Bergen van geluk, liefde en verbinding

Gelukkig ben ik en het gros van de mensen in mijn omgeving nog gevrijwaard gebleven van het virus wat zijn ronde maakt over de wereld. De huidige situatie geeft mij behoorlijk wat lege ruimte in mijn agenda. Ruimte en tijd voor zelfreflectie. Wat die reflectie en de acties die ik daarop ondernam mij brachten beschreef ik mijn laatste twee blogs. Daar ga ik nu mee door. Want ik word erg blij van de wijze waarop ik de vrije ruimte nu invul.

Het busje

Mijn eerste ritje met mijn nieuwe aankoop bracht mij direct een gevoel van vrijheid. Naast vrijheid brengt het ook vertraging. In zo’n groot ding snij je de bochten toch in een wat ander tempo aan als met mijn vorige auto. Mijzelf haasten, dat ken ik zo goed. Terwijl mijn agenda alle ruimte geeft om rustig aan te doen. Merk ik dat ik toch met grote regelmaat in “ff snel doen” kan schieten. Een rit in mijn busje is een les in vertragen. Rustig de bochten en rotondes nemen. Armpjes op de leuningen en lekker toeren. Hierdoor merkt ik ook op andere momenten als ik in haast schiet. Haasten brengt bij mij spierspanning. Die zet ik dan in mijn hele lijf. Spanning die niets toevoegt. Spanning die de werkzaamheden zeker niet sneller laat gaan. Eerder het tegenover gestelde.  Die spanning trekt mij dan automatisch uit mijn levensstroom. Via het busje blijf ik daar nu beter in. 

Bijzondere ontmoetingen

De lege ruimte in mijn agenda worden mooi opgevuld met ontmoetingen waar ik “normaal” niet aan toekom. Of extra ontmoetingen met mooie mensen uit mijn netwerk. Ik wandel de laatste weken meer op deze wijze als met klanten. En dat voelt helemaal prima. De combinatie voelt als pure rijkdom. Tijdens deze verbindende wandelingen ontmoet ik de ander. En via die ander ontmoet ik mijzelf. Met een collega, vriend of klant, dat maakt niet uit. En voor hem of haar werkt dat hetzelfde. Zo ontmoeten wij onszelf via elkaar. Gaan wij beide als een rijkere ziel huiswaarts. Mijn hart gloeit dan altijd enige tijd na van dankbaarheid. Dankbaarheid, omdat ik mijzelf diep mag verbinden met die ander. Dat de ander mij puur kan zien. Mij kan spiegelen. Zielsverbindingen in allerlei kleuren, geuren en vormen. Pure rijkdom.

Levenspad

Mijn levenspad brengt mij hier. Corona schept een situatie die mij rust en ruimte brengt. Daar ben ik dankbaar voor. En dat opschrijven maakt dat ik langs de stemmen van mijn geweten moet. Want hoe kan je zo positief zaken beschrijven als andere mensen tijdens deze periode de dood recht in de ogen kijken? Zo geleerd om dan mijn mond te houden. Echter mijn wijsheid van nu is dat beide werkelijkheden elkaar prima kunnen verduren. Dat ze beide naast elkaar mogen bestaan. Beide zijn waar. En ik prijs mij gelukkig dat ik in die positieve werkelijkheid leef. Mijzelf beseffend dat, dit zo kan veranderen.  Dat erkennen, maakt dat ik nog meer geniet van wat mijn levenspad mij momenteel biedt. 

Levensstroom

De foto boven deze blog? Een compositie van mijn kelderdeur. Spreuken die ik zelf tot mij liet komen. Kaartjes die ik kreeg van dierbare. Spreuken die mij helpen om in overgave mijn levensstroom te durven blijven volgen. Ik ben via mijn levenspad zo vaak uit die levensstroom gestapt. Ging ik uit angst mij verstoppen. Of begaf ik mij voor allerlei fouten redenen plotseling in de levensstroom van en ander.  Als ik op mijn kelderdeur kijk, dan zie ik spreuken die ik leef. Of aan het leren ben om te leven. Blijkbaar inspireer ik met die levenswijze andere. Andere die dan mijn naam gaan noemen. Dat brengt dat dan weer beweging bij mensen die mijn naam ontvangen. 

Ik leef liefde

Zo durfde een moedige wijze vrouw het aan om mij een bericht te sturen. Dat ze mijn naam via, via had door gekregen. Dat ze een blog van mij had gelezen en dat ze daar wel het een en ander in herkende. We raakte in gesprek. Direct op een diepe laag, een avond lang. Intussen maken wij al bijna een maand een hele mooie reis. Samen reizen we door verbindings- en verlatingsangst. Raken wij elkaar in oude wonden. Daardoor verandert onze liefdesdans soms plots in een worstel- of bokspartij. Echter wij kennen onze eigen geschiedenis goed. Dus we kunnen van het boxen ook weer terugkeren naar een dans van liefde en verbinding. 

Bange hart

Zij raakt zo ongeveer alles in mij aan. Ik raak zo ongeveer alles in haar aan. Ontmoeten wij elkaar tot in de diepste kamers van ons hart. Het is ongelofelijk prachtig. Door mijn bange hart ook mee en dan intens vermoeiend. En daarvoor krijg ik van haar alle ruimte. Om mijn pijn zelf te onderzoeken. Om de oude wonden die onze liefde nu aanraakt te helen. Om daarna samen weer in contact te delen wat “ons” allemaal met ieder van ons doet. Tijdens het worstelen, kunnen wij elkaar soms wel eens kwijt zijn. Echter blijven wij beide ook dan nog de diepe verbinding onder de aangeraakte pijn voelen. Zo helen onze intense intieme ontmoetingen oude wonden. Worden onze verbindings- en verlatingsangsten steeds een beetje kleiner. Daardoor de verbinding groter, dieper, voller. En dan weer die angst, om in die grootsheid te verdwijnen. Twee stapjes vooruit, ééntje terug. Zo dansen wij samen onze dans. Samen op de bergtoppen van geluk, liefde en verbinding.

Ben jij trouw aan jouw levensstroom? Of blokker jij om een of andere reden? Ik loop graag en met een liefdevol open hart een stukje naast jou tijdens jouw zoektocht.