Diffuus verlies.

Wat zijn we met zijn alle in een bijzonder tijd beland. Iedereen loopt nu ergens wel tegen een verlieservaring aan. Verlies van vrijheid om te gaan en staan waar we willen op het moment dat wij dat willen en met wie dat wij dat willen. Dat alleen al zet allerlei processen in beweging. Ik neem je graag mee in mijn bewegingen.

 Déjà vu

Aan huis gekluisterd zijn. We ervaren het nu allemaal. In 2011 en 12 ervaarde ik dat al eens. Eerst met een stevige burn-out gewoon weg de energie niet hebbend om überhaupt van de bank af te komen. Toen ik daarvan langzaam opkrabbelde zat ik nog gevangen in een schuldsaneringstraject. Zonder baan en zonder financiële middelen. Dan blijkt dat de deur uit gaan, zonder dat het redelijk snel ook geld kost een hele uitdaging. Die periode heeft mij enorm creatief gemaakt. Echter het was ook geregeld heel eenzaam. Nu ik op dit moment weer extra veel thuis ben, kan ik mee en dan die eenzaamheid van toen voelen. Toen was dat te groot voor mij en drukte ik dat gevoel weg en ging ik gewoon door. Door met zoeken naar een baan. Zoeken naar creatieve oplossingen om de laatste week van de maand nog geld te hebben om eten te kopen. Door de eenzaamheid van toen, nu toe te laten. Kan ik direct daarna voelen hoe trots ik ben op de plek waar ik nu ben. Wat ik in de afgelopen jaren zelfgecreëerd heb. Zo lopen mijn emoties op en neer van het diepe dal van existentiële eenzaamheid naar de hoge berg top van volledige trots.

Lock Down

Als jonge varkenshouder zat ik al eens in een totale Lock down. Ongeveer vijfentwintig jaar geleden had een ander virus de totale Nederlandse varkenshouderij in een houdgreep. Het varkenspestvirus zorgde ervoor dat wij van ons bedrijf een onneembare vesting maakte. Niemand die er niet per se hoefde te zijn werd geweerd. Ik zelf verliet het bedrijf alleen bij hoge uitzondering. Alles om mijn vee gezond te houden. Terwijl de stallen overvoller raakte, immers bij een vermeerderingsbedrijf blijven er maar dieren bij komen. En afvoeren was verboden. Steeds meer dieren te verzorgen, die intussen in hokken zaten die veel te vol waren. Iedere dag het leed van die dieren moeten aanschouwen en je stinkende best blijven doen om de beste zorg te geven die je kan. Een onmogelijke spagaat. De overheid verzond een oplossing. Iedere twee weken de nieuwgeboren dieren komen afmaken. Dan mocht ik als jongen van midden twintig dan die dode dieren uit mijn stal halen en naar de straat brengen waar ze samen met een soldaat (die waren ingezet om deze operatie te coördineren en controleren) deze dieren in een te verzegelen ton doen. Ik kan nu zo voelen hoe ik daar mijn emoties heb uitgeschakeld. Verstand op nul en doen wat er gedaan moest worden. Mijn ouders, waar ik het bedrijf samen mee draaide, bleven dan uit de stal. Zij konden het niet aanzien. En ik zorgde dus ook voor hen. Door het alleen te doen. Ik kan nu voelen dat ik ze toen gemist heb. Ik bood aan om het alleen te doen. Echter zij hadden ook dat aanbod kunnen afwijzen. Dit was iets om samen te doen. Dat is wat ik nu voel. Weer die eenzaamheid. En af en toe laat ik nu een beetje de pijn toe van toen. Ik was geen varkenshouder om dieren zo af te maken. Die pijn echt toe laten is blijkbaar nog steeds te groot.

Kans in het nu

De situatie die Corona geeft brengt mij dus kansen om bezig te zijn met mijn diffuus verlies. Verlies waar ik niet meer bewust van was. Wel bewust dat ik dat heb meegemaakt. Echter niet bewust hoe groot het toen was. Niet bewust dat er nog niet genomen rouw op deze punten zit. In de ruimte die ik nu heb. Gesterkt door de omstandigheden die er nu zijn, opent dat bij mij deze oude wonden. Ik pak de kans om deze in het nu te helen volledig aan. Ik voel er zelfs dankbaarheid bij.

Nieuw verlies

Ook ik voel iedere dag de gevolgen van deze uitzonderlijke omstandigheden. Alle groepsactiviteiten die ik aanbied. Geannuleerd. Wandelingen in het bos, even niet mogelijk op de manier hoe ik normaal werk. Activiteiten waar ik naar uit keek. Waar ik van genoot. Waar ik mijn kwaliteiten in kwijt kan. Ik buig voor dat verlies. En voel dan direct hoe blij ik ben met mijn vak. Hoe trots ik ben op de activiteiten die ik aanbied. En realiseer mij direct dat ook hier diffuus verlies ontstaat. Want ook nu is het te groot. Geen zicht op een wanneer we terug keren naar een nieuwe vorm van normaal. Want ik weet uit ervaring, het word niet meer zoals het was.

Toekomst

Het voordeel van nu, we zitten er met zijn alle in. De hele maatschappij. Dan verbindt. Ik hoop dat het niet te lang duurt en dat de economisch gevolgen voor iedereen binnen de perken blijven. Ik hoop ook dat wij als maatschappij er goede lessen uit halen. Zodat we de nieuwe werkelijkheid opbouwen met een open hart voor al wat leeft. Dat wij met elkaar in verbinding blijf op wijze die er nu overal ontstaan.

Merk jij dat je jezelf wat verliest in dit gebeuren? Nu, of in de toekomst? Ik loop met liefde een stukje met je mee, om te onderzoeken welke verlies jij nog mag vastpakken. Om het daarna volledig los te kunnen laten. Je bent van harte welkom.