag verbinden met die ander. Dat de ander mij puur kan zien. Mij kan spiegelen. Zielsverbindingen in allerlei kleuren, geuren en vormen. Pure rijkdom.

Levenspad

Mijn levenspad brengt mij hier. Corona schept een situatie die mij rust en ruimte brengt. Daar ben ik dankbaar voor. En dat opschrijven maakt dat ik langs de stemmen van mijn geweten moet. Want hoe kan je zo positief zaken beschrijven als andere mensen tijdens deze periode de dood recht in de ogen kijken? Zo geleerd om dan mijn mond te houden. Echter mijn wijsheid van nu is dat beide werkelijkheden elkaar prima kunnen verduren. Dat ze beide naast elkaar mogen bestaan. Beide zijn waar. En ik prijs mij gelukkig dat ik in die positieve werkelijkheid leef. Mijzelf beseffend dat, dit zo kan veranderen.  Dat erkennen, maakt dat ik nog meer geniet van wat mijn levenspad mij momenteel biedt. 

Levensstroom

De foto boven deze blog? Een compositie van mijn kelderdeur. Spreuken die ik zelf tot mij liet komen. Kaartjes die ik kreeg van dierbare. Spreuken die mij helpen om in overgave mijn levensstroom te durven blijven volgen. Ik ben via mijn levenspad zo vaak uit die levensstroom gestapt. Ging ik uit angst mij verstoppen. Of begaf ik mij voor allerlei fouten redenen plotseling in de levensstroom van en ander.  Als ik op mijn kelderdeur kijk, dan zie ik spreuken die ik leef. Of aan het leren ben om te leven. Blijkbaar inspireer ik met die levenswijze andere. Andere die dan mijn naam gaan noemen. Dat brengt dat dan weer beweging bij mensen die mijn naam ontvangen. 

Ik leef liefde

Zo durfde een moedige wijze vrouw het aan om mij een bericht te sturen. Dat ze mijn naam via, via had door gekregen. Dat ze een blog van mij had gelezen en dat ze daar wel het een en ander in herkende. We raakte in gesprek. Direct op een diepe laag, een avond lang. Intussen maken wij al bijna een maand een hele mooie reis. Samen reizen we door verbindings- en verlatingsangst. Raken wij elkaar in oude wonden. Daardoor verandert onze liefdesdans soms plots in een worstel- of bokspartij. Echter wij kennen onze eigen geschiedenis goed. Dus we kunnen van het boxen ook weer terugkeren naar een dans van liefde en verbinding. 

Bange hart

Zij raakt zo ongeveer alles in mij aan. Ik raak zo ongeveer alles in haar aan. Ontmoeten wij elkaar tot in de diepste kamers van ons hart. Het is ongelofelijk prachtig. Door mijn bange hart ook mee en dan intens vermoeiend. En daarvoor krijg ik van haar alle ruimte. Om mijn pijn zelf te onderzoeken. Om de oude wonden die onze liefde nu aanraakt te helen. Om daarna samen weer in contact te delen wat “ons” allemaal met ieder van ons doet. Tijdens het worstelen, kunnen wij elkaar soms wel eens kwijt zijn. Echter blijven wij beide ook dan nog de diepe verbinding onder de aangeraakte pijn voelen. Zo helen onze intense intieme ontmoetingen oude wonden. Worden onze verbindings- en verlatingsangsten steeds een beetje kleiner. Daardoor de verbinding groter, dieper, voller. En dan weer die angst, om in die grootsheid te verdwijnen. Twee stapjes vooruit, ééntje terug. Zo dansen wij samen onze dans. Samen op de bergtoppen van geluk, liefde en verbinding.

---

Ben jij trouw aan jouw levensstroom? Of blokker jij om een of andere reden? Ik loop graag en met een liefdevol open hart een stukje naast jou tijdens jouw zoektocht. 

Authentieke zichtbaarheid

 

Ik ben een beuk.

Ik ben en een berk. Ik ben een spar.

Ik ben een machtige eik.

Ik ben ook een Magnolia.

Echter zo vol bloeien als zij, dat durf ik nog niet.

 

Zo eindige ik mijn vorige blog. Een blog die mooie reacties bracht. Van waaruit mooie ontmoetingen ontstonden. Onder andere via die ontmoetingen kon ik mijn omgang met Yang-energie onderzoeken.

Hoe bekijk ik de werkelijkheid?

Verschillende mensen attendeerde er mij op dat ze mij niet herkende in het beeld wat ik omschreef. Vooral het niet vol bloeien, dat zagen zij anders. Blijkbaar bloei ik volop in de ogen van de ander. Doordat ze dat aan mij teruggave, kon ik het van ze aannemen. Door het werkelijk aan te nemen, kon ik ook voelen dat zij gelijk hadden. Kon ik voelen hoe fijn het is om werkelijk gezien te worden door de ander. Wat er ook gelijk is, is verdriet. Het gevoel van gemis. Onbewust vermijd ik die pijn. Vermijd ik die pijn door net te doen alsof ik niet bloei. Niet voluit in ieder geval. Een verdedigingsmechanisme tegen oude pijn. Door de bloei klein te houden, houd ik het vat van oud gemis en eenzaamheid controleerbaar. De deksel er in een keer af halen voelt te groot. Echter is dat werkelijk ook zo? Of zit ik nog vast in een verdedigingsstrategie die niet meer past bij het pad waar ik mij nu bevind?

Door wie zijn ogen bekijk ik de wereld?

Ik begon te onderzoeken wat mijn eerste gedachtes/gevoelens waren. En of die gedachtes/gevoelens voor mij wel als authentiek voelde? Zo kwam ik op straat een man tegen. Ik kende deze man niet. Echter zijn voorkomen. Lang haar, pet, baardje. Direct had ik een stevig negatief oordeel over deze man; “klaploper” nu ik zo bewust mijn aandacht daar op vestigde, schrok ik enorm van mijn eigen oordeel. Ik ademde een keertje door de schrik heen. Nu kon ik voelen, dit oordeel. Deze manier van kijken. Die is niet van mij. Nu zag ik een zachtaardige jongeman die meer zichzelf was, als ik met mijn oordeel. Zo moet ik ook eerst door een oordeel ademen als ik wandel op een pad voor paarden of een mountainbike route. Dat pad is niet voor een wandelaar. Voordat ik dat pad kies, heb ik door mijn regeltjestrouw heen te ademen. Regeltjestrouw die ik ooit mijzelf heb opgelegd. Voor welke reden? Geen idee. Echter is dat in het nu nodig? Absoluut niet!

Valse yang

Yang-energie is een energie die naar buiten is gericht. Die creëert. Met die regeltjestrouw creëerde ik een valse yang-energie. Die waarschijnlijk ooit ontstond om in die fase van mijn leven een soort van veiligheid te creëren.  Een kader, waarbinnen ik mij veilig waande. In het nu is het omgevormd tot een soort gevangenis. Zorgt het voor stagnatie. Ik richt me wel naar buiten, echter niet op een natuurlijke authentiek stromende wijze.

Authentieke yang

Deze week zou ik samen met mijn broertje aan de wandel moeten zijn in Noord-Frankrijk. Helaas gaat dat in deze tijd niet. “Terug aan het werk”; zei mijn valse yang. “Ho eens even”: zei mijn authentieke yang. “Je hebt toch vrij? Je bent toch op vakantie deze week? Laat die energie is stromen. De natuur nodigt je van harte uit”. JAAA. Die voel ik. Ik wil wandelen. Iedere dag. Precies zoals gepland. Niet met mijn broer, want die ging naar zijn werk. Ik voelen. Dan zend ik de energie uit naar het universum om met andere mooie mensen te wandelen. En ik reik gewoon zelf uit naar een paar leukerds. En, wat denk je? Ja hoor. Iedere dag met een mooi mens op pad geweest. Behalve donderdag. Dat lukte niet. Ik liet het gaan.

Flower power        

Dinsdag kwam er via Facebook een bericht van Judith voorbij. Ze deed haar camperbusje in de verkoop. Gelijk kon ik voelen. Dat is een droom die ik al jaren heb. Echter die ik door mijn valse yang niet durf te volgen. Te veel oordelen erop. Haar busje nodigt uit tot nog een paar extra vooroordelen van mijn kant. Een op en top hippie, flower power busje. Via mijn valse yang zou ik daar nog niet dood in gezien willen worden. Echter mijn onderzoek van de afgelopen dagen heeft mijn pure authentieke yang wakker gemaakt. En die riep alleen maar JAAAAAAAAA!!!!!! Ik direct contact gelegd met Judith. Wat bleek? Ik was de tweede die reageerde. Direct mijn valse yang die dat wel prima vond. Dat ik het maar weer uit mij hoofd moest zetten. Gelukkig had ik al in mijn eerste berichtje mijn verlangen en de angsten van mijn valse yang gedeeld. Daardoor kreeg ik een prachtig antwoord van Judith. Een antwoord waar mijn pure yang op resoneerde. Die nacht bleef die dus aan. Kwamen er allerlei plannen tevoorschijn hoe ik het busje ook voor mijn werk kan gebruiken. Ik die morgen dus weer reageren. Dat ik heel graag naar het busje wil komen kijken. Het gevoel in mij wil opnemen. De ervaringen van Judith wil horen. Ook als het busje al verkocht zou zijn. Ik was meer als welkom. Dus ging ik die avond op bezoek bij het busje. Bij Judith en haar vriend. Wat een prachtige ontmoeting had ik met hen. En wat bleek? Nummer één was afgehaakt. Dus ik kreeg mijn kans. De kans dit ik direct nam. Zodoende mijn leeg gebleven donderdag alsnog gevuld.

Zichtbaarheid

In mijn vorige blog schreef ik over mijn angst voor zichtbaarheid. Dat ik de toppen van de bergen van geluk, liefde en verbinding vermijd. De zichtbaarheid die daarbij hoort boezemt mij angst in. Nu, met dit hippie busje kan je mij niet meer missen. Mijn angst voor zichtbaarheid kan ik niet meer vermijden. Zodra ik de weg op ga, sta ik op de top van de berg. In kwetsbare zichtbaarheid. Mijn valse yang draait in mijn maag. Mijn pure yang danst. Die wil eropuit. De wereld in. Gaan kamperen op de toppen van de bergen van geluk, liefde en verbinding. Wie weet wat en wie ik daar allemaal mag ontmoeten. Mogelijk is de zichtbaarheid met dit busje niet authentiek. Mogelijk volg ik een pad wat niet klopt. Mogelijk zijn dit belemmerende gedachten van mijn valse yang? Dan kom ik weer in twijfel. Gelijk is daar mijn pure yang. Die mij een schop verkoopt. Ga op reis. Ga ervaren. Ga genieten. Tijdens het avontuur voelen we wel waar we zijn. Waar we naar toe mogen. Leef!

 

Ik draag vrucht als een beuk.

 Ik breng de rust van de geur van een sparrenbos.

Ik glans als een berk

Ik ben een machtige eik.

Ik bloei als een Magnolia. Vol uit, zoals het leven.

---

Vanuit welke beweging leid jij je leven? Puur en authentiek? Of via aanpassing en beperkende gedachten? Wil jij onderzoeken hoe jij daar mee anders kunt omgaan? Ik loop graag en met een liefdevol open hart een stukje naast jou tijdens jouw zoektocht.

 

 

 

 

 

Levensstroom

In november schreef ik over mijn beweging rondom plek in- en aannemen. Afgelopen weken, wederom mijn bewegingen daarin mogen maken. Dit dankzij de ruimte die deze bijzonder tijd mij biedt. Volledig mijn plek innemen, blijkt keer op keer een klus voor mij. Ik neem je (wederom) mee in mijn steeds terugkerende taak.

Jezelf ontmoeten via de ander

Enkele vrienden waren al gestart om mij er zo mee en dan liefdevol op te wijzen. Iets wat ik vakkundig afwimpelde, ontkende of negeerde. Een vriend die het thema van in- en aannemen ook zo goed kent. Een collega waar ik net een prachtig traject mee gestart was. Zeer succesvol. Zij vroeg of ik wel de tijd nam om dat succes aan te nemen? Op een ander moment stelde zij de verdiepende vragen: “of ik altijd, 24/7 bezig was met diepgang/bewustzijn?” Of er ook ruimte was voor lichtheid en humor? Een mooie vrouw waar ik pas mee in contact ben gekomen, die een bepaalde “zwaarte” bij mij waarnam. Iedere keer kon ik voelen dat mijn eerste beweging een beweging van ontkenning of bagatellisering is. Via die beweging kan ik deze ontmoetingen dan verlaten. Kan ik weg blijven uit het licht wat zij op mij schijnen. Echter hun opmerkingen waren wel bij mij binnen gekomen. Het bleef daardoor haar werk bij mij van binnen doen.  Zodoende kon ik waarnemen dat al die opmerkingen van verschillende kanten in principe op hetzelfde punt uitkomen. Er zit stagnatie in het innemen van mijn plek. Vol in het licht gaan staan? Ik vermijd het.

Land van Rouw

Omgaan met rouw. Daar heb ik mij de afgelopen tien jaar in gespecialiseerd. Een thema dat ik de vijfendertig jaar daarvoor vakkundig vermeed. In de laatste tien jaar heb ik mijn rouwlandschap tot een paar cijfers achter de komma in kaart gebracht. Mede daardoor is het rouwdal voor mij een veilig gebied. Een veilige haven. De heuvels van geluk, liefde en verbinding? Die ben ik nu aan het ontdekken. Aan het bewonen, aan het cultiveren. Deze heuvels zijn echter nog maar de voorlopers van de bergen van geluk, liefde en verbinding. Het zijn die bergen die mij onbewust angst inboezemen. Angst om er naar uit te reiken. Angst omdat ik op die toppen zo zichtbaar ben. En zichtbaar zijn, is kwetsbaar zijn. Naast die angst heb ik nog mijn loyaliteitsbeweging. Loyaal aan Roos. Mijn tweelingzus die het leven voor onze geboorte al verliet. Waarom mag ik wel de toppen van geluk, liefde en verbinding beklimmen en zij niet? Zij niet, ik niet. Is een beweging die ik dan keer op keer maak. Door deze angst en misplaatste loyaliteit neem ik mijn plek niet in.

Bergen van geluk, liefde en verbinding

Berggids zijn voor een ander? Geen enkel probleem. Een ander begeleiden in zijn of haar beweging van plek in- en aannemen. Mijn specialiteit. Is dat zo? Ja en nee. Ja, ik begeleid de ander op de reis naar die bergtoppen toe. Een bergreis begint namelijk in het dal. Vanuit dat dal word ik ook altijd benadert door mijn klanten. Ze zijn in dat dal beland. Om wat voor reden dan ook. En in dat dal lopen ze verdooft en verdwaald rond. Dat dal is mijn veilige haven. Daar weet ik de weg. De weg door dit doolhof richting de heuvels ken ik als mijn broekzak. Het pad de heuvels in is mij intussen ook vertrouwd. Echter vanuit die heuvels de bergen in? Op dat bergpad ben ik nog onervaren. Hoe meer we richting de top van de berg bewegen, hoe meer ik medereiziger word in plaats van gids. Richting de top, ontmoet ik mijn angsten en misplaatste loyaliteit. Daar stagneert mijn levensstroom.

Spierspanning als dam

Ongemerkt beweeg ik mij al regelmatig op een of ander bergpad. Zonder het bewust waar te nemen ben ik van de heuvels de bergen in getrokken.  Als een moeiteloze stroom. Als een rivier die de bergen op stroomt in plaats van af. Dat aannemen is te groot. Aannemen dat ik mijn leven goed op orde heb. Het goed gaat met mijn kinderen. Mijn bedrijf goed loopt. Ik op mooie wijze mijn werk uitvoer. Trots durf te melden dat ik veelal zeer tevreden klanten heb. Dat alles, maakt dat ik onbewust een dam op werp. Mijn angsten creëren een vertraging. Een vernauwing in die rivier. De moeiteloze stroom waarin ik mijn werk doe, saboteer ik. Het kan natuurlijk altijd beter. Ik kan nog wel wat meer klanten bedienen. Ik “moet” een nieuw project ontwikkelen voor die ene nog niet bereikte doelgroep. Door deze bewegingen, laat ik geen ruimte om ervan te genieten, om in het moment te zijn. Van het uitzicht te genieten op deze heuveltop. Of mogelijk al de voet van een berg, of hoger. Ik neem het niet aan! Ik bouw onnodige spierspanning op. Schouders eronder en door gaan. Spierspanning in mijn schouders en nek laat mij vertrekken uit mijn bekken. Door de disbalans in mijn lijf komt mijn adem niet meer zo diep. Door minder diep te ademen krijgen mijn spieren en organen minder zuurstof. Plots bevind ik mij in een energie slurpende spiraal. Een spiraal die mij weer terug stuwt richting de beschutte heuvels of de veilige haven van het (rouw)dal.

 Geef mij maar ellende, dat heb ik geleerd te doorleven.

Geef mij geluk en ik verstijf. Ik bevries.

Geen idee hoe dat aan te nemen.

Zijriviertjes

De kracht uit de moeiteloze stroom van mijn levensrivier verminder ik ook door het maken van zijriviertjes. Zijriviertjes genaamd afleiding! Ik laat energie weg vloeien in een yang en Yin zijrivier. Ik nam waar dat ik redelijk obsessief aan het sporten was geslagen. Minimaal drie keer in de week dook ik de sportschool in. Ik ging kopje onder in deze Yang rivier. De Yin zijrivier heet passiviteit.  In deze rivier dobber ik op de stroom van sociale media en Netflix.

Balans van Yin en Yang

Afgelopen week was er een grote volle maan. Deze sterke yin-energie hield mij uit mijn slaap. Ik lag te woelen in bed. Een appje van een kennis: “Ook aan het genieten van de natuurkrachten?” Genieten dacht ik? Ik was tegen die stoom aan het in zwemmen. Het is midden in de nacht. Dan dien je te slapen. Aan die regel wenste ik mij te houden. Met een flink portie Yang-energie was ik er mee in gevecht . Tegen de stroom van het leven in bewegen. Wat een inzicht. Met mijn eigen Yin-energie kan ik goed contact mee maken. Mijzelf overgeven aan mijn Yang-energie vind ik een stuk moeilijker. Die energie is zo vurig. Zo vol aanwezig. Ik durf het niet aan om die los te laten. Om mij daaraan over te geven. Het is zo’n oncontroleerbare kracht. Tenminste die angst leef ik.

Nu zette ik hem in als controle middel. Een soort van valse Yang. Ja, dan gebruik ik hem. Om een of ander reden heb ik er dan controle over.  Overgave. Overgave aan mijn eigen pure Yang-energie. Dat is iets van een andere orde. Daar zit nog een flinke onderzoeksvraag. Nu ik het waarnam, liet ik de valse Yang los.  Ik gaf me over aan de kracht van de maan. Heerlijk in deze yin stroom mee bewogen. Midden in de nacht in mijn badjas in het maanlicht gezeten. Moeiteloos mee bewegen met de beweging van deze levensstroom. Dobberend op deze Yin-energie, dacht ik; Yang-energie, ik ga de relatie met je aan. Aan- en innemen. Ik leer het wel.

Ik ben een beuk.

Ik ben en een berk. Ik ben een spar.

Ik ben een machtige eik.

Ik ben ook een Magnolia.

Echter zo vol bloeien als zij, dat durf ik nog niet.

 

---

Wil jij jouw beweging van aan- en innemen onderzoeken?  Wil jij ontdekken wat maakt dat jij niet tot bloei komt? Waarom jij die bergtoppen niet beklimt? Ik loop graag en met een liefdevol open hart een stukje naast jou tijdens jouw zoektocht.

Diffuus verlies.

Wat zijn we met zijn alle in een bijzonder tijd beland. Iedereen loopt nu ergens wel tegen een verlieservaring aan. Verlies van vrijheid om te gaan en staan waar we willen op het moment dat wij dat willen en met wie dat wij dat willen. Dat alleen al zet allerlei processen in beweging. Ik neem je graag mee in mijn bewegingen.

 Déjà vu

Aan huis gekluisterd zijn. We ervaren het nu allemaal. In 2011 en 12 ervaarde ik dat al eens. Eerst met een stevige burn-out gewoon weg de energie niet hebbend om überhaupt van de bank af te komen. Toen ik daarvan langzaam opkrabbelde zat ik nog gevangen in een schuldsaneringstraject. Zonder baan en zonder financiële middelen. Dan blijkt dat de deur uit gaan, zonder dat het redelijk snel ook geld kost een hele uitdaging. Die periode heeft mij enorm creatief gemaakt. Echter het was ook geregeld heel eenzaam. Nu ik op dit moment weer extra veel thuis ben, kan ik mee en dan die eenzaamheid van toen voelen. Toen was dat te groot voor mij en drukte ik dat gevoel weg en ging ik gewoon door. Door met zoeken naar een baan. Zoeken naar creatieve oplossingen om de laatste week van de maand nog geld te hebben om eten te kopen. Door de eenzaamheid van toen, nu toe te laten. Kan ik direct daarna voelen hoe trots ik ben op de plek waar ik nu ben. Wat ik in de afgelopen jaren zelfgecreëerd heb. Zo lopen mijn emoties op en neer van het diepe dal van existentiële eenzaamheid naar de hoge berg top van volledige trots.

Lock Down

Als jonge varkenshouder zat ik al eens in een totale Lock down. Ongeveer vijfentwintig jaar geleden had een ander virus de totale Nederlandse varkenshouderij in een houdgreep. Het varkenspestvirus zorgde ervoor dat wij van ons bedrijf een onneembare vesting maakte. Niemand die er niet per se hoefde te zijn werd geweerd. Ik zelf verliet het bedrijf alleen bij hoge uitzondering. Alles om mijn vee gezond te houden. Terwijl de stallen overvoller raakte, immers bij een vermeerderingsbedrijf blijven er maar dieren bij komen. En afvoeren was verboden. Steeds meer dieren te verzorgen, die intussen in hokken zaten die veel te vol waren. Iedere dag het leed van die dieren moeten aanschouwen en je stinkende best blijven doen om de beste zorg te geven die je kan. Een onmogelijke spagaat. De overheid verzond een oplossing. Iedere twee weken de nieuwgeboren dieren komen afmaken. Dan mocht ik als jongen van midden twintig dan die dode dieren uit mijn stal halen en naar de straat brengen waar ze samen met een soldaat (die waren ingezet om deze operatie te coördineren en controleren) deze dieren in een te verzegelen ton doen. Ik kan nu zo voelen hoe ik daar mijn emoties heb uitgeschakeld. Verstand op nul en doen wat er gedaan moest worden. Mijn ouders, waar ik het bedrijf samen mee draaide, bleven dan uit de stal. Zij konden het niet aanzien. En ik zorgde dus ook voor hen. Door het alleen te doen. Ik kan nu voelen dat ik ze toen gemist heb. Ik bood aan om het alleen te doen. Echter zij hadden ook dat aanbod kunnen afwijzen. Dit was iets om samen te doen. Dat is wat ik nu voel. Weer die eenzaamheid. En af en toe laat ik nu een beetje de pijn toe van toen. Ik was geen varkenshouder om dieren zo af te maken. Die pijn echt toe laten is blijkbaar nog steeds te groot.

Kans in het nu

De situatie die Corona geeft brengt mij dus kansen om bezig te zijn met mijn diffuus verlies. Verlies waar ik niet meer bewust van was. Wel bewust dat ik dat heb meegemaakt. Echter niet bewust hoe groot het toen was. Niet bewust dat er nog niet genomen rouw op deze punten zit. In de ruimte die ik nu heb. Gesterkt door de omstandigheden die er nu zijn, opent dat bij mij deze oude wonden. Ik pak de kans om deze in het nu te helen volledig aan. Ik voel er zelfs dankbaarheid bij.

Nieuw verlies

Ook ik voel iedere dag de gevolgen van deze uitzonderlijke omstandigheden. Alle groepsactiviteiten die ik aanbied. Geannuleerd. Wandelingen in het bos, even niet mogelijk op de manier hoe ik normaal werk. Activiteiten waar ik naar uit keek. Waar ik van genoot. Waar ik mijn kwaliteiten in kwijt kan. Ik buig voor dat verlies. En voel dan direct hoe blij ik ben met mijn vak. Hoe trots ik ben op de activiteiten die ik aanbied. En realiseer mij direct dat ook hier diffuus verlies ontstaat. Want ook nu is het te groot. Geen zicht op een wanneer we terug keren naar een nieuwe vorm van normaal. Want ik weet uit ervaring, het word niet meer zoals het was.

Toekomst

Het voordeel van nu, we zitten er met zijn alle in. De hele maatschappij. Dan verbindt. Ik hoop dat het niet te lang duurt en dat de economisch gevolgen voor iedereen binnen de perken blijven. Ik hoop ook dat wij als maatschappij er goede lessen uit halen. Zodat we de nieuwe werkelijkheid opbouwen met een open hart voor al wat leeft. Dat wij met elkaar in verbinding blijf op wijze die er nu overal ontstaan.

Merk jij dat je jezelf wat verliest in dit gebeuren? Nu, of in de toekomst? Ik loop met liefde een stukje met je mee, om te onderzoeken welke verlies jij nog mag vastpakken. Om het daarna volledig los te kunnen laten. Je bent van harte welkom.

Decenniumwissel 2010-2020

De jaarwisseling. De feestdagen aan het einde van het jaar, dat is niet mijn tijd van het jaar. Begin deze eeuw overleed mijn moeder op het einde van nieuwjaarsdag. Gevolgd door mijn grote broer op oudjaarsavond, exact tien jaar later. Feestelijk vind ik deze donkere dagen dus niet. Altijd een rouwrandje. Niet iedere jaar hetzelfde, dit jaar was het voor mij weer een stuk intenser als de afgelopen jaren. Net als je denkt, ik ben er doorheen meld de rouwarbeid zich weer in alle hevigheid. Ik heb er de afgelopen maanden weer volop tijd voor mogen reserveren. (Vandaar dat jullie mijn blog eind vorige maand gemist hebben.)

2010; Overlijden grote broer John

Ik liep al zeker anderhalf jaar te balanceren op het randje van een ravijn. Mijn oude leven brokkelde in rap tempo af, terwijl ik nog niet durfde te vertrouwen op het nieuwe. Ik durfde de sprong het ravijn in niet te maken. Toen overleed mijn broer. Zijn dood duwde mij abrupt het ravijn in. Verdoofd, verbaast, verdwaald bevond ik mij plots op de bodem van dat ravijn. De eerste helft van 2011 heb ik in die staat rondgelopen op de bodem van dat ravijn. Toen kwam beetje bij beetje het besef, dat ik niet was overleden. Echter leven deed ik ook niet. Om mijn leven werkelijk te leven, had ik de bodem van dit ravijn te verlaten. Ik mocht dus op zoek naar de weg naar boven. Op zoek naar een weg die er niet was. Die had ik zelf te creëren. Die weg creëren begint met de eerste stap. Gevolgd door de volgende stap. En de volgende en de volgende en de volgende….

Met enige regelmaat valt er dan toch nog een brokstuk van je oude leven het ravijn in. Die ik dan op mijn hoofd kreeg. Gevolg; ik viel weer een stuk naar beneden. Echter ik ben nooit meer teruggevallen tot op de bodem. En ik ben blijven klimmen. Stap voor stap. Soms ruste ik even. En genoot ik vooral van het uitzicht dat ik al had. Heel soms maakte ik mij ook zorgen over de immense reis die ik nog moest maken naar boven. Echter meestal, mag ik nu vaststellen, genoot ik van de reis.

2015; Ik ben boven.

Aan het einde van 2014 kon ik het ravijn verlaten. Ik was aan de andere zijde boven gekomen. Klaar om te starten met mijn nieuwe leven. Geen brokstukken van het oude die op mijn hoofd kunnen vallen. Vertrouwen gekregen in mijn eigen kwaliteiten. Op 2 januari (de officiele overlijdingsdag van mijn moeder) 2015 schreef ik mijn nieuwe bedrijf in bij de KvK.  Een startend bedrijf heeft natuurlijk nog geen enkele klant. Ik mocht mijn eigen werkstijl gaan ontwikkelen. Weer mocht ik een pad maken door het te gaan. De ervaringen van uit het ravijn klimmen kwamen daarbij goed van pas. De eerste klanten kwamen. De opstellingenavonden begonnen te draaien. Ik durfde door deze succeservaringen steeds meer te vertrouwen op mijn eigen kunnen. Op mijn diepere weten. Steeds meer ging ik werken vanuit dat diepere weten. Durfde ik te volgen wat zich aandiende. Ik reikte uit naar mensen om samen te werken. Vriendschappen ontstonden vanuit die uitreiking. Mijn nieuwe wereld kreeg er een verdieping bij. Stapje voor stapje bouwde ik in deze nieuwe werkelijkheid een nieuw (t)huis. Tijdens dit bouwen herontdekte ik steeds weer een laagje van mijn authentieke ik. Laagje voor laagje kwam ik thuis bij mijzelf.

Winter 2019/2020.

Toen belande ik in deze winterperiode. Vijf jarig jubileum van mijn bedrijf voor de deur. Ongeveer tien jaar geleden werd ik ziek, waardoor ik langzaamaan moest toegeven dat ik mijn werk niet meer kon doen. Aan het einde van dit jaar is mijn broer gewoon al tien jaar dood! Half november woonde ik negen jaar op en met mijzelf. Dus ook daar nadert het tien-jarig jubileum. Plots was alles weer daar. De hele reis van diep vallen het ravijn in. De weg zoeken naar boven. Daar weer wat opbouwen. Trots zijn op wat ik gepresteerd heb. Op hetzelfde moment voelen wat ik toen niet kon voelen. Het verlies. Wat te groot was. Ik werd er weer even helemaal in getrokken. Ik liet me erin trekken. Ik gaf mij eraan over. In dat overgeven zit mijn grootse winst. Het gene waar ik zo trots op ben. Als ik voel dat rouw zichzelf aandient, sluit ik de deur niet meer. Nee, ik laat het binnen. Zo trots dat ik dat volledig kan. De winst van 10 jaar een pad maken. Stap voor stap.

Mijn oerwond.

Omdat ik beried was/ben om de deur open te houden was daar plots over al wat er gebeurde heen ook weer het gemis van Roos. De zus die halverwege onze zwangerschap het leven liet. Deze winter maak ik (zoals jullie in mijn vorige blogs getuige mochten zijn) een prachtige reis. In verbinding met enkele moedige vrouwen mag ik uitzoeken hoe dat bij mij werkt; het vervullen van een diep verlangen. De dynamiek tussen een man en een vrouw in een diepe liefdesrelatie. In die zoektocht duikt dan steevast Roos op. Onbewust leg ik deze moedige dames de druk op om aan die verbinding te tippen. Ik begrijp heel goed dat ik ze opzadel met een onmogelijke opgave. En toch keer op keer mag ik voelen dat ik haar zo mis. Dat ik onbewust een invulling zoek voor die lege plek.

Balans.

Bij de afgelopen decenniawissel heb ik zo ervaren dat er balans komt als alles zijn plek mag hebben. Als ik de rouw binnen laat als die op de deur klopt. Als ik het verdriet en het gemis de ruimte geef die het verdient. Ontstaat er aan dezelfde tafel plots ook de ruimte voor het geluk wat ik in mijn leven heb. Mag trots aanschuiven aan tafel.  Als mijn boosheid over hoe sommige zaken zijn gelopen door de kamer mag razen, dan komt er ruimte voor mijn bewustzijn op de enorme persoonlijke groei die ik de afgelopen tien jaar heb doorlopen.

Ik stond dus even stil, om dit alles ruimte en plek te geven. En om te genieten van het uitzicht. Met ontzettend veel trots terugkijkend op de weg die ik heb afgelegd. Vol met vertrouwen in de toekomst. Het beste mag nog komen.

---

Hoe ga jij om met jouw rouw? Neem jij hem? of druk jij het weg? Ik loop graag een stukje met jou mee om dat te onderzoeken. Je bent van harte welkom.

 

 

 

 

 

www.michaelgraste.com

Coach zoekt vrouw.

Vorige maand schreef ik over de lessen die ik kreeg rondom het innemen van mijn plek. Over ontmoetingen die mij duidelijk maakte dat ik dat niet voluit deed. Ik schreef dat ik werk zou gaan maken van het innemen van die plek. Wat ik toen niet schreef; dat ik daar al mee begonnen was. Deze blog gaat over de rollercoaster die er volgde op dat plek innemen.

Lessen.

De ontmoeting met Daan. De vriendin die mij bij de arm pakte en er zo voor zorgde dat ik meteen volledig in mijn mannenplek gleed. Dat moment, dat maakte dat ik die nacht lag te draaien in mijn bed. Die ontmoeting die volgde op het afscheid van Teun. Een jongeman die voluit leefde. Deze ervaringen dwongen mij om mijn plek volledig in te nemen. Zij zorgde ervoor dat ik middenin de nacht wakker werd. Dat ik lag te woelen. Dat mijn verlangen, wat ik onderdrukte, verkleinde, mij letterlijk wakker hield. Mijn verlangen wilde geleefd worden. Die nacht kon ik niet anders, als uitreiken. Uitreiken naar die ene speciale vrouw. Ik had haar nog niet ontmoet. Echter ik wist, ergens is zij.

Uitreiken.

Midden in de nacht schreef ik een oproep aan: “alle vrijgezellen vrouwen van Nederland” ik zocht er een flinke hoop mooie plaatjes van spreuken bij. Plaatsje die ik in de loop der tijd op mijn telefoon had verzameld. Ik deelde dit bericht via mijn Facebookpagina. Ik deed dit zonder erbij na te denken. Het moest! Direct naar het verzenden, viel ik in slaap. Door simpelweg mijn verlangen plek te geven, kwam er al rust in mij. Na een paar uurtjes heerlijk slapen werd ik mooi op tijd weer wakker. Meteen voelde ik het verlangen om een flinke wandeling te gaan maken. Dat verlangen ook gevolgd. Ik genoot in het stille bos. Ik voelde mij erg verbonden. Verbonden met de natuur, echter ook zo verbonden met mijzelf. Ik voelde hoe ik ontspannen in mijn lijf zat. Heerlijk om daar zo bewust van te zijn. Met de wetenschap dat daarin de afgelopen jaren veel is gebeurd. Van overspannen naar de ontspanning van deze morgen. Mijn hoofd was ook kalm. Geen gedachte. Met niets bezig. Gewoon zijn op de plek waar ik liep. Eén met mijzelf en de omgeving. Totdat ik weer thuis was.

Aannemen.

Thuis keek ik op mijn telefoon. Mijn Facebook was ontploft. Prachtige reacties op mijn oproep.  Verschillende vrienden die mijn oproep hadden gedeeld. Vriendschapsverzoeken van vrouwen. Tig berichten via Messenger. Plek innemen door het bericht te delen was één. Nu stond ik plotseling voor opdracht twee. Aannemen wat er dan allemaal komt. Dat bleek ook een klus voor mij te zijn. De twee dagen die volgde ben ik bijna alleen maar bezig geweest met aannemen. Te reageren op de berichten. Vriendschapsverzoeken aannemen. Profielen van vrouwen bekijken, enz. In de ochtend van dag twee kon ik zo voelen dat de ontspanning die ik ervoer tijdens de boswandeling volledig uit mijn lijf was verdwenen. Mijn lijf stond op spanning. Mijn hoofd kookte over. Ik was al dit moois niet meer aan het aannemen. Ik was doorgeslagen naar overleven. Ik was opgestegen naar mijn hoofd. Ik stond bijna op een punt om een Excel bestand te gaan maken om de vrouwen in te gaan zetten. Tijd om uit te reiken naar vrienden. Vrienden die mij konden helpen om mij terug te brengen naar die ontspannen staat van zijn.

Lemniscaat van innemen en aannemen.

Ik nam mijn vriendenplek in. Van daaruit reikte ik uit naar een paar van hen. En zij waren er voor mij. Ieder met zijn of haar eigen kwaliteiten. Ieder op de perfecte manier. Heel bewust kon ik kiezen, die heb ik hiervoor nodig. En die daarvoor. En het klopte perfect. Wat een rijkdom om zo’n mooi pallet aan vrienden te hebben. Heel bewust dat ook aangenomen. Zo liep ik de afgelopen weken heel bewust een lemniscaat van aannemen en innemen. Innemen en aannemen. Wat is er eerst? Een lemniscaat heeft geen begin of eind. Wat het wel heeft is een midden. Een hart. Vanuit dat midden, mijn hart, schreef ik het bericht aan deze vrouwen. Door nu aan- en in te nemen kom ik keer op keer weer uit in dat midden.

Leven van uit het hart.

Precies daar ging mijn oproep over. Mijn verlagen om te leven vanuit het hart. Dat orgaan als kompas gebruiken. Daarop durven te vertrouwen.  Door deze oproep te (durven) doen, kom ik in gebieden die voor mij nog onbekend zijn. Mijn hart bracht mij daar. Ontdek ik nog niet ontgonnen gebieden in mij. Gebieden waar ik het bestaan van wist. Echter dit zijn gebieden die ik niet in mijn eentje bereiken kan. Deze gebieden zijn alleen maar te betreden in verbinding met die ene. Het gebied van de partnerrelatie. Een partner die ook de moed heeft om te leven vanuit haar hart. Een partner die ik maar niet tegen kwam. Plots, nu ik mijn plek in al zijn kwetsbaarheid inneem, blijken er een hele stapel vrouwen te zijn met hetzelfde verlangen. Door zelf in het licht te gaan staan, kwamen ze van alle kanten op mij af.

Verbinden.

In de dagen die volgde op mijn oproep heb ik zo veel over mijzelf geleerd. Over hoe ik reageer op situaties. Hoe ik naar mijn hoofd ga als ik een situatie niet meer overzie. Als er te veel emotie komt, dan ga ik naar de overleving van mijn hoofd. Hoe ik voortaan durf uit te reiken naar hulpbronnen. Waar ik een paar jaar geleden nog alles alleen deed. Hoe ik met een klein beetje hulp van die hulpbron dan zo makkelijk weer terug keer in de verbinding met mijn lijf. Dat de verbinding tussen hart en bekken vrij snel te herstellen is. Dat ik redelijk makkelijk waarneem dat die verbinding verdwenen is. Of in ieder geval aan het loslaten is. Dat ik een heel rustig hoofd heb, als die lijfelijke verbinding goed is. Dat mijn lijf eigenlijk altijd rustig is, totdat mijn lijf de onrust van mijn hoofd gaat volgen. Dat mijn hoofd redelijk rustig blijft als mijn hart en bekken in verbinding blijven. Dat die verbinding ervoor kan zorgen dat ook mijn hoofd een bepaalde rust behoudt. Zelfs als het onrustig is. Dat die twee een andere energie kunnen hebben. Dat dat mag.

Normen en waarden.

Ik leerde hoe mijn eigen normen en waarden zijn ingesteld. Als er zo’n overweldigende hoeveelheid reactie op je af komen, hoe ga ik daar dan mee om? Wat heb ik de afgelopen weken vaak aan boer zoekt vrouw gedacht. Hoe doe ik dat?  Mijn aandacht verdelen over meerdere vrouwen op hetzelfde moment? Ik ervoer al snel dat ik dat niet kon. Het voelde voor mij respectloos. Zo mooi om deze interne dilemma’s ook gewoon via Messenger met een aantal leuke vrouwen te mogen delen. Hierover van gedachte te mogen wisselen. Op dat moment die verbinding al te mogen voelen. Ervaren dat daarmee al een deel van mijn verlangen vervuld werd. Van daaruit wederom kunnen ervaren dat mijn hart weet wat te doen. Daar dan ook werkelijk het lef voor hebben, dat is wat anders. Daarvoor heb ik eerst langs innerlijke stemmen te gaan. Stemmen van angst. Uitreiken blijft voor mij gaan over een oude wond van niets ontvangen op mijn uitreiking. Neiging die ik dan als eerste heb, is niet uitreiken. Echter als mijn bekken ook mee doet. Dan heb ik het lef, ondanks de angst, toch uit te reiken. Het lef om te kiezen. Zo koos ik voor die ene vrouw. Met haar ging ik deze reis verder onderzoeken. Ontdekken.  Ik reikte uit, en zij zie ja. Daar werd een diepere verbinding gelegd.

In de ontmoeting zit de verdieping.

Twee ontmoetingen had ik met haar. Ze liet mij ervaren dat ik veel meer in hokjes denk, als ik zelf wil toegeven. Ik had er zelfs een stevig oordeel over. Dankzij de ontmoeting met haar, heb ik daar nu een nieuw inzicht over. De hokjes geven mij een kader. Als ik dat kader heb, geeft het mij rust. Vanuit die rust kan ik het kader van het hokje dan weer loslaten. Ze confronteerde mij weer eens een keer met mijn angst voor mijn eigen grootsheid. Een angst waarvan ik wist dat ik die heb. Echter dat een “vreemde” dat meteen doorzag. Dat was een nieuwe ervaring. Deze ervaring geeft mij het inzicht, als je werkelijk een diepere verbinding met elkaar durft aan te gaan, dan kijk je op een andere laag. Dan zie je meer van de ziel. Die verbinding hadden wij samen snel gelegd. Echter er kwamen voor mij ook vrij snel signalen, inzichten dat wij op andere manieren naar onze toekomst keken. Wat ik dan zo goed ken uit mijn verleden is mij aan gaan passen aan de werkelijkheid van de ander. Ook nu nam ik waar dat ik die neiging had. Hoe mooi om dit bewust te mogen ervaren. Bewust om te ervaren hoe moeilijk ik het dan vind om hiermee tevoorschijn te komen. Zelf zo bang voor afwijzing dat ik de ander de pijn van een afwijzing probeer te besparen. Echter als bekken, hart en hoofd verbonden is, dan kan ik niet anders als kiezen voor mijn waarheid. W. bedankt voor de fijne verbinding. Je hebt voor altijd een plekje in mijn hart.

Rouwen.

De allermooiste les kwam daarna. Ik had de verbinding verbroken. Mijn eerste neiging; direct door. Op zoek naar de volgende vrouw. Ik had immers een hele bups nieuwe “vriendinnen” verzameld. Direct kon ik voelen hoe ik ergens overheen stapte. Ik, de rouw en verliesbegeleider, ik stapte zo over mijn rouwtaken heen. Ik had me met heel mijn zijn verbonden met deze vrouw. Dat was verloren gegaan. Dat heb ik te voelen. Te doorleven. Bijna automatisch negeerde ik dat. Tenminste dat probeerde ik.  Ik werd me er gelukkig meteen bewust van. Weer een cadeau van deze reis.

Toekomst.

Nadat ik mijn rouwtaken had doorleeft wist ik meteen naar welke vrouw ik nu wilde uitreiken. Weer zo’n bewustzijns moment. Toen ik mijn rouw negeerde had ik de neiging om te gaan zoeken in mijn nieuwe “vriendinnenbestand”. Echter nu, na het nemen van mijn rouw, wist ik meteen welke vrouw het moest zijn. Eentje die een prachtig bericht aan mij gestuurd had. Een bericht wat binnen kwam nadat ik al gekozen had voor de eerste vrouw. Waarvan ik nu kon ervaren hoe dat bericht mij toen al zo raakte. Wederom zo’n bewust moment. Dat je achteraf wel het hele gevoel toelaat. Een gevoel wat op het oorspronkelijke moment door mij blijkbaar onderdrukt word of zo? Onze eerste ontmoeting was aan het begin van deze maand. Voordat ik het wist, zat ik alweer in de auto richting huis. Echt ik was al halve wegen huis, voordat ik dacht; “WTF is er zojuist gebeurt?” Zo ontspannen was onze ontmoeting. Haar verhaal, mijn verhaal. Ze gingen vloeiend in elkaar over. Niets spannend. Geen gedachte; “kan ik dit zeggen?” Ik merkte onderweg naar huis dat ik opmerkingen zo gemaakt had. Opmerkingen die niet eerst door een filter waren gegaan.  Zo ontspannen. Zo vertrouwd. WTF? Dus mijn hoofd was verbaasd en werd onrustig. Op hetzelfde moment een hart en bekken die volledig ontspannen bleven. Wat een ervaring. Een vervolgafspraak? Met drukke einde jaar agenda’s moeilijk in te plannen. Mijn hoofd ziet weer redenen om hier onrustig over te worden. Heeft zij onze ontmoeting ook zo ervaren? Vindt zij mij wel leuk? Is voor haar een relatie überhaupt wel nodig? Heeft ze wel ruimte voor mij? Voor ons? En mijn lijf? Volledig rustig. Verbazend rustig. Wederom een prachtige ervaring.

Dank dames. Voor de mooie reis die ik nu al, met jullie hulp, mag maken. Ik kom op nieuwe gebieden in mij, dankzij jullie moed om je met mij te verbinden.

---

Hoe ga jij om met jouw plek? Neem jij hem in? Ten volste? Of heb jij hem misschien helemaal nog niet aangenomen? Ik loop graag een stukje met jou mee om dat te onderzoeken. Je bent van harte welkom.

Teun van Ooyen 28-12-01   9-11-19

Plek; Aannemen en innemen.

Vrijdag 15 november was ik bij de afscheidsdienst van Teun. Zes dagen daarvoor had Teun een noodlottig éénzijdig ongeval met zijn scooter. Teun mocht net geen achttien jaar worden. Teun leefde zijn leven voluit. Die boodschap krijgen wij die middag meermaals. Die boodschap raakte mij. Dieper als ik op dat moment kon bevatten.

Innemen.

Vorige maand schreef ik over mijn samenwonen met de dood. Nu ervaarde ik dat Teun mij een les gaf. Zolang ik zoveel ruimte aan de dood geef, leef ik niet voluit. In feite neem ik mijn plek in het leven niet helemaal in. Dit wist ik wel. Ik heb hierop de afgelopen jaren al redelijk wat werk gedaan. Echter deze maand werd ik vaker op dit gegeven gewezen. Zo was er het appje van Martijn. Een man die ik ooit mocht begeleiden. Hij reageerde op mijn vorige blog; “Ik zie geen strijd. Ik zie iemand die er heel erg mag zijn, dat zelfs de dood dat inziet.” Zijn woorden raakte mij ook al zo onverwachts diep. Als zelfs de dood het weet, waarom weet ik dat dan niet? Waarom lukt het mij dan niet om voluit deze plek in te nemen? Terwijl ik mij die vraag stelde wist ik ook direct het antwoord. Roos. Dat gaat over Roos. Roos is mijn tweelingzus die onze gezamenlijke tijd in de baarmoeder niet overleefde. Halverwege de zwangerschap vertrok zij uit het leven. Vanuit mijn gemis, laat ik heel makkelijk mijn plek halfleeg. Die plek reserveer ik onbewust voor haar.  Plek die in mijn leven dan heel makkelijk door andere werd ingenomen. Dat weggeven aan een ander, dat gebeurt mij niet zo vaak meer. Dat laat ik niet meer toe. Echter die plek zelf innemen? Teun en Martijn lieten mij weer eens voelen dat ik dat ook niet doe.

Aannemen.

Voordat je een plek kan innemen, heb je hem eerst aan te nemen. Enkele jaren geleden leerde ik al, dat ik die beweging ook niet met volle overtuiging gemaakt had. Mijn ziel was eigenlijk wel klaar met dat incarneren. Ik had helemaal geen interesse om af te dalen naar de aarde. Naar het menszijn.  Ik kreeg echter een taak toebedeeld waar ik onder voorwaarde mee akkoord ging. Eén van mijn voorwaarde was, dat mijn tweelingzus met mij mee ging. Ik ben lang onbewust boos geweest dat ze niet mee gekomen was. Nu begrijp ik dat ik mijn voorwaarde duidelijker had moeten formuleren. Ze is immers wel degelijk mee gekomen. Echter maar van zeer korte duur. Die boosheid heb ik enige tijd geleden los kunnen laten.

Taak.

De taak waar ik ja tegen heb gezegd kan ik intussen ook voelen. Andere helpen hun eigen plek hier op aarde aan en in te nemen. Een taak die ik met heel mijn hart heb aangenomen.  Hoe deze plek in te nemen. In welke vormen? Dat is een proces waar ik ook al een tijdje in zit. Een reis waar ik van geniet en veel voldoening uit haal. Naast de vorm van begeleidingswandelingen en opstellingen die ik al doe, ben ik nu met fijne collega’s aan het onderzoeken hoe ik deze taak ook in groepsvorm kan gaan neerzetten. Zodat ik nog meer mensen kan bereiken. Kan ondersteunen in hun weg van aan en in nemen van hun plek. Door daarmee bezig te zijn neem ik stapje voor stapje steeds meer mijn plek hier op aarde in.

Voorgaan.

Mijn blog is ook een vorm om plek in te nemen. Door hierin te delen hoe ik mijn processen ervaar en doorloop. Wat ik daarin tegenkom. Volgens mij is dit mijn eerste blog waar ik mijn meer spirituele kant laat zien. Over ziel en incarneren heb ik nog niet eerder gesproken. Terwijl dit in mijn persoonlijke kring een heel normaal gespreksonderwerp is. Door dit nu wel te doen neem ik ook weer een beetje plek in. Door mijn plek in te nemen. Stapje voor stapje. Hierover te delen, geef ik jou de kans om jezelf daarmee te verbinden. Ik geef een voorbeeld. Waarmee jij kan volgen, mocht jij dat willen. Op hetzelfde moment loop ik hiermee mijn eigen proces van plek innemen. Een wisselwerking. Die ervoor zorgt dat zowel jij, als ik steeds meer contact kan maken met onze plek. Vandaaruit komen wij beide meer in contact met onze eigen levensstroom.

Man/vrouw plek.

De dag na het afscheid van Teun sprak ik af met een vriendin. We parkeerde beide onze auto buiten de stad en liepen er toen samen naar toe. Al lopend pakte Daan mij bij de arm. Ze nam heel natuurlijk de plek van vrouw in. Doordat zij dat deed, kon ik direct voelen, hoe ik in mijn mannenplek gleed. Doordat zij de plek van vrouw volledig innam, werd ik uitgenodigd om mijn plek als man ook volledig in te nemen. Wat een heerlijk gevoel! Blijkbaar had ik de beweging van Daan even nodig om te ervaren dat ik als man, mijn mannenplek niet vanzelf inneem. Geen wonder dat ik mijn vrouw nog niet gevonden heb. Als ik als man mijn plek niet in neem, hoe moet zij, als vrouw, dan weten dat ik er ben?

Voluit leven.

De ervaringen van de afgelopen maand maakte dat ik op verschillende momenten zo kon voelen dat voluit leven alleen gaat als ik mijn plek ten volste aanneem EN inneem. Zeker bij dat innemen heb ik nog wat lesjes te leren.

Daan, Martijn en Teun bedankt voor jullie lessen. Ik neem ze aan. Ik ga werk maken van het innemen!

---

Hoe ga jij om met jouw plek? Neem jij hem in? Ten volste? Of heb jij hem misschien helemaal nog niet aangenomen? Ik loop graag een stukje met jou mee om dat te onderzoeken.  Neem contact met mij op. Je bent van harte welkom.

 

(Peter Zegveld Fotografie)

Samenwonen met de Dood!

Mijn vorige blog sloot ik af met de melding dat ik mijn slachtofferschap ging onderzoeken. Dat onderzoek bracht mij afgelopen weken heel vaak in een vermijdingsenergie. Ik ontweek “iets” op een diepere laag. Dat ontwijken doe ik met eten. Er zijn afgelopen maand heel wat pakken stroopwafels en zakken chocolade pepernoten door mij weggewerkt.

Vermijding.

Ik ken deze energie van eerdere processen tijdens mijn levensreis. Nu kon ik merken dat ik veel van het verkeerde naar binnen werkte, echter waar ik voorheen dan ook nog heel laat naar bed ging, deed ik dat nu niet. Gelukkig kon ik die groei in mijzelf waarnemen. Verder was ik de dag ernaar een stuk milder richting mijzelf. Ik wist dat ik mijn slachtoffer energie vermeed. Waar dat dan overging kwam ik niet werkelijke tot de kern. Ik bedacht allerlei redenen.  Redenen die ook werkelijk waar waren. Ik ben de afgelopen jaren verschillende keren in posities geweest waar ik werkelijk wel slachtoffer ben geweest. Die kon ik vrij makkelijk benoemen en doorvoelen. Echter daarna kwam er dan toch weer die vreetbui. Er was dus nog iets onder deze voorvallen aanwezig. Iets wat dieper in mij zat weggestopt.

Strijder.

Tijdens mijn onderzoek mocht ik ook waarnemen dat ik de aanklager energie vele jaren nodig heb gehad. Ik mocht weer eens beseffen dat ik eigenlijk mijn hele leven al aan het strijden ben (lees daarover: De strijd van de peperridder ). Op hetzelfde moment kon ik voelen dat dit nu in mijn leven niet nodig is. Er is niets waar ik over hoef te strijden. Terwijl ik dat dus wel doe. Gelukkig ben ik mij daar nu bewust van. Dat bewustzijn maakt dat ik kan waarnemen dat ik steeds makkelijker uit de aanklagers energie kan blijven.

Wanneer alles lukt.

Geen strijd. Leuke klanten. Mooie workshops, die volledig gevuld zijn. Samen werken met fijne collega’s. Mijn kinderen waar het goed mee gaat. Beter contact met de moeder van onze kinderen als ooit tevoren. Veel om dankbaar voor te zijn. En daar, daar gaat het dan mis. Afgelopen weekend een volle groep met het zwaardsmeden. 12 mannen die prachtige levensverhalen op een kwetsbare laag met elkaar delen. De dag daarna mogen begeleiden bij een Challenge Day. Scholieren van 13/14 jaar die hun kwetsbaarheden laten zien. Hun uitdagingen van het leven met elkaar durven te delen. Zaken die mij diep in mijn hart raken.

Vreetbui.

Die avond nog uit gaan eten met twee collega’s die ook aanwezig waren bij de Challenge Day. Dan thuis op de bank. Nagenieten van al dat moois. Moe, maar zo voldaan. Daar, op dat moment, gaat het mis. Dat gevoel binnen laten, maakt iets anders los. Iets wat ik ver heb weggestopt. Iets wat vrijkomt nu ik de deur open om al dat moois binnen te laten. Chocolade pepernoten maken de muur om deze opening dicht te metselen.  Verdoven het goede gevoel. Verstoppen de oude pijn die aan het licht wil komen.

Thuiskomen.

De dag erop, voel ik dat ik de hei op mag gaan. De plek waar ik altijd weer thuiskom. Ik fiets ernaartoe. Tijdens de fietstocht komen de tranen al tevoorschijn. Ik weet niet waar ze overgaan. Ik laat ze toe. Tijdens mijn wandeling blijft het verdriet komen. Ik laat het mondjesmaat toe. Soms merk ik dat ik het weer wat inslik. Ik loop over een stuk hei waar jaren geleden brand heeft gewoed. De sporen daarvan zijn nog steeds zichtbaar. Zwart geblakerde bomen bepalen het beeld. Een paar kraaien vliegen plots op. En daar, op die plek, op dat moment, valt het kwartje in de diepe laag. Ik zak nagenoeg door mijn benen. Een schreeuw van pijn komt eruit mij. De tranen stromen plots vrijelijk over mijn wangen. Doodsangst komt er vrij.

Samenwonen met de dood.

Ik ben terug in 2006. Ik lig in bed met de dood naast mij. Zijn hand knijpend in mijn hart. Ik keer terug naar 1993. De dag dat ik uit een gierkelder getrokken moet worden. Bedwelmd door de gassen die daar vrijkwamen. Ik ben weer in de baarmoeder. Teruggetrokken in een hoekje van mijn eerste thuis. Toekijkend hoe de dood mijn tweelingzus komt halen.

Allemaal gebeurtenissen die ik mij prima kan herinneren. Waar ik al over gerouwd heb. Echter niet op deze laag. Het besef dat ik al drie keer de dood in de ogen heb gekeken. Drie keer waar ik blijkbaar de juiste strijdstrategie koos. Drie keer waar ik overwon. Dat bracht strijd mij. Dat maakt dat ik daar zo makkelijk voor kies.

Contragedachte.

Nu is die strijd helemaal niet nodig. Ik voel dat ik de komende periode de tijd mag nemen om die ontmoetingen met de dood dieper in mij te voelen. Dat ik tot de bodem daarvan mag doorademen. Ik kan voelen dat ik dat nog niet altijd doe. Dat ik daardoor feitelijk ruimte geef aan de dood. Vanuit de ontmoetingen met hem is hij nog niet volledig uit mijn lijf vertrokken. Dat komt door mijn manier van omgaan met zulke ervaringen. Ik merk dat ik heel makkelijk kies voor de positieve kant. Ik ben er nog. Ik heb er dit en dit van geleerd. Ik word hier bewust van door mijn klanten. Klanten waarbij ik waarnam dat ze meteen een positief geluid bij een negatieve ervaring laten horen. In de ontmoeting met hen, constateerde ik dat ik die beweging ook heel goed ken.

Kom ik waarschijnlijk volgende maand op terug.

 

---

Herken jij wat in mijn proces? Wil jij jou manier van reageren onderzoeken? Neem gerust contact met me op! Ik loop met liefde een stukje met jou mee.