Levensstroom
In november schreef ik over mijn beweging rondom plek in- en aannemen. Afgelopen weken, wederom mijn bewegingen daarin mogen maken. Dit dankzij de ruimte die deze bijzonder tijd mij biedt. Volledig mijn plek innemen, blijkt keer op keer een klus voor mij. Ik neem je (wederom) mee in mijn steeds terugkerende taak.
Jezelf ontmoeten via de ander
Enkele vrienden waren al gestart om mij er zo mee en dan liefdevol op te wijzen. Iets wat ik vakkundig afwimpelde, ontkende of negeerde. Een vriend die het thema van in- en aannemen ook zo goed kent. Een collega waar ik net een prachtig traject mee gestart was. Zeer succesvol. Zij vroeg of ik wel de tijd nam om dat succes aan te nemen? Op een ander moment stelde zij de verdiepende vragen: “of ik altijd, 24/7 bezig was met diepgang/bewustzijn?” Of er ook ruimte was voor lichtheid en humor? Een mooie vrouw waar ik pas mee in contact ben gekomen, die een bepaalde “zwaarte” bij mij waarnam. Iedere keer kon ik voelen dat mijn eerste beweging een beweging van ontkenning of bagatellisering is. Via die beweging kan ik deze ontmoetingen dan verlaten. Kan ik weg blijven uit het licht wat zij op mij schijnen. Echter hun opmerkingen waren wel bij mij binnen gekomen. Het bleef daardoor haar werk bij mij van binnen doen. Zodoende kon ik waarnemen dat al die opmerkingen van verschillende kanten in principe op hetzelfde punt uitkomen. Er zit stagnatie in het innemen van mijn plek. Vol in het licht gaan staan? Ik vermijd het.
Land van Rouw
Omgaan met rouw. Daar heb ik mij de afgelopen tien jaar in gespecialiseerd. Een thema dat ik de vijfendertig jaar daarvoor vakkundig vermeed. In de laatste tien jaar heb ik mijn rouwlandschap tot een paar cijfers achter de komma in kaart gebracht. Mede daardoor is het rouwdal voor mij een veilig gebied. Een veilige haven. De heuvels van geluk, liefde en verbinding? Die ben ik nu aan het ontdekken. Aan het bewonen, aan het cultiveren. Deze heuvels zijn echter nog maar de voorlopers van de bergen van geluk, liefde en verbinding. Het zijn die bergen die mij onbewust angst inboezemen. Angst om er naar uit te reiken. Angst omdat ik op die toppen zo zichtbaar ben. En zichtbaar zijn, is kwetsbaar zijn. Naast die angst heb ik nog mijn loyaliteitsbeweging. Loyaal aan Roos. Mijn tweelingzus die het leven voor onze geboorte al verliet. Waarom mag ik wel de toppen van geluk, liefde en verbinding beklimmen en zij niet? Zij niet, ik niet. Is een beweging die ik dan keer op keer maak. Door deze angst en misplaatste loyaliteit neem ik mijn plek niet in.
Bergen van geluk, liefde en verbinding
Berggids zijn voor een ander? Geen enkel probleem. Een ander begeleiden in zijn of haar beweging van plek in- en aannemen. Mijn specialiteit. Is dat zo? Ja en nee. Ja, ik begeleid de ander op de reis naar die bergtoppen toe. Een bergreis begint namelijk in het dal. Vanuit dat dal word ik ook altijd benadert door mijn klanten. Ze zijn in dat dal beland. Om wat voor reden dan ook. En in dat dal lopen ze verdooft en verdwaald rond. Dat dal is mijn veilige haven. Daar weet ik de weg. De weg door dit doolhof richting de heuvels ken ik als mijn broekzak. Het pad de heuvels in is mij intussen ook vertrouwd. Echter vanuit die heuvels de bergen in? Op dat bergpad ben ik nog onervaren. Hoe meer we richting de top van de berg bewegen, hoe meer ik medereiziger word in plaats van gids. Richting de top, ontmoet ik mijn angsten en misplaatste loyaliteit. Daar stagneert mijn levensstroom.
Spierspanning als dam
Ongemerkt beweeg ik mij al regelmatig op een of ander bergpad. Zonder het bewust waar te nemen ben ik van de heuvels de bergen in getrokken. Als een moeiteloze stroom. Als een rivier die de bergen op stroomt in plaats van af. Dat aannemen is te groot. Aannemen dat ik mijn leven goed op orde heb. Het goed gaat met mijn kinderen. Mijn bedrijf goed loopt. Ik op mooie wijze mijn werk uitvoer. Trots durf te melden dat ik veelal zeer tevreden klanten heb. Dat alles, maakt dat ik onbewust een dam op werp. Mijn angsten creëren een vertraging. Een vernauwing in die rivier. De moeiteloze stroom waarin ik mijn werk doe, saboteer ik. Het kan natuurlijk altijd beter. Ik kan nog wel wat meer klanten bedienen. Ik “moet” een nieuw project ontwikkelen voor die ene nog niet bereikte doelgroep. Door deze bewegingen, laat ik geen ruimte om ervan te genieten, om in het moment te zijn. Van het uitzicht te genieten op deze heuveltop. Of mogelijk al de voet van een berg, of hoger. Ik neem het niet aan! Ik bouw onnodige spierspanning op. Schouders eronder en door gaan. Spierspanning in mijn schouders en nek laat mij vertrekken uit mijn bekken. Door de disbalans in mijn lijf komt mijn adem niet meer zo diep. Door minder diep te ademen krijgen mijn spieren en organen minder zuurstof. Plots bevind ik mij in een energie slurpende spiraal. Een spiraal die mij weer terug stuwt richting de beschutte heuvels of de veilige haven van het (rouw)dal.
Geef mij maar ellende, dat heb ik geleerd te doorleven.
Geef mij geluk en ik verstijf. Ik bevries.
Geen idee hoe dat aan te nemen.
Zijriviertjes
De kracht uit de moeiteloze stroom van mijn levensrivier verminder ik ook door het maken van zijriviertjes. Zijriviertjes genaamd afleiding! Ik laat energie weg vloeien in een yang en Yin zijrivier. Ik nam waar dat ik redelijk obsessief aan het sporten was geslagen. Minimaal drie keer in de week dook ik de sportschool in. Ik ging kopje onder in deze Yang rivier. De Yin zijrivier heet passiviteit. In deze rivier dobber ik op de stroom van sociale media en Netflix.
Balans van Yin en Yang
Afgelopen week was er een grote volle maan. Deze sterke yin-energie hield mij uit mijn slaap. Ik lag te woelen in bed. Een appje van een kennis: “Ook aan het genieten van de natuurkrachten?” Genieten dacht ik? Ik was tegen die stoom aan het in zwemmen. Het is midden in de nacht. Dan dien je te slapen. Aan die regel wenste ik mij te houden. Met een flink portie Yang-energie was ik er mee in gevecht . Tegen de stroom van het leven in bewegen. Wat een inzicht. Met mijn eigen Yin-energie kan ik goed contact mee maken. Mijzelf overgeven aan mijn Yang-energie vind ik een stuk moeilijker. Die energie is zo vurig. Zo vol aanwezig. Ik durf het niet aan om die los te laten. Om mij daaraan over te geven. Het is zo’n oncontroleerbare kracht. Tenminste die angst leef ik.
Nu zette ik hem in als controle middel. Een soort van valse Yang. Ja, dan gebruik ik hem. Om een of ander reden heb ik er dan controle over. Overgave. Overgave aan mijn eigen pure Yang-energie. Dat is iets van een andere orde. Daar zit nog een flinke onderzoeksvraag. Nu ik het waarnam, liet ik de valse Yang los. Ik gaf me over aan de kracht van de maan. Heerlijk in deze yin stroom mee bewogen. Midden in de nacht in mijn badjas in het maanlicht gezeten. Moeiteloos mee bewegen met de beweging van deze levensstroom. Dobberend op deze Yin-energie, dacht ik; Yang-energie, ik ga de relatie met je aan. Aan- en innemen. Ik leer het wel.
Ik ben een beuk.
Ik ben en een berk. Ik ben een spar.
Ik ben een machtige eik.
Ik ben ook een Magnolia.
Echter zo vol bloeien als zij, dat durf ik nog niet.
Wil jij jouw beweging van aan- en innemen onderzoeken? Wil jij ontdekken wat maakt dat jij niet tot bloei komt? Waarom jij die bergtoppen niet beklimt? Ik loop graag en met een liefdevol open hart een stukje naast jou tijdens jouw zoektocht.