www.michaelgraste.com

Coach zoekt vrouw.

Vorige maand schreef ik over de lessen die ik kreeg rondom het innemen van mijn plek. Over ontmoetingen die mij duidelijk maakte dat ik dat niet voluit deed. Ik schreef dat ik werk zou gaan maken van het innemen van die plek. Wat ik toen niet schreef; dat ik daar al mee begonnen was. Deze blog gaat over de rollercoaster die er volgde op dat plek innemen.

Lessen.

De ontmoeting met Daan. De vriendin die mij bij de arm pakte en er zo voor zorgde dat ik meteen volledig in mijn mannenplek gleed. Dat moment, dat maakte dat ik die nacht lag te draaien in mijn bed. Die ontmoeting die volgde op het afscheid van Teun. Een jongeman die voluit leefde. Deze ervaringen dwongen mij om mijn plek volledig in te nemen. Zij zorgde ervoor dat ik middenin de nacht wakker werd. Dat ik lag te woelen. Dat mijn verlangen, wat ik onderdrukte, verkleinde, mij letterlijk wakker hield. Mijn verlangen wilde geleefd worden. Die nacht kon ik niet anders, als uitreiken. Uitreiken naar die ene speciale vrouw. Ik had haar nog niet ontmoet. Echter ik wist, ergens is zij.

Uitreiken.

Midden in de nacht schreef ik een oproep aan: “alle vrijgezellen vrouwen van Nederland” ik zocht er een flinke hoop mooie plaatjes van spreuken bij. Plaatsje die ik in de loop der tijd op mijn telefoon had verzameld. Ik deelde dit bericht via mijn Facebookpagina. Ik deed dit zonder erbij na te denken. Het moest! Direct naar het verzenden, viel ik in slaap. Door simpelweg mijn verlangen plek te geven, kwam er al rust in mij. Na een paar uurtjes heerlijk slapen werd ik mooi op tijd weer wakker. Meteen voelde ik het verlangen om een flinke wandeling te gaan maken. Dat verlangen ook gevolgd. Ik genoot in het stille bos. Ik voelde mij erg verbonden. Verbonden met de natuur, echter ook zo verbonden met mijzelf. Ik voelde hoe ik ontspannen in mijn lijf zat. Heerlijk om daar zo bewust van te zijn. Met de wetenschap dat daarin de afgelopen jaren veel is gebeurd. Van overspannen naar de ontspanning van deze morgen. Mijn hoofd was ook kalm. Geen gedachte. Met niets bezig. Gewoon zijn op de plek waar ik liep. Eén met mijzelf en de omgeving. Totdat ik weer thuis was.

Aannemen.

Thuis keek ik op mijn telefoon. Mijn Facebook was ontploft. Prachtige reacties op mijn oproep.  Verschillende vrienden die mijn oproep hadden gedeeld. Vriendschapsverzoeken van vrouwen. Tig berichten via Messenger. Plek innemen door het bericht te delen was één. Nu stond ik plotseling voor opdracht twee. Aannemen wat er dan allemaal komt. Dat bleek ook een klus voor mij te zijn. De twee dagen die volgde ben ik bijna alleen maar bezig geweest met aannemen. Te reageren op de berichten. Vriendschapsverzoeken aannemen. Profielen van vrouwen bekijken, enz. In de ochtend van dag twee kon ik zo voelen dat de ontspanning die ik ervoer tijdens de boswandeling volledig uit mijn lijf was verdwenen. Mijn lijf stond op spanning. Mijn hoofd kookte over. Ik was al dit moois niet meer aan het aannemen. Ik was doorgeslagen naar overleven. Ik was opgestegen naar mijn hoofd. Ik stond bijna op een punt om een Excel bestand te gaan maken om de vrouwen in te gaan zetten. Tijd om uit te reiken naar vrienden. Vrienden die mij konden helpen om mij terug te brengen naar die ontspannen staat van zijn.

Lemniscaat van innemen en aannemen.

Ik nam mijn vriendenplek in. Van daaruit reikte ik uit naar een paar van hen. En zij waren er voor mij. Ieder met zijn of haar eigen kwaliteiten. Ieder op de perfecte manier. Heel bewust kon ik kiezen, die heb ik hiervoor nodig. En die daarvoor. En het klopte perfect. Wat een rijkdom om zo’n mooi pallet aan vrienden te hebben. Heel bewust dat ook aangenomen. Zo liep ik de afgelopen weken heel bewust een lemniscaat van aannemen en innemen. Innemen en aannemen. Wat is er eerst? Een lemniscaat heeft geen begin of eind. Wat het wel heeft is een midden. Een hart. Vanuit dat midden, mijn hart, schreef ik het bericht aan deze vrouwen. Door nu aan- en in te nemen kom ik keer op keer weer uit in dat midden.

Leven van uit het hart.

Precies daar ging mijn oproep over. Mijn verlagen om te leven vanuit het hart. Dat orgaan als kompas gebruiken. Daarop durven te vertrouwen.  Door deze oproep te (durven) doen, kom ik in gebieden die voor mij nog onbekend zijn. Mijn hart bracht mij daar. Ontdek ik nog niet ontgonnen gebieden in mij. Gebieden waar ik het bestaan van wist. Echter dit zijn gebieden die ik niet in mijn eentje bereiken kan. Deze gebieden zijn alleen maar te betreden in verbinding met die ene. Het gebied van de partnerrelatie. Een partner die ook de moed heeft om te leven vanuit haar hart. Een partner die ik maar niet tegen kwam. Plots, nu ik mijn plek in al zijn kwetsbaarheid inneem, blijken er een hele stapel vrouwen te zijn met hetzelfde verlangen. Door zelf in het licht te gaan staan, kwamen ze van alle kanten op mij af.

Verbinden.

In de dagen die volgde op mijn oproep heb ik zo veel over mijzelf geleerd. Over hoe ik reageer op situaties. Hoe ik naar mijn hoofd ga als ik een situatie niet meer overzie. Als er te veel emotie komt, dan ga ik naar de overleving van mijn hoofd. Hoe ik voortaan durf uit te reiken naar hulpbronnen. Waar ik een paar jaar geleden nog alles alleen deed. Hoe ik met een klein beetje hulp van die hulpbron dan zo makkelijk weer terug keer in de verbinding met mijn lijf. Dat de verbinding tussen hart en bekken vrij snel te herstellen is. Dat ik redelijk makkelijk waarneem dat die verbinding verdwenen is. Of in ieder geval aan het loslaten is. Dat ik een heel rustig hoofd heb, als die lijfelijke verbinding goed is. Dat mijn lijf eigenlijk altijd rustig is, totdat mijn lijf de onrust van mijn hoofd gaat volgen. Dat mijn hoofd redelijk rustig blijft als mijn hart en bekken in verbinding blijven. Dat die verbinding ervoor kan zorgen dat ook mijn hoofd een bepaalde rust behoudt. Zelfs als het onrustig is. Dat die twee een andere energie kunnen hebben. Dat dat mag.

Normen en waarden.

Ik leerde hoe mijn eigen normen en waarden zijn ingesteld. Als er zo’n overweldigende hoeveelheid reactie op je af komen, hoe ga ik daar dan mee om? Wat heb ik de afgelopen weken vaak aan boer zoekt vrouw gedacht. Hoe doe ik dat?  Mijn aandacht verdelen over meerdere vrouwen op hetzelfde moment? Ik ervoer al snel dat ik dat niet kon. Het voelde voor mij respectloos. Zo mooi om deze interne dilemma’s ook gewoon via Messenger met een aantal leuke vrouwen te mogen delen. Hierover van gedachte te mogen wisselen. Op dat moment die verbinding al te mogen voelen. Ervaren dat daarmee al een deel van mijn verlangen vervuld werd. Van daaruit wederom kunnen ervaren dat mijn hart weet wat te doen. Daar dan ook werkelijk het lef voor hebben, dat is wat anders. Daarvoor heb ik eerst langs innerlijke stemmen te gaan. Stemmen van angst. Uitreiken blijft voor mij gaan over een oude wond van niets ontvangen op mijn uitreiking. Neiging die ik dan als eerste heb, is niet uitreiken. Echter als mijn bekken ook mee doet. Dan heb ik het lef, ondanks de angst, toch uit te reiken. Het lef om te kiezen. Zo koos ik voor die ene vrouw. Met haar ging ik deze reis verder onderzoeken. Ontdekken.  Ik reikte uit, en zij zie ja. Daar werd een diepere verbinding gelegd.

In de ontmoeting zit de verdieping.

Twee ontmoetingen had ik met haar. Ze liet mij ervaren dat ik veel meer in hokjes denk, als ik zelf wil toegeven. Ik had er zelfs een stevig oordeel over. Dankzij de ontmoeting met haar, heb ik daar nu een nieuw inzicht over. De hokjes geven mij een kader. Als ik dat kader heb, geeft het mij rust. Vanuit die rust kan ik het kader van het hokje dan weer loslaten. Ze confronteerde mij weer eens een keer met mijn angst voor mijn eigen grootsheid. Een angst waarvan ik wist dat ik die heb. Echter dat een “vreemde” dat meteen doorzag. Dat was een nieuwe ervaring. Deze ervaring geeft mij het inzicht, als je werkelijk een diepere verbinding met elkaar durft aan te gaan, dan kijk je op een andere laag. Dan zie je meer van de ziel. Die verbinding hadden wij samen snel gelegd. Echter er kwamen voor mij ook vrij snel signalen, inzichten dat wij op andere manieren naar onze toekomst keken. Wat ik dan zo goed ken uit mijn verleden is mij aan gaan passen aan de werkelijkheid van de ander. Ook nu nam ik waar dat ik die neiging had. Hoe mooi om dit bewust te mogen ervaren. Bewust om te ervaren hoe moeilijk ik het dan vind om hiermee tevoorschijn te komen. Zelf zo bang voor afwijzing dat ik de ander de pijn van een afwijzing probeer te besparen. Echter als bekken, hart en hoofd verbonden is, dan kan ik niet anders als kiezen voor mijn waarheid. W. bedankt voor de fijne verbinding. Je hebt voor altijd een plekje in mijn hart.

Rouwen.

De allermooiste les kwam daarna. Ik had de verbinding verbroken. Mijn eerste neiging; direct door. Op zoek naar de volgende vrouw. Ik had immers een hele bups nieuwe “vriendinnen” verzameld. Direct kon ik voelen hoe ik ergens overheen stapte. Ik, de rouw en verliesbegeleider, ik stapte zo over mijn rouwtaken heen. Ik had me met heel mijn zijn verbonden met deze vrouw. Dat was verloren gegaan. Dat heb ik te voelen. Te doorleven. Bijna automatisch negeerde ik dat. Tenminste dat probeerde ik.  Ik werd me er gelukkig meteen bewust van. Weer een cadeau van deze reis.

Toekomst.

Nadat ik mijn rouwtaken had doorleeft wist ik meteen naar welke vrouw ik nu wilde uitreiken. Weer zo’n bewustzijns moment. Toen ik mijn rouw negeerde had ik de neiging om te gaan zoeken in mijn nieuwe “vriendinnenbestand”. Echter nu, na het nemen van mijn rouw, wist ik meteen welke vrouw het moest zijn. Eentje die een prachtig bericht aan mij gestuurd had. Een bericht wat binnen kwam nadat ik al gekozen had voor de eerste vrouw. Waarvan ik nu kon ervaren hoe dat bericht mij toen al zo raakte. Wederom zo’n bewust moment. Dat je achteraf wel het hele gevoel toelaat. Een gevoel wat op het oorspronkelijke moment door mij blijkbaar onderdrukt word of zo? Onze eerste ontmoeting was aan het begin van deze maand. Voordat ik het wist, zat ik alweer in de auto richting huis. Echt ik was al halve wegen huis, voordat ik dacht; “WTF is er zojuist gebeurt?” Zo ontspannen was onze ontmoeting. Haar verhaal, mijn verhaal. Ze gingen vloeiend in elkaar over. Niets spannend. Geen gedachte; “kan ik dit zeggen?” Ik merkte onderweg naar huis dat ik opmerkingen zo gemaakt had. Opmerkingen die niet eerst door een filter waren gegaan.  Zo ontspannen. Zo vertrouwd. WTF? Dus mijn hoofd was verbaasd en werd onrustig. Op hetzelfde moment een hart en bekken die volledig ontspannen bleven. Wat een ervaring. Een vervolgafspraak? Met drukke einde jaar agenda’s moeilijk in te plannen. Mijn hoofd ziet weer redenen om hier onrustig over te worden. Heeft zij onze ontmoeting ook zo ervaren? Vindt zij mij wel leuk? Is voor haar een relatie überhaupt wel nodig? Heeft ze wel ruimte voor mij? Voor ons? En mijn lijf? Volledig rustig. Verbazend rustig. Wederom een prachtige ervaring.

Dank dames. Voor de mooie reis die ik nu al, met jullie hulp, mag maken. Ik kom op nieuwe gebieden in mij, dankzij jullie moed om je met mij te verbinden.

Hoe ga jij om met jouw plek? Neem jij hem in? Ten volste? Of heb jij hem misschien helemaal nog niet aangenomen? Ik loop graag een stukje met jou mee om dat te onderzoeken. Je bent van harte welkom.