Een pad ontstaat, door er op te lopen
Inspiratie
Op deze pagina deel ik graag wat van mijn eigen werk. Ik schrijf graag verhalen en gedichten. Zo geef ik woorden aan mijn interne processen. De processen die ik heb doorlopen tijdens mijn reis.
Wie weet inspireren ze jou en dienen ze bij je reis.
Papa
Ik zie jou. Zie jij mij?
Ik oordeel over jou. Oordeel jij over mij?
NEE
Jij ziet mij.
Jij bent trots op mij.
Omdat jij van mij houdt.
Je zegt het niet. Je doet het wel.
Papa, ik zeg het niet. Ik doe het wel.
Ik zie je, zonder oordeel, omdat ik van je hou.
Je zoon Arthur
April 2015
Een ode aan de dingen die niet overgaan
Bang.
Bang, om verlaten te worden.
De diepe wond van eenzaamheid,
daar durf ik niet aan.
Dus ik vertrek.
ik ga het niet aan.
De angst om die pijn weer te moeten voelen,
maakt dat ik niet met jou contact.
Op die manier vermijd ik die pijn.
Dus ik vertrek.
Ik ga het niet aan.
Door niet met jou te contacten verblijf ik in eenzaamheid.
Door steeds te vertrekken, vermijd ik contact.
En verblijf ik in de wond die ik probeer te vermijden.
Met het inademen van deze wijsheid keer ik terug.
En ben ik er voor jou.
En ben ik er voor mij.
November 2014
Afscheid
Afscheid, ik wil het niet.
Afscheid, daar doe ik niet aan.
Afscheid, ik schuif het voor mij uit.
Afscheid, ik ga er aan voorbij.
Op naar een volgende welkom.
Welkom, dat is beter dan afscheid.
Zo vermijd ik de pijn van afscheid.
Echter na 3 jaar Phoenix….gaat dat zo niet meer.
Ik voel het al weken. De beweging van uitstellen.
De beweging van zoeken naar een volgend welkom.
En de pijn van afscheid.
Ik wil geen afscheid. En ik weet dat het moet.
Dus ik wil het vol aangaan.
En hoe dan?
Voor mij, is dat voorbij de woorden.
Woorden geven mij de mogelijkheid om mij achter te verschuilen.
En daardoor ga ik het afscheid niet echt aan.
Dat wil ik nu niet!!!
Daarom….Ga ik in stilte van jullie afscheid nemen.
Ik neem mijn plek en tijd in, door te voelen wat het afscheid met mij doet.
Hoe het mij raakt.
Waar het mij raakt.
Hoe het van persoon tot persoon verschilt.
Ik wil het voelen…Ten volste.
Dat is afscheid voor mij.
Juni 2012
Dansen
Ik hou niet van dansen.
Ik kan het goed. Ik ken ze allemaal.
De dans van hem en van haar.
Jouw dans en de dans van de ander.
De dans van mijn ouders.
Ja, zelfs de dans van de wind.
Ik dans met alle winden mee. En niemand die mij ziet.
Ik hou niet van dansen.
Omdat ik mijn eigen dans niet ken.
Ik ken hem wel, maar ik durf hem niet te dansen.
Dat besef brengt mij uit het ritme.
Vertwijfeld neem ik plaats in de schaduw.
Buigen voor mijn gemis. Overgave aan mijn dans.
Ik wil dansen, mijn eigen dans.
Voorzichtig begin ik te bewegen.
Ik laat mij vallen….
Met de hoop, dat mijn ritme mij zal vangen.
En ik dans. Vol in het licht.
Dans ik mijn dans.
Ik hou van dansen.
Maart 2012
Heelheid
Ik zoek, ik zoek, wat zoek ik?
Heelheid?
Ik vond mijn kind zijn.
Verwelkomde mijn spiritualiteit
Ontwikkelde mijn creativiteit
En creëerde contact met mijn schaduw
Voorbij “the struggle within”
Mijn verlies, rouw en verantwoordelijkheid genomen
Ontstaat er mildheid en aarding
Vanuit mijn plek, met open hart.
Laat ik ieder zijn lot.
En geef ik ze mijn liefde.
Zonder daarbij mijzelf te verliezen.
Dat is mijn heelheid
10-02-2012
Overgave
Twee dagen over “wat groter is dan ik”. Mijn lijf schut nog na. Vanuit het buigen daarvoor komt het verdriet…en het inzicht.
Ik heb de afgelopen tijd een prachtige nieuwe stevige fundering gecreëerd. Op deze fundering kan ik een prachtige nieuwe toekomst gaan bouwen. Deze fundering voelt af. Deze fundering is helemaal mijn ontwerp. Een perfecte basis om op verder te bouwen. Echter nu ik voorzichtig aan de opbouw start. Zakt mijn fundering steeds weg. Er komt verdriet vrij. Wat ik weer via mijn oude patronen aan het wegdrukken ben. Mijn fundering is toch af? Het klopt toch? Waarom lukt het niet?
En in eens was het mij duidelijk. Ik heb mijn prachtige nieuwe stevige fundering gebouwd op drijfzand. Drijfzand van niet genomen verantwoordelijkheid, onverwerkte rouw en weg gestopt verdriet!
Daarom zakt mijn prachtige nieuwe stevige fundering steeds weg als ik er iets op ga bouwen. Hiervoor heb ik te buigen! Ik zal eerst de beweging door mijn niet genomen verantwoordelijkheid, onverwerkte rouw en weg gestopt verdriet moeten maken. Maar hoe?
Ik buig voor mijn waarheid. Ik geef mij, twijfelend en angstig over aan mijn onzekerheid. Ik zal mij moeten overgeven aan mijn onwetendheid van hoe nu verder? Maar o, o, o wat een weerstand!!!
HELP!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Januari 2012
Wijsheid… van het loslaten
Er was eens een oude wijze uil.
Hij leefde in het grote dierenbos.
En alle dieren van het grote dierenbos kwamen bij deze oude wijze uil met hun levensvragen.
De oude wijze uil luisterde aandachtig naar de vragen van de dieren uit het grote dierenbos.
Op bijna alle vragen antwoordde de oude wijze uil, met een andere vraag.
De juiste vraag!
Zodat de dieren met het antwoord op die vraag weer verder konden in hun leven.
Ooit was deze oude wijze uil ook een jonge onbezonnen uil geweest.
Maar naarmate de jaren verstreken en vele ervaringen rijker was hij zo wijs geworden.
Hij had geleerd om niet alles te willen verklaren of om te veroordelen.
Hij had geleerd om vragen vanuit verschillende zijde te bekijken en te heroverwegen.
Zo had hij geleerd om bij zijn gevoel te blijven.
En zijn hart te volgen.
Het moeilijkste had hij het gevonden, om de verantwoordelijkheid bij de vragenstellers te laten.
Hij was geneigd om de vragen te beantwoorden met oplossingen.
Via oplossingen kwam hij bij weerstand.
Pas toen hij de verantwoordelijkheid kon loslaten.
Pas toen werd hij de gerespecteerde oude wijze uil
En zo leef ik nog lang en gelukkig.
Juni 2011
Wederzijds respect tussen lichaam en geest
Mijn geest had jaren lang de regie.
Voor signalen van mijn lichaam had hij geen begrip.
Hij wist namelijk wat het beste voor mij was.
Wat volgde was een strijd op leven en dood.
Wie grijpt de macht…..Lichaam of Geest?
Na een heftige strijd waren ze beide zo moe………
Dat er rust kwam.
Ze konden beide niet meer.
In die rust kwam er begrip.
Begrip voor elkaars kwaliteiten.
Het lichaam was niet meer op zoek naar heerschappij.
En de geest kon zijn vooroordelen beter laten.
Toen ontdekte ze dat ze door samen voegen van hun kwaliteiten.
Een prachtig respectvol veld konden creëren.
Ze noemde het de ziel.
Mei 2011
Ik – deel 2
Ik ben ik.
Wie ben ik?
Ik ben alleen.
Samen en toch alleen.
Gemis van contact.
Leeg van binnen.
Leegte gevuld met woede!
Razende woede.
Woede die binnen gehouden moet worden,
Anders ontplof ik.
En ben ik weg.
Wie ben ik?
Alleen.
Gevangen door mijn gemis?
Hunkering naar aanraking
Angst voor uitreiking.
Bij aanraking komt de woede naar buiten.
Dat is mijn angst!!
Die angst maakt mij razend…..en stil… en teruggetrokken.
Het gemis blijft
De woede blijft
De angst blijft
Waar blijf ik?
Wie ben ik?
Ik mis ik.
Ik blijf binnen, samen met gemis, woede en angst.
Samen en alleen.
Zonder uitreiking, geen aanraking???
Dat is de wijsheid.
Ik weet het……. Ik durf het niet.
Ik hou mijzelf gevangen.
Opgesloten in mijn diepste binnen.
Het gemis groeit.
De woede groeit.
De angst groeit.
Ik hou het binnen!
Maart 2011
Jij
Jij
Jij bent ik
Ik ben jij
Wie ben ik?
7-3-2011
Overgave
Overgave is mijn taak.
Overgave aan mijn stroom.
Overgave aan mijn pad.
Overgave aan mijn ZIJN!
februari 2011
Ik
Ik
ik ben
Zoals ik ben
Zo mag ik zijn
Mijzelf
9-11-2010
Brief aan mijzelf
Beste Arthur,
Daar ben je dan. Eindelijk laat je jezelf zien.
Wat een weg heb jij afgelegd.
Een hardlooprace om gezien te worden.
Je deed zo je best om gezien te worden.
En toch werd jij niet gezien.
Je successen vielen op. Daar genoot je van, voor even.
Je durfde je zelf echter niet te laten zien.
Je had je zelf er zo van overtuigd dat je niet welkom was,
Zoals je bent.
En steeds harder ging je rennen en steeds ging je meer je best doen.
En meer, en meer en nog meer. Totdat je jezelf helemaal kwijt was.
Dat was het moment dat je lichaam op hield met het afgeven van kleine signalen!
Je onderbewuste wist dat er een overduidelijk signaal af gegeven moest worden.
En dat deed het dus ook.
En toen stond de tijd stil. Je krabbelde weer op en liep toch weer aan………….
Maar nu was er contact. Je wist dat je moest worden wie je werkelijk bent.
Echter wie ben je dan wel?
En waarom was je niet altijd jezelf geweest?
Waarom durfde je niet te zijn wie je bent?
Waar ben je zo bang voor?
Wat heb jij jezelf gemist!
Jezelf gedwongen om het leven te Lijden waarvan jij dacht dat andere dat zo wilden.
Waarvoor? Om gezien te worden?
Heb jij ooit gevraagd of dat werkelijk van je gewenst werd?
En zo ja, is het dan jouw taak om die wensen te vervullen?
Gelukkig weet je nu voortaan beter!
Het gemis blijft!
9-11-2010
Dag kleine man
Wat fijn om jouw te ontmoeten.
Ik voel je levenskracht!
Je ogen stralen liefde uit.
Bij jouw vind ik rust!
Wat fijn om jouw te ontmoeten.
Ik proef je levenslust!
Je lichaam is aanwezig.
Het is de bron van jouw levenspad.
19-06-2010
Welkom
Welkom klein ventje,
wat fijn dat jij er bent.
We hadden je nog niet verwacht,
je hebt ons verrast.
Wat fijn dat jij er bent,
we zijn nu al trots op je.
Jij red je wel!!!
Maart 2010
Als…
Als ik als kind:………
- Binding had ervaren
- Mijzelf had erkend
- Niet zo veel had gewonnen
- Niet had geschikt
Had ik vandaag:……..
- Meer zelfvertrouwen
- Mijzelf beter gekend
- Niet zo veel bereikt
- Hier niet meer gezeten!!!
26-01-2010
Aan mijn wortels
Dank voor mijn zijn.
Voor mijn energieke ik.
Ik ben zo blij met mijn gedrevenheid,
Die jij voedt!
Dank voor je gedudl
En altijd aanwezige goedkeuring.
Zonder te spreken of te oordelen blijf jij mij voeden,
Ook op dit nieuwe pad!
Lieve wortels, ik voel dat jullie mij zullen
Blijven voeden tot aan mijn LAATSTE PAD!
September 2009
Een pad ontstaat, door er op te lopen